Lieve Roan #5

Door Tiffany – In de tijd dat Roan & ik in het ziekenhuis lagen heb ik een dagboekje bijgehouden met alles wat er gebeurde. Voor Roan, zodat hij dit later terug kan lezen mocht hij dit willen en voor mezelf, zodat ik alles op papier kon zetten en niet zou vergeten wat er is gebeurd. Elke twee weken zal er een Lieve Roan online komen om jullie mee te nemen in de achtbaan waarin wij hebben gezeten. Vandaag deel 5.

Lieve Roan,

Je bent de nacht in het WKZ goed doorgekomen en als we bij je aankomen ben je ook een stuk vrolijker dan de dag ervoor. Wel is je voeding gestopt voor een paar dagen om je darmen tot rust te laten komen en zullen ze dit langzaam maar zeker weer opstarten. Je krijgt je voedingsstoffen nu via een infuus binnen zodat deze rechtstreeks in je bloed worden opgenomen. Er zitten wel infectiewaardes in je bloed, maar het lijkt erop dat er geen sprake is van een necrotische darm maar dat je waarschijnlijk gewoon nog moeite hebt met je ontlasting eruit gooien. Hier word je vanaf nu dan ook deels mee geholpen door een soort luchtpijpje die ze naar binnen brengen waardoor je wat makkelijker kan poepen.

Weer voeding

Na een paar dagen lijkt alles aan te slaan en zijn je infectiewaardes gedaald en is er inmiddels weer begonnen met voeding. Van 1 ml zitten we na en paar dagen alweer op 7 ml per voeding, dit keer doen ze dat wat sneller zodat ze goed kunnen zien of je darmen nu wel goed werken. Ondanks het feit dat je geen voedsel binnen hebt gekregen ben je toch 145 gram aangekomen en weeg je nu 1320 gram. En zo ondeugend als je bent heb je zelf je flowsnor er uitgetrokken en heb je zelfs al een dag volledig zonder gedaan zonder dipjes!

Terug naar Nieuwegein

Na 1 week in het WKZ te hebben gelegen mag je weer terug naar Nieuwegein. Zo een ambulance rit als kleintje is eigenlijk niet niks. Je moet je even voorstellen dat je volledig blind bent en niet weet wat er om je heen gebeurt, om die reden zal alles wat je voelt (aanraakt, temperatuur, trillingen) dubbel zo hard binnen komen. Van het opendoen van de couveuse (een koele wind) tot het hobbelen over de tramrails in Nieuwegein maak je alles met je zintuigen dubbel en dwars mee. Je weet alleen niet wat je overkomt, dus ook nog een beetje angst erbij.

Hoe heb je dat doorstaan? Nou eigenlijk als een echte man, flink veel gapen en slapen, held dat je bent. Met alle vooruitgangen die je tijdens je bezoek in het WKZ hebt geboekt verwachten we eigenlijk dat we je zo mee naar huis kunnen nemen, maar helaas moet je zeker nog een maand blijven. Helaas voor ons. Maar je bent in ieder geval weer terug naar de High Care in plaats van de Intensive Care en dat is super positief!

Je zit ook weer op je oude voedingsschema van 17 ml 12 keer per dag en dat betekent dat je infuus eruit mag, elk draadje minder is een vooruitgang. Dus nu heb je alleen nog maar een sonde via je neus voor de moedermelk. Verder helemaal niks meer!! Ja ter observatie wat plakkers voor de hartslag, ademhaling, saturatie en temperatuur, maar dat is bijzaak.

En dan ineens…

En dan is het de dag nadat je terug bent gekeerd uit het WKZ en zit ik in de ochtend te ontbijten als mijn telefoon gaat en ik gelijk het nummer van het ziekenhuis herken. Ergens durf ik niet op te nemen maar het moet.. Wat zou er dit keer zijn? “Mama van Roan, ik wilde je even op de hoogte brengen voordat je hier aankomt dat Roan weer terug is aan de CPAP, hij heeft namelijk een ontsteking in het handje waar het infuus gister uit is gegaan. Hierdoor dipt hij weer flink in zijn ademhaling en hartslag en de flowsnor kon dit niet goed genoeg voor hem opvangen, hij heeft wat meer hulp nodig. We zijn gestart met antibiotica deze lijkt aan te slaan.”

Ik gooi mijn boterham de prullenbak in en trommel je vader uit bed, op naar het ziekenhuis. En daar aangekomen herken ik je niet meer, wie is dat bleke levenloze mannetje in de couveuse? De tranen lopen over mijn wang en het duurt niet lang voordat ik het volledig op een huilen zet. We mogen alleen maar naast je zitten en je handje vasthouden om te laten weten dat we er zijn, er komt vanuit jou geen enkele reactie, en ik vind het ronduit shit dat ik jou hier achter moet laten.

 

Tiffany is op 5 september 2016, na een zwangerschapsduur van 30 weken, mama geworden van Roan. Roan woog maar 1025 en hij was dus naast prematuur ook dysmatuur. Na 60 dagen ziekenhuis mocht hij naar huis. Tiffany woont samen met Martijn, met wie ze twee jaar samen is. Tiffany werkt en studeert, ze werkt in de gehandicaptenzorg en ze gaat een dag in de week naar school om haar diploma te halen. Je kunt Tiffany ook volgen via haar Instagramaccount.