My life as an army wife

Door Christa – Ik mag op zich niet klagen hoor… Er zijn vrouwen die het zwaarder hebben met een man als militair. Maar ik merk wel dat het echt niet is zoals in de films, zo romantisch enzo.. Er zijn ook echt wel leuke dingen, maar het is bovenal gewoon keihard werken.

Een tijdje geleden werd ik geïnterviewd voor een stukje in de VROUW. Het ging over de zorg voor de kinderen wanneer je man met regelmaat van huis is. Te denken aan vrachtwagenchauffeurs, militairen et cetera. Ik werd ook geïnterviewd en tijdens het interview realiseerde ik me dat ik nooit goed gerealiseerd heb wat dit allemaal te weeg brengt.

Het begin

Toen ik mijn man leerde kennen was hij schilder, bij een schildersbedrijf in de buurt. Hij kwam elke avond thuis eten. Hij kon mijn oudste ook gewoon naar bed brengen en met regelmaat kon ik (of hij) doordeweeks weg en hadden we gewoon een lekker leventje.

Hij riep wel dat hij niet tot zijn 65ste bij dit bedrijf zou blijven. Hij wilde een keer wat anders, maar wat, dat wist hij niet. In die tijd ging het bij de meeste schildersbedrijven niet heel goed, dus de keuze om dan bij het bedrijf te blijven waar je een vast contract hebt was niet meer dan normaal.

Passie voor defensie

Tot zijn passie voor defensie ineens meer in beeld kwam. We leerden nieuwe mensen kennen en 1 van deze jongens zat bij defensie. Rik heeft dit altijd al gaaf gevonden, maar nooit de stap gezet om ook daadwerkelijk naar defensie over te stappen.

Tot hij ineens een interessante vacature zag en hij ook gelijk ontdekte dat je maar tot 28 jaar en 9 maanden bij defensie mag solliciteren. Het was toen net 28, dus de tijd begon te dringen. Na enige informatie opgevraagd te hebben over het hoe en wat met de functie, veel wikken en wegen en de verschillende info avonden hebben we samen besloten er voor te gaan. Een langdurige sollicitatieronde begon, maar in oktober of november van 2014 bleek dat hij dan toch echt werd toegelaten. In januari 2015 zou hij gaan starten bij zijn nieuwe werkgever!

Tot die tijd liepen wij en ik nog het meest, met het idee in ons hoofd dat er sprake zou zijn van 6 maanden interne opleiding en daarna overplaatsing naar een desbetreffende basis. Wij hoopten op Leeuwarden, want die is voor ons nog het meest dichtbij.

Dit veranderde vlak voor aanvang van de baan. Rik moest 4 maanden zijn AMO opleiding doen, daarna zou hij een soort van stage moeten lopen en daarna zou zijn opleiding voor zijn functie pas beginnen. Oké, dat kan gebeuren dacht ik nog. Rik vertrok op zondagavond en was vrijdagavond pas weer terug. We konden wel bellen/appen, maar dit kon niet met regelmaat.

Geen contact

Er zat ook een periode tussen dat hij op oefening was.. We konden toen twee weken geen contact hebben. Dat was pittig, met name voor Ryan. Papa niet zien en niet spreken was een hele opgaaf.
Na twee weken kwam papa dan eindelijk weer thuis en was het weekend veel te kort! We hadden ten slotte alleen maar de zaterdag, want zondagavond net na etenstijd moest papa weer terug.
Met name Ryan vond dit erg moeilijk en in de eerste 4 maanden van de AMO zijn er ontzettend veel tranen gevallen. Niet alleen bij Ryan, maar ook bij mij.  Toch hield ik het goed vol, ik zette door en ik wist dat dit niet voor altijd zo zou blijven.

Toch werd het verhaal weer anders. Na de 4 maanden AMO werd hij tijdelijk tewerkgesteld. Eerst bij de brandweer op de basis en later bij de schilders, waar hij uiteindelijk zijn functie zou gaan uitvoeren. Af en toe had hij een cursus of een korte opleiding, maar we hoorden maar niets over zijn opleiding en eventuele overplaatsing naar Leeuwarden. De tijd ging voorbij en ik hoopte dat 2016 dan maar het jaar zou worden waarin alles weer ‘normaal’ werd.

Niets bleek minder waar.. De opleiding was geschrapt en er kwam niets nieuws voor in de plaats.. Althans, voorlopig niet. Overplaatsing naar Leeuwarden ging het ook niet worden, want daar had hij de opleiding voor nodig en er was geen plek, daarnaast wilden ze hem op de basis waar hij nu zat heel graag houden.

Opnieuw zwanger

Dag droom, dag normaal leven. Intussen was ik zwanger van de tweede en ik begreep al snel dat ik er grotendeels alleen voor zou komen te staan. Rik kwam nog steeds niet elke avond naar huis en dat zou voorlopig ook niet gaan veranderen. We moesten het er mee doen, papa is doordeweeks gewoon van huis en de weekenden worden kostbaar.

Gelukkig kon hij wel gebruik maken van zijn ouderschapsverlof, waardoor hij nu 4 in plaats van 5 dagen van huis is. Dit betekent dat hij nu maandagmorgen heel vroeg vertrekt en donderdag aan het einde van de dag thuis is en de kinderen op kan halen. Vrijdag is dan ‘zijn’ dag met de kinderen en daar geniet hij van.

Inmiddels heb ik me er min of meer bij neer gelegd dat onze situatie gewoon niet meer anders wordt. Voorlopig niet in ieder geval! Nogmaals, ik weet dat er vrouwen zijn die het zwaarder hebben omdat hun man met regelmaat 3-9 maanden op uitzending is en dit is daarbij vergeleken echt.. niks!

Pittig

Maar pittig is het wel. Alles zelf moeten doen met twee opgroeiende kinderen, dat is echt hard werken. Vooral de oudste heeft er gewoon nog steeds moeite mee. Je kan het gewoon niet uit handen geven en dat is soms best zwaar. Des te meer reden voor mij dat ik geniet van elk weekend met mijn gezin. En dat ik er dus bewust voor kies om het bij twee kinderen te laten.

En weet je, sommige dingen hebben ook zijn voordelen. Ik hoef ’s avonds met niemand rekening te houden! Ik kan kijken wat ik wil, doen wat ik wil.. Dat is echt een voordeel. Het alleen zijn breekt me af en toe een beetje op, maar ook daar komen we vanzelf weer overheen.

En weet je, stiekem hoop ik nog steeds op het ‘normale’. Of en wanneer dat komt, dat weet ik niet, maar ik droom er nog steeds van!

 

 

Christa is moeder van Ryan (september 2012) en Chiara (december 2015). Ze is getrouwd en werkt 3 dagen in de week als binnendienstmedewerker bij het bedrijf van haar zwager. Op de dagen dat ze niet werkt zorgt ze voor haar kinderen en haar huisdieren, en verder blogt ze op ChristaSchrijft.com, waarmee ze tijdens haar tweede zwangerschap is begonnen om een vriendin in Curaçao op de hoogte te houden.