Lieve Roan #7

Door Tiffany – In de tijd dat Roan & ik in het ziekenhuis lagen heb ik een dagboekje bijgehouden met alles wat er gebeurde. Voor Roan zodat hij dit later terug kan lezen mocht hij dit willen en voor mezelf zodat ik alles op papier kon zetten en niet zou vergeten wat er is gebeurd. Elke twee weken is er een Lieve Roan online gekomen om jullie mee te nemen in de achtbaan waarin wij hebben gezeten. Vandaag deel 7, het laatste deel.

Lieve Roan,

Na de overgang in de open wieg werd je ook dezelfde dag overgeplaatst naar Medium Care. Hier lig je op een kamer waar nog drie andere kindjes kunnen liggen, de ruimte is wat kleiner maar we hebben meer privacy en niet meer dat er constant gelet word op wat we doen. Hier mogen we je gewoon pakken wanneer wij willen, badderen, aankleden, verschonen et cetera, alles wat we thuis ook zouden doen zonder het eerst te moeten vragen, alleen moeten we er nu nog even voor rijden.

Eerste vaccinatie

De dinsdag na je overplaatsing krijg jij je eerste inenting. Dit gebeurt terwijl je nog aan de monitor ligt zodat er goed in de gaten gehouden kan worden hoe jouw lichaam reageert. Je vader en ik hebben besloten mee te doen aan een onderzoek of het wel juist is om premature kindjes in hetzelfde ritme mee te laten doen met de vaccinaties. Dat houdt in dat je voor nu gewoon meegaat in dit ritme en als je 4 prikjes gehad hebt word er bloed bij je geprikt om te kijken of jij voldoende antistoffen hebt opgebouwd. Zo niet dan krijg je de prikjes nog een keer.

Mocht jouw lichaam 48 uur na de inenting niets hebben laten zien, mag jij van de monitor af! Dat wordt ook wel een beetje spannend hoor. Ik ben erbij als de vaccinaties worden gegeven, dit doen ze heel netjes het zijn er namelijk twee en er zijn ook twee verpleegkundigen die jou de prikjes geven. Allebei nemen ze een been en tellen af, zo ervaar je maar één keer de pijn hiervan. Ik vind het niet zo erg meer, ik heb wel ergere dingen bij jou zien gebeuren, infusen prikken, sondes erin enzovoort. Maar jij doorstaat dit als een echte vent en geef geen kik, ook al wat gewend denk ik dan maar.

Nu is het afwachten hoe jij hierop reageert. De volgende dag als ik in de ochtend weer bij je bent wordt me verteld dat jij wel wat verhoging hebt gehad en dat ze hier blij mee zijn, zo zien ze dat er iets gebeurt namelijk. Verder heb jij geen dipjes et cetera laten zien op de monitor dus nu is het afwachten op de komende 24 uur.

Alarm!

Maar zodra er niemand meer in de beurt is doet jou monitor raar, je ademhaling zakt langzaam naar 0 en de monitor geeft een apneu aan. Maar er is niemand die op het alarm reageert, ik hoor een verpleegkundige zeggen dat het alarm van Roan af gaat maar verder niets. Ik tik je aan en het alarm stopt weer.

Een paar minuten later gebeurt hetzelfde weer en nog niemand die naar je toe komt. Ik til je nu op en het alarm stopt ook dit keer weer. Uiteindelijk komt er iemand naar me toe om eens te kijken en ik leg uit wat er gebeurd is. Waarschijnlijk een storing zegt ze dan en ik sta perplex en ik vertrouw het niet helemaal.

Die avond blijf ik thuis want ik ben redelijk gesloopt op het moment, dus je vader gaat alleen en ik vraag hem om het nog een keer na te vragen. Ook nu wordt er weer gezegd dat er niets is geweest en er staat ook niets over opgeschreven en daar moeten we het dan maar mee doen.

Afscheid nemen van de monitor

En dan is de dag erna in de avond het moment daar, de monitor mag eraf. Door het incident van gisteren heb ik er geen goed gevoel bij en vind ik het best spannend. Wekenlang heeft die monitor ons verteld hoe jij het deed, konden we checken of je hart nog juist klopte of je ademhaling nog in orde was en of je wel genoeg zuurstof in je bloed had zitten en dan ineens kan dat niet meer.

Volledig vertrouwen op jou en dat jij dit kan is wat we moeten doen en dat vind ik best een dingetje.
Om de overgang wat makkelijker te maken is er de afgelopen dagen al geoefend tijdens buidel en badder momenten dat de monitor op stand-by werd gezet en wij er dus niet meer naar konden kijken, maar toch.

We mogen jou zelf loskoppelen en de draadjes mogen we bewaren en uiteindelijk mogen we ook zelf de monitor uit klikken. Hoofdstuk afgesloten weer een stap dichter bij huis. Jij kunt dit jongen, nee WIJ kunnen dit!

Zelf leren drinken

Het is 24 oktober en we hebben een gesprek gehad met de arts, nu je van alle draadjes behalve je sonde af bent, je geen ondersteuning meer nodig hebt met ademhalen en je jezelf warm kunt houden zonder kruik willen we wel eens weten wat de vervolg stappen zijn. Het is afwachten tot jij voldoende zelf leert drinken, 7 van de 8 flessen moet jij verspreid op de dag zelf hebben gedronken en momenteel zit je op de helft.

Je hebt nog drie weken tot de uitgerekende datum dus we hebben nog wel even, wij beginnen onderhand behoorlijk moe te worden het heen en weer reizen begint zijn tol te eisen maar we zetten gestaag door het einde is in zicht maar hoeveel weken nog?

We zijn er klaar mee

Het is 1 november 2016 en ondertussen zijn we 8 weken verder sinds jouw geboorte en we zijn er klaar mee. Je progressie qua zelfstandig drinken blijft op 75% hangen sinds een week en we vinden dat jij dit ook thuis verder kunt leren waar wij wel 24/7 bij je kunnen zijn.

We hebben een gesprek met de arts waarin we lichtelijk vertellen dat we je mee naar huis nemen aan het eind van de week, met of zonder sonde. En dan ineens komt er actie in de tent, je sonde wordt verwijderd en je krijgt een minimum intake van 300ml op een dag. Behaal jij dit de komende dagen dan mag jij zonder sonde mee neer huis, zo niet dan krijgen wij een spoedcursus sonde en ga je daarmee naar huis.

En dan is het moment daar

Het is donderdag 3 november krijgen we de verlossende woorden; je mag morgen mee naar huis. Ik bel iedereen op om dit goede nieuws te vertellen en zelf besef ik het me eigenlijk nog niet. Ga jij echt mee naar huis?

Naar huis

4 november 2016. 60 dagen, 1419 uur en 5690 kilometers (2 keer heen en weer naar Florence, Italië) later mogen we je dan eindelijk ophalen. Met een lege maxi-cosi stappen we de neonatologie afdeling op en dit keer verlaten we deze afdeling met zijn drieën compleet zoals het hoort voor eens en voor altijd.
Er wordt ons nog gevraagd of we je vandaag of morgen mee willen nemen en in koor zeggen we vandaag. We moeten nog even wachten op de arts om alles mee af te sluiten en van de verpleegkundige krijgen we het standaard verhaaltje over hoe nu verder.

Een voedingsassistent komt langs om ons uitleg te geven over de extra middeltjes die we door de moedermelk moeten doen (extra pokon) en dan is het klaar. Ik doe je in je veel te grote berenpak, want met je 41cm en 2400 gram pas je echt nog niet in maat 50 maar daar groei je vanzelf wel in. We laten de verpleegkundige nog een afscheidsfoto van ons maken en dan stappen we de afdeling uit, het gangetje met de wasbak en desinfecteergel uit, de kinderafdeling af de lift in naar beneden, de hal door naar de parkeergarage en de auto in naar huis.

Wat eigenlijk de normaalste zaak van de wereld had moeten zijn na de geboorte van je kind in de auto naar huis hebben wij 60 dagen op moeten wachten en wat een heerlijk moment is dat.
We zijn eindelijk compleet.

 

Tiffany is op 5 september 2016, na een zwangerschapsduur van 30 weken, mama geworden van Roan. Roan woog maar 1025 en hij was dus naast prematuur ook dysmatuur. Na 60 dagen ziekenhuis mocht hij naar huis. Tiffany woont samen met Martijn, met wie ze twee jaar samen is. Tiffany werkt en studeert, ze werkt in de gehandicaptenzorg en ze gaat een dag in de week naar school om haar diploma te halen. Je kunt Tiffany ook volgen via haar Instagramaccount.