Anoniem; ik had last van paniekaanvallen

Degenen die MadebyMalou.nl ook lezen, hebben misschien wel gezien dat de rubriek ‘lezers vertellen’ is verhuisd naar Voormamasdoormamas.nl. Laats kon je het vreselijke verhaal van Michelle lezen, en ik kreeg een nieuw verhaal binnen. Iemand die graag anoniem wil blijven, vertelt vandaag over haar paniekaanvallen. Iets wat best veel voorkomt, maar waar veel mensen zich voor schamen. Terwijl dat absoluut niet nodig is!

Anoniem:

Een tijdje geleden wilde ik dit verhaal graag op mijn eigen blog delen. Ik schaam me niet voor mijn verhaal, ik ben alleen bang dat dit verhaal misschien invloed heeft wanneer ik in de toekomst moet solliciteren.

Niet iedereen heeft namelijk begrip voor paniekaanvallen. Wanneer je last hebt (gehad) van paniekaanvallen hoef je je hier absoluut niet voor te schamen. Dit deed ik eerst wel, maar ik praat er steeds meer over en dit lucht echt heel erg op. Hopelijk kan ik met deze blogpost sommige vrouwen wat steun bieden. Als ik destijds een persoonlijke ervaring was tegengekomen had dit zeker geholpen en was ik er misschien eerder over gaan praten.

De eerste paniekaanvallen

Iets meer dan negen maanden geleden ben ik bevallen van een zoontje. Alles ging hartstikke goed, hij was iets te vroeg maar verder wel gezond. Na een paar dagen in het ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis. De kraamverzorgster kwam en we hadden een goede klik. Toen ik die avond erop tv zat te kijken kreeg ik mijn allereerste paniekaanval. Bam, zomaar uit het niets. Het programma wat ik keek ging over oudere mensen in een verzorgingstehuis. Opeens drong het tot mij door dat ik ook ooit eens zo oud zou worden. Tenminste dat mag ik wel hopen. Ik besefte me dat ik er op een dag niet meer zou zijn.

Later die week kreeg ik nog een aantal keer een paniekaanval. Ik werd ontzettend bang dat er iets met mijn zoon of met mijzelf zou gebeuren en ik hem niet zie opgroeien of dat hij zonder moeder op zou moeten groeien. Dit is nog steeds mijn grootste angst en dit hele artikel schrijf ik dan ook met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel.

Hulp zoeken

Na de zoveelste en meest heftige paniekaanval besloot ik dat het zo niet langer kon. Ik had nachtmerries over mijn grootste angst en iedere keer wanneer ik mijn ogen sloot om te gaan slapen had ik echt het gevoel dat ik niet meer wakker ging worden.

De volgende ochtend maakte ik een afspraak bij de dokter, van hem kreeg ik een soort antidepressiva voorgeschreven. Dit heb ik zo’n twee maanden gebruikt en toen ben ik ermee gestopt. Voor de meeste vrouwen is dit verhaal hopelijk niet herkenbaar. Mocht dit wel zo zijn dan vind ik dit oprecht heel rot voor je. Praat er alsjeblieft met iemand over, dit helpt erg goed en helpt je om te relativeren.

1 op de 26

In Nederland heeft 3.8% van de mensen wel eens een paniekaanval gehad. Dat is ongeveer 1 op de 26 mensen. En eigenlijk denk ik dat dat aantal in werkelijkheid nog wel iets hoger ligt. Op dit moment gaat het weer erg goed met mij. Heel af en toe voel ik de angstige gedachten weer opkomen. Ik weet van mijzelf dat ik dan snel afleiding moet zoeken en heb sinds het moment dat ik naar de dokter ben gestapt geen last meer gehad van paniekaanvallen. Wel ben ik bang dat wanneer ik ooit een tweede kindje krijg, deze paniekaanvallen terug gaan komen. De precieze oorzaak van het ontstaan van de angstige gedachten weet ik niet, waarschijnlijk is de schommeling van de hormonen na de bevalling een van de boosdoeners.

Wil jij ook je verhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.