Horen en luisteren

Door Nadine – Er zit een verschil tussen horen en luisteren. Als je iets hoort, dan denk je er niet specifiek bij na. Je oren doen hun werk, namelijk geluid laten binnenkomen. Wanneer je luistert, orden je de auditieve informatie. Je denkt er iets bij, je vindt er iets van, en je reageert er al dan niet met spreken op. Zo is er ook verschil tussen kijken en zien. Vroeger deed je misschien wel eens de voorloper van “dilemma op dinsdag”, en dan maakte het niet uit welke dag het was. Zou je liever blind of doof zijn? Toen wist ik daar het antwoord al niet op. Nooit meer iets zien, of nooit meer iets horen? Het leek – en lijkt – me allebei afschuwelijk. Natuurlijk zijn er allerlei hulpmiddelen om toch een zelfstandig leven te blijven leiden, maar dat zintuig blijft stuk.

Nonchalant omgaan met je lichaam

We gaan veel te nonchalant om met ons lichaam, vind ik. Oren die geteisterd worden door luide geluiden en afgesloten worden door oordopjes met harde muziek. Of: door gillende kinderen (en dat een werkleven lang). Ogen die constant worden blootgesteld aan schadelijke stralen, te fel licht en beeldschermen die maar niet willen uitgaan. Interne organen die het zwaar te verduren hebben door de soorten gif die we onszelf bewust toedienen. Huid die – vers uit de winter of al voorgebakken – op de braadstoel wordt gelegd en al sissend een rood of bruin kleurtje krijgt. De erg bruine vlekjes worden niet opgemerkt, waardoor smerige ziekten zich als donderslag bij heldere hemel openbaren.

Beschermen

Laatst zat m’n dochter in bad. Ze kletste vol overtuiging in haar eigen taaltje, en ik luisterde en antwoordde. Hele verhalen had ze, ook tegen Woezel en Pip en Klaas Krab. Afijn, ze zat daar met haar gewassen krulletjes te poedelen in het sop, toen ineens een tsunami aan besef over me heen spoelde. Onze mooie dochter, met die helderblauwe ogen (waar je makkelijk in kan verdrinken), met die lieve schattige oortjes en dat tere huidje. Die moet ik beschermen. Tegen al het geweld van auditieve en visuele stormen. Tegen slechte stralen van een mooi licht. Tegen alles wat haar maar kan beschadigen. Ach, ik noem dat maar moedergevoel. Het gevoel dat alle zintuigen inzet om je nog meer van je kind te laten houden: je reukvermogen, om te kunnen ruiken hoe heerlijk de geur van haar haartjes is, of van haar slaapkopje ‘s ochtends. Je zicht, om te kunnen zien hoe mooi ze is, hoe schattig haar tandjes eruit zien en hoe goed ze al kan stappen. Je gehoor, om voor de duizendste keer verliefd te kunnen worden op die bulderlach als ze denkt dat je achter haar aan komt en wil kietelen, of haar zachte ademhaling als ze slaapt. Je tast, om te voelen hoe fijn het is als ze je hand vast heeft.

Zuinig zijn

Hoe dan ook, haar puurheid en het zien van dit complete mini-mensje overviel me. We moeten zuinig zijn op ons lijf en op dat van onze kinderen. Niet doorslaan natuurlijk; gewoon, alles met mate. Daarnaast: bij het leven hoort vallen en opstaan. De meeste schrammen en blauwe plekken helen ook gewoon weer, letterlijk en figuurlijk. En mijn ratio zegt dat ook mijn kind er wel komt, met vallen en opstaan en met leren wat “mate” is. Maar helaas verliest ratio het soms keihard van gevoel, want als je diep in mijn moederhart kijkt, wil ik het liefst iets compleet irrationeels: dat ze haar hele leven lang blijft zoals ze nu is, puur en onaangetast.