Ik kreeg een keizersnede, dus ik faalde

Mijn eerste bevalling was een geplande keizersnede. Nomi lag in een stuit, met 1 voet helemaal onderin mijn buik en haar andere voet lag bij mijn ribben (ze was toen al een eigenwijs ding). Een stuitbevalling was geen optie, een draaipoging vond ik te risicovol en ik had er geen goed gevoel bij. Er bleef maar één optie over; een keizersnede. Ik wilde liever natuurlijk bevallen, maar ik vond het geen ramp dat het een keizersnede zou worden.

Natuurlijk bevallen

Bij Lenn wilde ik proberen om natuurlijk te bevallen, maar Lenn had nog niet zo’n zin om uit mijn buik te komen. Na ruim 41 weken vonden de gynaecoloog en ik het toch wel tijd worden om meneer ‘die is zeker wel 8 of 9 pond’ eruit te halen. Ik werd ingeleid.

Inleiding

Ik kreeg een ballonnetje (waar ik al vrij snel stiekem een beetje spijt van had, maar misschien vertel ik daar een andere keer nog wel over) en al snel begonnen de weeën. De buikweeën waren prima te doen, en ik dacht, ik kan dit. Totdat ze overgingen in rugweeën. Ik dacht, dit kan ik helemaal niet! Ik wilde een ruggenprik, ik wilde een keizersnede, ik wilde naar huis (geen idee hoe ik dat voor me zag hoor)..

Keizersnede

Na een nacht vol weeën kreeg ik eindelijk die ruggenprik, maar het schoot niet zo op met de ontsluiting. Ik zal niet mijn hele bevallingsverhaal vertellen (die kun je hier lezen), maar omdat ik op 5 cm ontsluiting bleef hangen, werd het een keizersnede. De combinatie van afnemende weeën, donker vruchtwater en het feit dat ze in verband met het litteken van de vorige keizersnede geen weeënopwekkers durfden te geven, maakte een keizersnede de enige optie.

Ik baalde wel een beetje, maar ik was ook blij dat ik Lenn heel snel zou gaan zien. Ik had gehoopt dat ik natuurlijk zou bevallen en snel weer naar huis zou mogen, zodat we lekker met zijn viertjes thuis zouden zijn. Dat liep dus even anders, ik moest twee nachten in het ziekenhuis blijven.

Falen?

Toen ik laatst een (heel boos) stukje las over falen als je een keizersnede hebt gehad, begon ik erover na te denken. Mijn lichaam heeft niet gedaan wat het moest doen. Misschien was het heel anders gelopen als ik niet was ingeleid (of misschien was ik dan de langst zwangere vrouw ooit geworden, volgens de gynaecoloog was Lenn bij 41+1 nog helemaal niet van plan om geboren te worden).

In ieder geval; mijn lichaam deed niet wat het moest doen. Daar kan ik lang of kort over zijn, maar dat is het feit. En in mijn beleving is dat hetzelfde als falen, want mijn lichaam liet me in de steek. Gelukkig bestaat er dan een keizersnede en op die manier is Lenn gezond en wel ter wereld gekomen.

Erg?

Maar vind ik dat erg? Ik vind het jammer dat het niet gelukt is, en dat ik die rugweeënellende voor niks heb moeten doorstaan. Ze zeggen dat je die pijn vergeet, maar ik weet het nog precies. Maar vind ik het erg dat mijn lichaam het niet op eigen kracht kon? Nee. Voel ik me ‘minder vrouw’ doordat ik niet natuurlijk ben bevallen? Nee.

Soms lukken dingen gewoon niet, en heb je er hulp bij nodig. Dat is bij bijna alles zo, ook bij bevallen. En dat is helemaal niet erg.