De geboorte van Floor

Lisette hoopte al een tijdje op een derde kindje, maar ze wist niet of dat wel zou lukken. Op vakantie raakte ze zwanger en 9 maanden later werd haar dochter Floor geboren. Vandaag deelt ze haar verhaal met ons.

Wij zijn trotse ouders van 3 kinderen. De eerste 2 kwamen niet zonder slag of stoot, maar toen we eindelijk die tweede hadden waren we blij en tevreden. Ik zei altijd wel dat als er nog een derde tussendoor mocht piepen, die zeker welkom was. Maar dat verwachtte ik niet, gezien de moeite die het kostte voor de eerste 2.

Op vakantie in 2017 lieten wij de condooms ook liggen met de gedachte dat het toch niet zomaar lukte bij ons. Ik was vlak voor de vakantie net ongesteld geweest, toevallig gelijktijdig met mijn schoonzus. Ik maakte mij totaal niet druk ook omdat mijn cyclus iets langer dan gemiddeld was. De vakantie ging voorbij, de tweede verjaardag van onze tweede werd gevierd en ook mijn verjaardag passeerde. De dag erna had ik een beetje last van mijn buik en dacht ‘o ik zal wel ongesteld moeten worden…’ Tot ik terug ging rekenen. Ik appte mijn schoonzus met de vraag wanneer wij nou voor het laatst ongesteld waren geweest. ‘Voor de vakantie toch?’ vroeg ik nog. Ze appte mij terug dat zij allang ongesteld was geweest en ze al bijna weer aan de beurt was. Nu heeft zij ook een 4 dagen kortere cyclus dan ik heb, maar omdat zij het juist altijd netjes bij hield kwamen we tot de conclusie dat ik al op dag 40 zat…

10 dagen over tijd… Oei, dat was toch wel erg lang. De volgende ochtend deed ik toch maar een test. Hartstikke positief natuurlijk. Dat was toch even schrikken. Toen ik het mijn man vertelde was hij ook niet gelijk enthousiast. Het huis was te klein, ons budget niet erg groot, hoe dan? We hebben 3 dagen echt even aan het idee moeten wennen. Daarna gingen we langzaam onze plannen wijzigen en ons voorbereiden op de derde spruit. Familie werd verrast door het nieuws. Mijn schoonzus wist het natuurlijk gelijk, aangezien het eerdere appcontact en zij al overtuigd was dat ze nog een nichtje ging krijgen. Het liefst met rode krullen, grapte ze.

Ondanks dat ik helemaal geen zwangerschap had verwacht was ik mij toch daarvoor al wezen verdiepen in de geboortezorg. Mijn eerste bevalling overkwam mij echt, controle had ik er niet over, bij de tweede had ik al sterker mijn wensen laten horen. Maar toen ik van hem uiteindelijk ook in het ziekenhuis beviel en er zonder te vragen een knip werd gezet zonder dat het echt nodig was, ben ik mij meer gaan verdiepen om andere in te lichten en zei ook altijd, mocht ik toch ooit nog eens het geluk hebben, dan wil ik toch echt thuis bevallen en wel op mijn manier. Niet gedacht dat dit ook echt ging gebeuren.

De zwangerschap verliep goed. Met een peuter erbij was het toch best heftig. 3 vrijwillige baantjes erbij. En überhaupt het gezinsleven was best zwaar soms, maar ik ging stug door. Op de controles was alles prima en mijn gewenste thuisbevalling werd goed besproken. Tot er opeens de conclusie werd getrokken dat dit kindje (een meisje) te groot was voor een thuisbevalling volgens het protocol… ‘Belachelijk’ zei ik. Mijn oudste 2 waren ook geen kleintjes, ik heb immers een erg grote man, dus ik verwacht ook geen kleine baby’s. De tweede kwam met 41 en halve week met bijna 9 pond en 56 cm. Prima te doen en ik beviel heel snel van hem.

Dus na een uitgebreide mail, waarop neerkwam dat ik toch echt thuis ging bevallen, mits ze uit zichzelf ook kwam. Bij de eerste 2 vorderde de ontsluiting niet zonder wat hulp. Ik zag het nut er niet van in dat als ze tussen de 40 en 41 weken kwam en als de ontsluiting goed ging, ik naar het ziekenhuis moest. Dus als hun het niet aandurfde, ze iemand anders moesten zoeken die het wel durfde. Ik kreeg telefoon en zo kwam er uiteindelijk uit dat ik wel buiten het protocol om viel vanwege mijn eerdere bevallingen. En dat er van de 5 verloskundige er maar 1 was die het niet aandurfde. Nou ja, dan moest zij maar weg blijven, dan was er niks aan de hand. Wel zou er een tweede verloskundige bij de bevalling aanwezig voor als er toch complicaties zouden optreden.

Ik voorzag geen problemen en vertrouwde volledig op mijn lijf en het kindje, wij ging samen die bevalling wel even rocken.

De uitgerekende datum kwam al in zicht. Ik had al een enorme buik, maar deed nog alles. Had op de uitgerekende datum de laatste dag vrijwilligerswerk op de school van mijn kinderen gepland. Dat was op een donderdag. Op maandag ging ik nog met de klas van mijn oudste een fietstochtje houden naar de moestuin waar ik ook elke maandag te vinden ben. Dat doe ik met een groep moeders en we wilde graag aan de kinderen laten zien hoe dat in zijn werk ging, was ook wel een fietstochtje van 20 minuten, zeker met een groep pre pubers. Het was ook de laatste keer voor de bevalling dat ik daar was, dus het was meteen een leuke afsluiter vond ik.

De dag erna bracht ik onze peuter naar zijn peuterklas en ging daarna ontbijten met mijn man, want die was toevallig vrij die dag. Ik had een beetje onrustig gevoel in mijn lijf en voordat ik onze zoon weer moest ophalen ben ik eerst nog even naar de stad gefietst om mijn de cadeaukaart van een bekende babywinkel die ik had gekregen in te wisselen. Ik baalde nog een beetje dat ze het pakje wat ik leuk vond niet in maat 62 hadden. De kleine in mijn buik groeide stug door en verwachtte dat ze nog zeker een week daarbinnen zat en dat ze net als broer en zus krap aan in 56 zou passen en al snel in 62.

Maar kocht ‘m toch, niet wetende dat ze diezelfde week hem nog aan zou hebben. Later op de dag had ik wat kramp. Ach wat voorweeën dacht ik nog. ’s Avonds werd het wel erger, maar ik bedacht me dat dit vrij normaal was aan het einde van de zwangerschap. ’s Nachts moest ik naar de wc rennen omdat ik vreselijk last had van mijn darmen. Nadat die leeg waren dacht ik al, oké, dat was het dus, gewoon mijn darmen. Het was immers nog niet eens de uitgerekende datum, dus had nog lang niet verwacht dat er al echt iets zou gebeuren.

Krampjes bleven wel aanwezig en voelde mij niet erg fit. Dus bedacht dat mijn man de oudste wel even naar school kon meefietsen en ik lekker even een rustig dagje thuis met onze peuter zou houden. Maar een uur nadat mijn man en dochter waren vertrokken zat ik mezelf zo in de weg. Ik liep een beetje rond, hing wat op de yogabal. Ik vond dat mijn peuter niks aan mij had zo en ondanks hij heel lief was voor mij, heb ik mijn vader gebeld of hij hem even kon ophalen.

Mijn buurvrouw kwam in de tussentijd nog even binnen wippen en vroeg al of ik weeën had misschien, gezien mijn gesteldheid op dat moment, maar ik wuifde het nog weg als zijnde darmkrampen.

Mijn vader kwam onze zoon ophalen en ook die verwachtte toch wel dat er iets meer gaande was. Maar zei al dat ik hem weer zou ophalen als ik me weer wat beter voelde of anders dan mijn man hem vanuit zijn werk zou oppikken.

Niet lang nadat ze weg waren besefte ik dat dit stiekem toch wel weeën waren. Ik liep naar boven. Haalde het bed af, deed de lakens in de was en legde een matje en een oud hoeslaken over het matras, het was warm dus verder had ik niets nodig dacht ik. Ik trok mijzelf terug in de badkamer. Ik zette de opblaasbare baarkruk onder de douche neer, maakte een lekker voetenbadje voor mezelf met verse lavendel erin en liet de douchekop lekker op mijn rug stromen. Na een minuut of 10 ging ik even timen en zag dat er nog ruim tijd tussen zat en de weeën nog geen minuut duurde. Dus het zou nog wel even duren dacht ik. Toch belde ik even met de verloskundige om te melden dat het begonnen was. Ze vroeg of ze al langs moest komen, maar dat vond ik nog niet nodig.

Ik droogde mij nog af, gooide een jurk over mezelf en ging even in bed liggen zodat ik wat kon rusten. Maar dat was helemaal niet lekker meer. Ik kon geen lekkere houding vinden en na een half uurtje ging ik toch weer onder de douche zitten. Een hele poos kon ik de weeën goed opvangen zo. Ik zat lekker in mijn conconnetje. Maar na het middaguur werd het toch wat heftig. Met het oog op de niet vordende ontsluiting bij de eerste twee was ik toch wel nieuwsgierig hoe ik er voor stond nu.

Dus ik belde om 12.50 uur de verloskundige en vroeg haar langs te komen om even te kijken wat de stand van zaken was. Ze zou er met een halfuurtje zijn. Nadat ik had opgehangen zag ik een appje van mijn man. Hoe het ging. Ik zei hem dat hij ook wel thuis mocht komen omdat de verloskundige er ook dadelijk aan kwam. Ik gooide weer een jurk over me heen en werkte mijzelf de trap af. Voordeur open doen en dacht aan het beddengoed die nog maar even gauw in de droger moest. Buiten ophangen vond ik toch een beetje teveel werk. Met dat ik met moeite de was van de wasmachine in de droger aan het pakken was, kwam mijn man thuis en vroeg zich af wat ik in hemelsnaam aan het doen was.

Hij nam het van mij over en zei dat ik maar weer naar boven moest gaan. Ik instrueerde hem nog dat hij de lakens goed moest uitkloppen en de deur voor de verloskundige moest open doen. Tussen 2 weeën door was ik weer boven en leunde over het bed heen die we pas dat weekend ervoor op klossen hadden gezet. Weer 2 weeën weggewerkt en toen hoorde ik de verloskundige beneden binnenkomen. Ze kletste wat met mijn man, mijn man bood koffie aan en terwijl hij dat ging zetten zou zij even bij mij gaan kijken.

Aan mijn hele houding en manier van praten merkte ze dat ik al best een stuk op weg was. Dus bood ze aan om even te gaan kijken. Ik sleepte mij op bed en na een snelle check-up constateerde ze al ruim 7 cm ontsluiting. Ow dacht ik, dat scheelt enorm met de 3 cm die ik verwacht had. Ze had ook gezien dat de kleine een sterrenkijker was, dus vroeg mij op mijn handen en knieën te gaan zitten zodat ze wat beter zou draaien. Het koste wat moeite maar dat lukte mij nog wel. De verloskundige belde de andere verloskundige op om te vragen of ze ook wilde komen en kwam daarna nog even bij mij terug. Ik zat daar inmiddels op handen en knieën en ze kon zo zien dat de 10 cm inmiddels was bereikt.

Dat ging wel heel snel dacht ze en snelde zich daarom naar beneden om te zeggen dat er geen tijd was voor koffie, maar dat ze nu snel moesten handelen. Het was toen 13.45 uur. 5 minuten later was de andere verloskundige er ook en die heeft even bij mij gezeten terwijl verloskundige nummer 1 en mijn man de boel aan het klaar zetten waren. 5 minuten later braken mijn vliezen. Dat was voor mij ook de eerste keer, want de keren daarvoor was dat handmatig gedaan. Ik had ook al persdrang en ondanks ik mijzelf daar nog niet volledig aan over gaf voelde ik ons meisje zakken.

De verloskundige ging even kijken zei ze. Ze tilde mijn jurk iets omhoog en zei toen: ‘Hooo, wacht even, ik moet mijn handschoenen nog aandoen.’ Dat deed ze vlug en kon daarna nog net de baby haar hoofd opvangen. Echter bleef ze toen even hangen. De persweeën bleven ook een beetje weg. De kleine dame was inderdaad netjes met haar hoofd gedraaid, maar haar schouders nog niet. Voorzichtig probeerde ze haar iets te draaien, maar dat lukte niet en dus droeg ze mij op van mijn handen en knieën af te komen en te draaien naar mijn rug, zo zou de kleine ook draaien.

Dat was duidelijke taal, maar hoe ging ik dat doen. Ik had immers een hoofd tussen mijn benen. Gelukkig had mijn man een helder moment, mede dankzij hij zelf ook nog maar net een half uur thuis was en nog niet die uren durende bevalling achter de rug had. Hij pakte mij onder de oksels en draaide mij in één slag van mijn handen en knieën naar mijn rug toe, precies zodat ik tegen hem aanleunde. Ons meisje draaide keurig zoals gezegd en na 2 keer persen werd ze volledig geboren en werd ze mij aangegeven. Dat was 14.04 uur.

Al vlot liet ik haar de tepel vinden en begon ze gretig te drinken. Niet lang daarna werd daarom ook de placenta geboren. Zonder oxycotine prik, zoals ik had aangegeven. Een super bevalling met een super gezonde dame van 4400 gram en 55 cm. Een dag voor de uitgerekende datum was dat inderdaad netjes. Om 15.00 stond onze oudste voor de deur met een vriendinnetje om te vragen of ze mochten gaan zwemmen. Ik had 2 dagen ervoor nog een zomerabonnement voor haar gekocht, zodat ze lekker kon zwemmen terwijl ik druk was met de baby die zomer. Goede timing geweest achteraf.

Ze was alleen verbaasd dat mijn man, haar vader dus, de deur open deed. Normaal was hij nooit thuis overdag, dus vroeg ze of ik misschien al aan het bevallen was. Hij grinnikte wat en zei daarna: Nou… je zusje is er al! Ze kon haar oren niet geloven, maar kwam ze snel naar boven om haar zusje te ontmoeten. Daarna is ze alsnog even gaan zwemmen en dat was eigenlijk helemaal prima, zo konden wij rustig even bijkomen van alles. Mijn vader belde ik daarna. Die vroeg of hij onze peuter naar huis moest brengen, maar dat ie ook wel mocht blijven eten. Maar ik vertelde hem dat hij opnieuw opa was geworden.

Hij was blij verrast. Ook mijn moeder belde ik en ondanks die midden in een vergadering zat, moest ze gewoon oppakken toen ze zag dat ik belde. De vergadering werd daarna gestaakt en ze vertrok naar huis om daarna op de fiets te springen om naar ons te gaan en haar jongste kleinkind te bewonderen. En later kwam ook mijn vader met onze zoon. Ik verbleef de hele dag nog lekker in mijn bubbel.

Pas tegen een uur of 7 ben ik mij gaan douche en werd het bed lekker verschoond. Daarna ben ik lekker gaan genieten in bed met al mijn kids terwijl mijn man wat te eten bracht. Ons cadeautje is inmiddels al weer een half jaar oud, alle 3 de kinderen zijn natuurlijk cadeautjes, maar de laatste was met haar aankondiging en komst de leukste verassing ooit. Een bevalling waar ik zo op hoopte was eindelijk uitgekomen. Zo één wens ik iedere vrouw.