De geboorte van Tara

Ga even lekker achterover zitten, want ik heb weer een bevallingsverhaal voor jullie. Vandaag vertelt Loes over de geboorte van haar dochter Tara, die werd geboren nadat de vliezen al 72 uur gebroken waren.

Zo genoten van zwanger zijn van jou!

Een perfecte en heerlijke zwangerschap was het.. Echt wel kwaaltjes, amper slaap ’s nachts en een vreselijke 5 dagen in het ziekenhuis gelegen door nierstuwing en een fikse ontsteking. Maar het was het allemaal waard!

Hierna fijn weer naar huis en gelukkig konden we met onze verloskundige verder in plaats van onder medisch toezicht. We wilden namelijk heel graag thuis van jou bevallen.

Het blijft maar druppelen .. ?

Jij besloot echter anders! Op 4 augustus (37 weken) zat ik met je papa tv te kijken toen ik ergens hard om moest lachen, het lachen verging me alleen snel toen ik het idee had dat ik in m’n broek had geplast!

Ik bleef maar na druppelen maar veel was het niet. Het was ook eigenlijk alleen als ik druk zette of bewoog. We begonnen toch wel een beetje te twijfelen.. Zal het geen vruchtwater zijn?

Ik heb maar wat opgevangen voor de zekerheid, ben lekker gaan douchen, gaan slapen en heb ’s ochtends de verloskundige gebeld.

We zijn begonnen, je komt er aan!

Ze heeft ’s ochtends m’n potje getest en mij nagekeken. Het was toch echt vruchtwater en ik had 1 cm ontsluiting! Omdat ze het idee had dat je niet meer ingedaald was moest ik toch even naar het ziekenhuis voor een inwendige echo, maar je bleek er mooi klaar voor te liggen!

Nu moest ik binnen 12 uur, na het vruchtwater verlies, weeën krijgen om thuis te mogen bevallen.. Maar er gebeurde niets. Diezelfde avond hadden we een controle in het ziekenhuis in verband met risico op infecties (de 12 uur was natuurlijk allang voorbij) maar dat was allemaal goed. We moesten ons die maandag 7 augustus om 07:30 uur (72 uur verder) melden om ingeleid te worden als het niet vanzelf op gang zou komen.

Zo gezegd zo gedaan! Ik voelde namelijk geen enkel krampje en was energieker dan ooit! We zijn zelfs nog lekker wezen touren met de auto en hebben nog samen een hapje gegeten ergens.

Zo mooi.. de oerkracht van een vrouw.

Dus, maandag 7 augustus hebben we ons om 07:30 uur gemeld, een kamer gekregen en om 10:00 uur lag ik aan het infuus. Dit nadat ze m’n vliezen hadden doorgebroken (ik had een hoge vliesscheur). Tot 14:30 uur ging alles prima en als het zo zou blijven wou ik wel een heel elftal!!

Ik ging snel van 1 naar 6 cm en kon heel goed ontspannen tussen de weeën door. Na 15:00 uur werd het moeilijker om me te concentreren en werd de omgeving een waas.

Papa was een mega steun en wist precies wanneer hij me ferm moest aanspreken als ik m’n concentratie verloor. Dit was precies wat ik nodig had! Prachtig hoe je een bubbel om jezelf heen creëert, 1 ding was belangrijk en dat was jij kleine hummel.. Alles voor jou!!

Achteraf leerde ik pas hoe heftig het blijkbaar was aangezien ik om de minuut een wee had. Ik heb in een constante weeënstorm gezeten met op het laatst maar 15 seconden er tussen. Ondanks dit alles voelde ik me sterk en deed jij het super goed!

‘Dit hoort er niet bij!! Hoe dan?’

Om 16:15 uur sloeg het snel om en was het ineens ondragelijk! Hoe kon dit nou?? ‘Het ging zo goed!’ bleef ik maar zeggen. Ik draaide eigenlijk automatisch al op m’n rug en trok m’n benen op. Een assistent arts toucheerde en zei dat hij dacht dat ik op 8 cm zat.. Maar dit wist hij niet zeker.

8 cm? Pffff als ik dit nog een uur moest doen kon je me afschepen!! Ik had het gevoel dat ik op ontploffen stond en bleef maar roepen dat dit er niet bij hoorde! Dus volgde snel de morfine pomp.

Toen die niets bleek te doen, en ik niet meer wist waar ik het moest zoeken, werd ik toch nog maar een keer getoucheerd nu door de gynaecoloog zelf.

‘Maakt me niets uit.. Ik gá ervoor!’

Wat bleek, ik zat al die tijd persweeen op te houden en had ook al die tijd al 10cm ontsluiting. Ineens ging het heel snel, heel ferm zei ze ‘Loes.. nu persen!!!’

Met een oerkreet liet ik alles gaan, maar dan ook letterlijk alles. Ik had het onbewust op gehouden (wist ik veel haha) dus toen de remmen los konden plaste ik zowel de gynaecoloog als de assistent onder.. Achteraf best een schaam momentje!!

Ik had er echter niets van in de gaten en vroeg me alleen maar af waarom iedereen  ineens weg liep? Dus ik dacht bij mezelf; Maakt me niets uit, ik gá ervoor!!

Schreeuwen over de gang

Toen ik besloot maar lekker mee te gaan persen zag ik ineens de verpleegkundige angstig tussen m’n benen kijken en naar de gang rennen, ‘jullie moeten nú terugkomen!!’ Schreeuwde ze. (Ze waren zich gaan omkleden?)

Met de schone doktersjas nog half op de schouders kwamen ze weer binnen en 10 minuten later, precies om 17:00 was je er dan..

Tara!

Onze prachtige dochter Tara.

We zijn zo verliefd en trots op je, welkom op de wereld lieverd!!