De geboorte van Levi

Dymphy had zich keurig ingelezen over zo ongeveer alles wat te maken heeft met bevallen, want ze wilde zich graag goed voorbereiden. Toch verliep de bevalling totaal anders dan ze van tevoren had verwacht! Vandaag vertelt ze haar verhaal.

Van nature ben ik iemand die graag weet waar ze aan toe is. En als er iets is wat niet samen gaat is het een zwangerschap en een planner. Het lot leek me gek genoeg toch een beetje te helpen toen ik zwangerschapsdiabetes bleek te hebben.

Zwangerschapsdiabetes

Mijn baby bleek al snel iets aan de grote kant en dat was ook goed te zien aan de enorme buik die ik al waggelend het ziekenhuis in en uit droeg. Ergens tussen neus en lippen door was er weleens verteld dat ik dus misschien vroegtijdig ingeleid zou worden. Ik schoof dit feit al snel aan de kant toen met 36 weken de opa van mijn man het ziekenhuis in ging. ’s Ochtends vroeg gaf de hartmonitor geen hartslag meer aan en nog geen uur later lag ik een verdieping hoger te luisteren naar de hartslag van mijn ongeboren zoon.

Een week later op een dinsdag na de begrafenis kwam het toch als een soort van verassing dat de verloskundige tegen ons zei dat ik die week ingeleid zou worden. Nu hoor ik je denken, hoe kan dit nou als een verassing komen? Nou ik was dus na 37 weken opeens niet meer bezig met een kindje op de wereld zetten, maar met afscheid nemen en verdriet. Maar de verloskundige had aan mij gezien dat ik gewoonweg niet meer kon. Ik was vermoeid, emotioneel en ook het waggelen was inmiddels meer een soort van voortslepen.

Inleiden

“Zo snel mogelijk?” was de vraag. Uhm, ja natuurlijk, maar mijn man had de week erna zijn brandweerexamen. Dus woensdag zou echt niet kunnen. Prima, geen probleem. Donderdag zou ik me melden op de verlosafdeling en zouden ze langzaamaan mijn bevalling gaan inleiden. Wat ik toen alleen nog niet wist was dat alles toch even wat anders zou verlopen.

Strippen

De verloskundige wilde nog even een inwendig onderzoek doen. Niks verrassend daaraan, behalve dan dat ze me echt heel erg zeer deed! Wat deed ze daar toch? “Goedzo, je doet het heel goed” bleef ze maar zeggen. Wat doe ik heel goed? “Ik ben je even aan het strippen”. Strippen? Ik had ergens gelezen dat ze dat bij vrouwen soms doen om de bevalling op gang te helpen. Ja natuurlijk had ik dat gelezen. Bij plannen hoort inlezen. Goed, maar bij een klein percentage va de vrouwen werkt dit ook echt. Geen paniek. En die buikpijn die als een soort menstruatiepijn hoorde was ook normaal zei ze. Oké, Dymphy, loslaten dus.

Weeën of toch niet?

Eenmaal thuis bleek het niet los te laten zijn. De buikkrampen werden steeds heftiger en begonnen zich ook naar mijn rug te verplaatsen. Hmm. Toch werd mijn man op dat moment gebeld door mij schoonouders of die even naar Brabant wilde komen om ze ergens bij te helpen. Geen probleem toch? Als je weeën hebt dan weet je dat, werd me steeds verteld. Dit waren ze nog niet. Gewoon iets heftiger voorweeën. Na een uur begonnen ze toch echt wel zeer te doen en belde ik mijn man toch iets ongerust op, hoelang hij verwachtte weg te blijven. Je kan dus wel raden dat die binnen no time thuis was. Toen leken ze alleen alweer wat minder vaak te komen. Ik was alles al aan het timen op mijn telefoon.

Ook na een warme douche leek het niet door te zetten. Maar de baby was wel erg onrustig zeg. Toch ging de barbecue aan en at ik iets. Maar ik trok het gewoon niet meer. Ik wisselde steeds van regelmatig naar onregelmatig. En als ik dit nog 2 dagen vol moest houden kon je opvegen. Ik belde naar afdeling verloskunde en drukte voor het eerst de toets in van ‘Ik denk dat mijn bevalling is begonnen’.

Naar het ziekenhuis

Toch enigszins niet goed voorbereid dit keer vertrok ik naar het ziekenhuis met een (wat later bleek) niet goed gevulde vluchttas en een gevoel van wanhoop. Ik was al vaker naar deze afdeling geweest.

Alles duurt lang, ik was vaak een soort van vergeten aan de CTG achtergelaten (een half uur werd altijd 1,5 uur) en vervolgens mocht ik dan weer naar huis.

Na de eerste CTG-ronde zagen ze wel iets, maar was het gewoonweg nog niet genoeg. Maar ze wilde me later op de avond nog eens aan de CTG leggen. Of ik even naar huis kon en dan weer terug. Nou mevrouw, wij moeten al 20 minuten rijden en als ik naar huis ging, dan bleef ik thuis. Gelukkig begrepen ze dat. Ik moest een uurtje gaan wandelen in het ziekenhuis en dan terugkomen. Oh ja, wandelen helpt ook met opwekken. Vrienden en schoonouders werden op dat moment ook op de hoogte gesteld en ik liep soms achter een rolstoel en soms zat ik erin tot ik weer aan het CTG mocht.

Niet meer terug naar huis

Ik had weer het gevoel vergeten te worden want alweer lag ik daar meer dan een uur te wachten op dat veel te kleine kamertje op dat rot bed. Bleek ik dus weer net in een dienstwisseling te zitten. Om half 12 ’s nachts kwam de verloskundige arts. Ik was nog niet helemaal begonnen, maar omdat ik vanmorgen al 3 cm ontsluiting had (Huh wat? Waarom was dit mij niet verteld?) en bij elke harde buik de baby ook erg onrustig was en ik donderdag ingeleid zou worden gingen ze me niet meer naar huis sturen. Ik was in shock. Ik had me ingesteld op ‘sorry mevrouw wacht maar tot het echt begint en kom donderdag maar terug’. Ik geloof dat ik ook wat zenuwachtig giechelde.

Om 12 uur lag ik op de verloskamer. Het was er doodstil en pas een uur later zou er nog iemand worden binnen gebracht met weeën. Mijn man ging de vluchttas halen en niet veel later kwam de verloskundige arts mijn vliezen breken. Vanaf toen was ik ECHT aan het bevallen.

Rugweeën!

Rugweeën, fijn. Hoe puf je die dan weg? In een snel tempo waren de weeën heel heftig geworden. Ik heb elk hoekje van de kamer en elk standje geprobeerde om de pijn te verlichten. Maar volgens een zuster zou het nog erger worden want meestal ging het niet zo snel, zei ze tegen mijn man die vroeg of ik niet wat pijnverlichting mocht. Toen ze een paar uur later terugkwamen zagen ze toch wel dat ik veel pijn had. Maar ik had al binnen 2 uur 5 cm en dus ging het snel volgens de artsen. Een ruggenprik zou onnodig zijn want als ik zo doorging lag ik binnen no time te bevallen. Om me wat rust te geven krijg ik een been prik om de scherpe pijn weg te halen en ik kon zowaar een half uurtje slapen. Weer 2 cm erbij. Maar ook de pijn kwam inmiddels weer terug.

Wanhopig heb ik op de rode knop lopen rammen tot er een zuster kwam. Ik was inmiddels al 12 uur bezig en ik had nog steeds maar 7 cm. Ik kon niet meer. Ik was op. En het ging toch minder snel dan ze hadden verwacht. De arts mompelde wat en ik hoorde mijn man boos worden. Nog een verbazing. Mijn man wordt echt niet gauw boos. Hij eiste dat er wat gebeurde, want op deze manier kon ik geen kind op de wereld zetten. Ook de arts stemde uiteindelijk met hem in. Ik mocht een ruggenprik. En dan waren er twee opties. Dankzij de ruggenprik, konden ze weeënopwekkers geven en zou ik snel op eigen kracht kunnen bevallen, of ze zouden na een uur beslissen een keizersnede te doen. Maar die kans achtte ze klein. Prima joh. Kom nou maar op met die ruggenprik.

Ruggenprik

Zogezegd zo gedaan. Binnen een half uur werd er een ruggenprik in mijn rug gezet en kon ik eindelijk weer rustig ademhalen. Pijn verdwenen. Ik voelde helemaal niks meer. Om 1 uur belde ik iedereen vrolijk op. Zei ik zelfs tegen mijn vriendin dat een ruggenprik het beste middel is wat er bestaat en was ik ervan overtuigd dat ik binnenkort zou moeten gaan bevallen. Na een uur kwam er een nieuwe verloskundige arts. Weer een wisseling meegemaakt. 7,5 centimeter. Teleurstelling. Alles leek niet geholpen te hebben. De arts nam de beslissing dat er een keizersnede moest gaan plaatsvinden omdat hij bang was voor een infectie.

Toch een keizersnede

Keizersnede? Ik had me hier helemaal niet op ingelezen. Dat zou me tenslotte niet overkomen. Ik hoorde mezelf nog vragen om folders om me in te lezen. Maar voor ik er aan toe was en mijn man terug was van een ritje naar huis voor extra nacht in het ziekenhuis. Werd ik omgekleed en en reed ik met mijn man naar de OK.

Levi!

Dat was koud! En door de ruggenprik rilde ik al enorm. Nu dus dubbel zo erg. De ruggenprik werd vervangen voor eentje die me echt zou verlammen en mijn man kwam binnen in zijn blauwe uniform. Om 5 over half 3 werd onze Levi uit mijn buik getild. En dat alles van de afgelopen dag was vergeten en vergeven. 4020 gram schoon aan de haak. En dat al met 38 weken.

Toen ze hem gingen schoonmaken werd ik helaas toch ziek. De infectie was er al. Half lam moest ik proberen over te geven in een bakje naast me. Ik had koorts en ook de kleine moest naar de neonatologie. Hij kreeg een infuus net zoals ik. Maar gelukkig bleek na 2 dagen dat hij niks mankeerde en was ook ik weer opgeknapt.

Onze Levi is nu 2,5 jaar oud en de grootste liefde van ons leven. Zo moeilijk als de zwangerschap en de bevalling was, zo’n makkelijk en lief kind is hij nu. Het is waar wat ze zeggen. Je vergeet de pijn en ik zou het zo weer overdoen. Maar nooit vergeet ik die dag. De dag dat papa een brandweerexamen had moeten hebben.

Wil jij ook je bevallingsverhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.