Moedervetes

Door Nadine – Laatst las ik een artikel over waarom potjes met babyvoeding helemaal zo slecht nog niet zijn. De reacties eronder waren niet van de lucht. Het werd heel persoonlijk en ontzettend vijandig. Het fascineert me al sinds ik zwanger was van de eerste. Waarom moeten moeders elkaar zo vaak keihard met de grond gelijk maken?

Moedervetes

Het is serieuze vraag. Want iedere moeder zit toch in de groep ‘moeders’, en zou zich daar toch
veilig en beschermd moeten voelen door de groep? Ik ben daarom oprecht erg benieuwd naar
die vorm van frustratie uiten naar groepsgenoten in plaats van het uiten van solidariteit naar elkaar. Ik kan geen gedegen onderzoek vinden over dit fenomeen. Het ergert me wel tot in grote hoogtes.

Slechte moeder?

Gaat het niet over borstvoeding versus flesvoeding, dan wel over potjes versus vers,
enzovoorts. Niemand lijkt in zulke discussies iets gemeen te hebben, maar doet vooral gemeen. Onze gemeenschappelijke deler is echter echter dat we het als moeder nu eenmaal gewoon
perfect willen doen. We willen het allerbeste voor onze spruiten en doen het niet voor minder.
Wat we onder ‘het beste’ verstaan, is voor ieder verschillend. Maar we verdedigen onze keuzes
tot de laatste snik, want o wee als we een slechte moeder lijken.

Dat raakt niet alleen ons emotionele zijn, maar ook de kern van onze onzekerheid. Als je je de
keuzes die je maakt niet met hand en tand verdedigt naar anderen, dan torn je namelijk aan het
geloof in jezelf. En twijfel is de moeder – willekeurige woordspeling – van onzekerheid. Menig moeder is onzeker vanaf dat ze probeert in verwachting te raken. Logisch ook, want er
rust vanaf dan een enorme verantwoordelijkheid op je. Op andere vlakken moet je ook nog
succesvol zijn, en voilá, daar hebben we de duizendpoot van deze generatie die soms zichzelf
gigantisch voorbij loopt.

Sociale druk

De sociale druk om alles op rolletjes te hebben lopen is dan ook hoog. Veel moeders willen het
niet toegeven dat aan alle normen voldoen gewoon zwaar en soms onuitvoerbaar is. Dat komt
weer door dat onzeker zijn over onszelf… liever geloven we – en laten we anderen geloven – dat
alles helemaal goed gaat. Hoe vaak zie jij een foto of filmpje op social media van een krijsend
kind, een huilende moeder of een andersoortige zonde?

We willen linksom of rechtsom gezien gewoon perfect zijn, of je dat nu toegeeft of niet. Maar
hey, perfect bestaat niet. Zullen we daarom lief voor elkaar zijn en elkaars steun zijn? Zonder
het oordelen, wat ons altijd zo’n vals gevoel van “gelukkig doe ik het wel goed” geeft? Moet je
kijken hoe zeker en sterk we dan worden.