invulboeken

Milestones & invulboeken

Door Eefke – Dagboeken. Vroeger had ik er veel.. begon er steeds weer aan, maar na redelijk korte tijd hield ik het weer voor gezien. Op een of andere manier kon ik me er nooit toe zetten. Of zou het er aan liggen dat ik eigenlijk ook nooit iets met taal heb gehad. Bedoel maar dyslectie en ook nog eens onvoldoendes voor begrijpend lezen. Taal vond ik dan dus ook nooit leuk.

Dingen bijhouden

Tot dat ik aan mijn opleiding communicatie en vormgeving begon (nadruk op vormgeving). Ik verslond ineens het ene na het andere boek, maakte samenvattingen bij het leven en begon ook dingen bij te houden. Van iedere vakantie maakte ik een verslag wat verwerkt werd in het fotoalbum en later kwam daar alleen maar meer bij.
In een tijdperk wat steeds maar digitaler lijkt te worden vind ik het juist wel fijn dat je sommige dingen zo tastbaar bewaard. Mijn fotoboeken groot of klein zijn me zeer dierbaar. Bekijk ze ook vaak, vaker dan dat ik op de laptop naar de andere digitale foto’s kijk van onze reizen.

Invulboeken

En toen kwamen mijn zwangerschappen. Ik kreeg een dagboek cadeau en begon dat in te vullen. Ik begon het ook steeds belangrijker te vinden. Zelf ben ik met behoorlijk wat complicaties op de wereld gekomen. Naslagwerk is er niet, mijn moeder weet het zich ook allemaal niet meer goed te herinneren, weggestopt denk ik zelf. Vragen kan ik er niet naar. Het wordt gemeden dat onderwerp. Natuurlijk heb ik mijn medische dossier wel: de letterlijke woorden van mijn verloskundige waren (na lezen) : man wat moeten jouw ouders door een hel zijn gegaan.

Vanaf dat moment ben ik echt alles bij gaan houden. Iedere week een kort verhaal, iedere controle duidelijk omschreven en vooral ook veel van hoe ik me voelde. Nu heb ik 2 jongens. En eerlijk… ik denk dat het ze biet zal zijn dat ik alles omschreven heb maar ik vond dat ik dit moest doen… en ik doe het nu nog. Iedere dag. De oudste is 3, de jongste 1 en ik heb me doelbewust aangeleerd de dag te omschrijven, in het begin ook met wat ze aten, hoe ze sliepen en wat er gebeurde die dag. Nu vooral de milestones, de leuke uitspraken, de plekken waar we geweest zijn om alles maar niet te vergeten. Ik voel me er goed bij. Ik zie het echt als iets tastbaars wat je kunt meegeven in dit digitale tijdperk.

Terugkijken

En het mooiste van alles is… als ik nu kijk naar de eerste albums en het eerste dagboek van mijn zwangerschappen dan weet ik gewoon dat ik gegroeid ben in mijn taal en schrijfkunsten. Zal het perfect Nederlands zijn? Nee, dat zal niet haalbaar zijn voor me, maar ik weet wel dat ik niet meer zo dyslectisch ben als vroeger. En ook dat neem ik dan weer met me mee.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.