prematuur

Het leven is zo mooi, en zo oneerlijk..

Door Laurie – Vandaag is het wereld prematurendag. Onze reus van 3850 gram lag twee maanden doodziek tussen deze kleine wondertjes…

Lief kleintje,

NICU’s zouden niet mogen bestaan. Kindjes horen niet in het ziekenhuis… Horen niet afhankelijk te zijn van couveuses, beademing, medicijnen, sondevoeding en andere bedrading.. Horen niet dagelijks naalden en infusen in hun lichaampje te krijgen tot er nauwelijks plekjes over zijn om te prikken. De hele dag aan de toeters en bellen.. Lijninfecties die nog even als extraatje om de hoek komen kijken.. Beademing die afgebouwd leek te worden tot je die terugval weer krijgt.. Een operatie die toch tegenviel..
Je bent zo hard aan het vechten en wat ben je dapper. Je hebt nog geen idee hoe ongelooflijk veel papa en mama van je houden.. Lief klein hummeltje, ga je dit overleven?

Mama,

had net een bevalling achter de rug en kwam in plaats van een sereen bedje met kraamzorg in nachtmerrie terecht. Werd je zwangerschap abrupt afgebroken? Wisten de artsen al dat jullie kindje ziek was of een afwijking had via de echo’s? Of overviel het je direct na de bevalling? Je roze wolk werd vervangen door grootste zorgen en angst die je als moeder kunt hebben. Heeft je lichaam je in de steek gelaten? Of was het stomme pech?.. Je begint te twijfelen aan jezelf. Je moet herstellen maar zelfs daar is geen tijd voor. Je wordt geleefd, je hebt geen keuze. Je komt in een wereld terecht die de meeste mensen gelukkig nooit zullen kennen..

Papa,

stond erbij en keek er na.. En had misschien nog wel de meeste zorgen.. Ervoer zo veel machteloosheid.. Een NICU kindje, een mama nog toegetakeld in het kraambed en misschien nog wel meer kindjes thuis.. Misschien was de zwangerschap voor jou nog iets onrealistisch.. En ineens werd de realiteit dubbel zo hard in je gezicht geslagen..

Broers en zussen (brussen),

ondanks dat papa en mama heel veel van jullie houden draait ineens alles om de kleinste. En dat is niet makkelijk. Misschien ben je al groot. Besef je het heel goed en heb je al gekeken bij dat kleine hummeltje. Of misschien ben je zelf nog te klein om het te snappen, maar dat er wat aan de hand is merk je. Jullie kunnen niet altijd samen zijn, en papa en mama hebben het zwaar. Ze doen hun best alles in balans te houden, maar dat is lastig als één kindje de verkeerde kant op wordt gesleurd..
Papa’s, mama’s, brussen & kleintjes, heel veel knuffels, liefde en kracht voor jullie..

Artsen en verpleegkundigen,

de leventjes die eigenlijk nog niet klaar waren voor de wereld, of ernstig werden verstoord door ziekte liggen in jullie handen.. Tot ook jullie niks meer kunnen en de kleine wondertjes het zelf moeten laten zien. Jullie zijn niet alleen arts of verpleegkundige, maar ook nog eens psychologen. Die een luisterend oor bieden en soms mee huilen. Want tja, jullie zijn ook maar mensen..
Heel veel leventjes worden door jullie gered, maar wat als dat niet lukt? Ik ben blij dat mensen op deze plek willen werken en met zo veel liefde voor onze kleintjes willen zorgen. De enorme verantwoordelijkheid op zich durven te nemen. Met de meest heftigste situaties kunnen omgaan. Ik zou het niet durven of kunnen…

De lieve vrijwilligers van het Ronald McDonaldhuis,

bieden een thuis. Een plekje om je terug te trekken. Om ervaringen of verhalen te kunnen delen. Een veilige haven.. En dat allemaal voor niks.. Gewoon omdat ze zo’n groot hart hebben voor anderen.

Familie en vrienden,

die het op een afstandje zien gebeuren en heel hard mee hopen. Die er op het juiste moment voor je zijn. Of net even die afleiding bieden..
Dankjewel dat jullie er zijn!
En tot slot,
Alle zieke kindjes ongeacht leeftijd, waarom kunnen wij het als ouders niet van jullie overnemen? Het leven is zo mooi en zo oneerlijk…
Laurie is moeder van twee zoontjes; Vinz en Jax. Ze is getrouwd met hun vader. Ook hond Snow woont gezellig bij haar. Verder heeft Laurie haar eigen babyproductenlijn en webshop; ByLauz.nl, waar ze ontzettend leuke spulletjes verkoopt!

7 reacties

  1. Moeilijk blog voor mij om te lezen. Wij hebben onze dochter die 3 maanden te vroeg was moeten begraven na bijna 4 maanden leven. Het was erg zwaar en ik heb er nu (3 jaar later) nog steeds last van. Sterkte voor alle prematuren en ouders!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.