damian

De geboorte van Damian

Daisy had geen makkelijke zwangerschap. Ook de bevalling en de kraamtijd liepen niet zoals gehoopt. Ze moest met persweeën naar het ziekenhuis en ze is erg veel bloed verloren. Vandaag deelt ze haar verhaal met ons.

Mijn eerste bevalling was op 22 januari 2017. De zwangerschap was best zwaar. Had veel last van jeuk, was erg moe en was bij vlagen ook de hele zwangerschap door misselijk.

Voorweeën

De bevalling zelf kondigde zich achteraf een dag van te voren al aan door middel van voorweeën. De hele dag door, maar ’s avonds was er niks meer aan de hand en hebben zowel ik als mijn man heerlijk geslapen.

De eerste echte weeën

Tot ik de volgende ochtend om half 6 wakker werd van de eerste wee. De volgende kwam meteen 4 à 5 minuten later. Direct mijn man wakker gemaakt, want het duurde ook al ruim een minuut. Maar ik was ook wat eigenwijs en zei hem dat hij nog niet mocht bellen, het was nog te vroeg. Ik wilde dat ze nog even konden slapen. Ja, ik maakte me druk daarover en mensen hadden me gezegd dat de eerste bevalling toch lang duurde. Dus tijd zat.

Om 8 uur mocht mijn man bellen en om 9 uur stond de verloskundige aan de deur. Ik zat meteen al op vier cm. Dus het was echt aan de gang. Ze ging nog wel weer weg en liet de instructie achter dat we moesten bellen als mijn vliezen braken of als het te heftig werd. Maar ze verwachtte pas eind van de middag weer te hoeven komen en zei dan ook tot vanmiddag. Ik zei dan ook tegen mijn man dat we maar tegen onze ouders moesten zeggen dat er niks aan de hand was. Zou nog lang duren.

Gebroken vliezen

Het liep ietsjes anders, want om 11 uur braken mijn vliezen. En ik schrok er nog van ook. Sprong meteen uit bed en ging snel naar de wc terwijl ik al naar mijn man zei dat mijn vliezen waren gebroken. Dus hij weer bellen.

De verloskundige stond om 12 uur weer in huis. Ik kreeg het inmiddels behoorlijk lastig. Ik wist allemaal niet meer hoe ik het had en wat mij betreft mochten ze een keizersnee uitvoeren. Maar met behulp van mijn ademhaling en mijn mans hand die ik al die tijd flink fijnkneep, kreeg ik er weer wat meer grip op en om 2 uur was er persdrang.

Wegzakkende weeën

Tot half 3 was het persen, maar de weeën zakten weg in plaats van dat ze sterker werden. En er zat dan ook geen schot in. Er werd dan ook besloten om toch naar het ziekenhuis te gaan. Aangezien ik persweeën had en de kleine al in het geboortekanaal zat, moest het met de ambulance met toeters en bellen.

In het ziekenhuis kreeg ik weeënopwekkers. Dat was meteen een verschil. Het ging beter. Maar toch nog niet heel goed. Veel verder kwam hij namelijk niet. Onze vent besloot dat hij het laatste hoekje niet om wou. Dus ook nog een gynaecoloog erbij. Met de kiwi probeerden de gynaecoloog hem het laatste hoekje om te krijgen. Echter schoot die tot drie keer los en spetterde de gynaecoloog onder het bloed. Hij besloot toen ook nog een knip te zetten en kwam erachter dat ik van binnen al was ingescheurd.

Damian!

De knip in combinatie met die kiwi (die steeds losschoot) was wel het laatste zetje dat nodig was, want nog twee keer persen en onze zoon Damian was geboren om kwart voor 5 ’s middags na in totaal 160 minuten persen. Hij woog 3750 gram en was 50 cm lang.

Veel bloedverlies

Na de geboorte van de placenta ben ik ook nog eens behoorlijk gaan bloeden. Hoeveel bloedverlies is nog altijd onduidelijk, maar het was meer als genoeg om ervoor te zorgen dat mijn hb de volgende ochtend nog een waarde had van 4.1 terwijl hij tussen de 7.5 en 10 hoort te zijn en mijn waarde voor de bevalling nog 7.9 was. Ik heb de middag na de bevalling nog een bloedtransfusie gehad.

Naar huis

Die avond mocht ik naar huis, maar kon nauwelijks op mijn benen staan. De gynaecoloog die wij in het ziekenhuis spraken tijdens mijn tweede zwangerschap (beval in een ander ziekenhuis omdat we zijn verhuisd) zei ook dat ze mij nooit hadden laten gaan. Ik kan me van de eerste 3 dagen na de bevalling ook nauwelijks iets herinneren. Mocht en kon niet zonder ondersteuning bij de wc komen. Iets wat nog geen 10 stappen vanaf mijn bed was, maar zakte letterlijk door mijn benen als ik niet werd vastgehouden.

Nog meer bloedverlies

Uiteindelijk voelde ik me op dag 8 weer wat beter, maar juist die dag gingen de hechtingen los en kwam de wond dus open te staan (het bloedde niet, maar de huid was niet meer bij elkaar). Hierdoor zou het genezingsproces nog langer zijn. Later die dag werd ik ook nog eens niet lekker en ben ik op bed gaan liggen, waar ik erachter kwam dat ik weer behoorlijk was gaan bloeden (niet door de hechtingen), ook weer meer krampen. De kraamzorg heeft toen nog gebeld met de verloskundige en ook nog met het ziekenhuis om te overleggen hoe en wat omdat het toch wat meer was dan goed was. Maar we mochten thuis blijven mits het in een half uur niet weer zoveel was en de kraamzorg zou de volgende dag ook nog weer moeten komen. Later die middag verloor ik nog een een stuk vlies en daarna was het bloeden in een keer zo’n stuk minder dat ik me weer beter voelde.

Afscheid nemen van de kraamzorg

De volgende dag is kraamzorg nog weer geweest, maar aan het eind van die dag besloten we om afscheid te nemen. 2 weken na de bevalling durfde en kon ik het eindelijk weer aan om alleen thuis te zijn en voor kleine man te zorgen. Daarvoor was mijn man thuis en kwam het meeste nog op hem neer omdat het mij vaak niet lukte. Gelukkig kon hij van werk ook gewoon zolang vrij krijgen en toen hij weer heen ging, kwam hij in de pauzes nog thuis (zijn werk was letterlijk de straat uit en oversteken). Uiteindelijk pas na 6 maanden geheel klachten vrij, maar na 3 maand was ik alweer aardig op de been en ging ik de deur ook weer uit.

Wil je ook je bevallingsverhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.