Daniëlle vertelt; mijn zwangerschap en bevalling mét oncharmante details

Maar dan begint het. Mensen denken dat ze ineens van alles tegen je mogen zeggen, omdat je zwanger bent. Mensen houden je in de gaten en mensen die je anders nooit spreekt vinden je nu ineens interessant. En dan hebben ze het ook nog eens over JOUW hormonen, want JIJ bent zwanger. Koekkoek, voel eens aan je voorhoofd!! Jullie gedragen je namelijk idioter dan ooit tevoren en ik ben degene die nog normaal doet. Zo waren er ineens mensen die de drang hadden om wat over mijn uiterlijk te melden. “Je bent nog helemaal niet dik hè” “Je kan nog niet eens zien dat je zwanger bent terwijl je al 20 weken bent” “Je hebt zeker je normale kleding nog aan” “In je gezicht kan je wel zien dat je zwanger bent hoor”.

Onzeker

Mensen, hou je mond! Wanneer ik ongevraagd benoem dat jij er lelijker op bent geworden of er niet uit ziet met je nieuwe kleding, dan zou je de mensen eens moeten zien kijken. Dan word je een bitch genoemd of een kreng, nee maar mensen mogen wel ineens alles tegen een zwangere vrouw zeggen, dat is namelijk heel normaal. Nee dus niet! En wat denk je dat dit met je onzekerheid doet? Daar zijn mensen zich niet van bewust. Het feit dat je zwanger bent oké, maar onzekerheid blijft hierbij een grote rol spelen. Waarom ben ik nog niet zo gegroeid? Zou het wel goed gaan met het kindje?

Tot die ene dag dat er weer eens iemand zei dat ik nog niet was gegroeid en wat te melden had over mijn zwangerschap. Hier werd zelfs om gelachen. Toen was bij mij een kookpunt bereikt “Als jij nou nog 1 keer wat benoemd over mijn zwangerschap, dan ga ik slaan!” Ik zal het gezicht van de mensen die hierbij stonden niet vergeten, dit hadden ze niet verwacht. Uiteraard zullen ze gedacht hebben, dat het vast aan mijn hormonen lag maar dat kon mij niets schelen, ik was het kwijt en had ze gewaarschuwd.

Bevallingsverhalen

Niet alleen wat benoemen over je zwangerschap, maar wat dacht je van al die “oh zo fijne bevallingsverhalen” van anderen. Waarom moeten mensen je dit melden? Iedereen weet dat bevallen geen pretje zal zijn en iedereen heeft wel bepaalde verhalen hierover van naasten die je mee neemt. Waarom voelen mensen dan alsnog de behoefte om je te informeren over nog meer horrorverhalen. (Positieve verhalen krijg je namelijk niet tot nauwelijks te horen.)  Alsof jij bij een operatie aan je knie gaat zeggen “Nou pas maar op, straks raken ze iets en kan je na de operatie niet meer lopen” “mevrouw een operatie aan staar? Straks raak je blind” Nee dat doen mensen niet, maar bij een zwangere vrouw kan dit wel. Waarom? En dan ook nog blijven zeggen dat je last hebt van je hormonen, wanneer je vriendelijk vraagt of zij de verhalen voor zich willen houden. Man voel eens aan je eigen voorhoofd, dit heeft niets met hormonen te maken!

De weken gingen voorbij en ik begon mij anders te voelen dan voorheen. Ik werd moe en mijn borsten werden gevoelig. Moeheid die echt anders voelt dan vd zwangerschap. Ik moest echt slapen anders kwam ik de dag niet door. Borsten die ik voelde, nooit geweten dat dit kon. En wat dacht je van urineverlies.

Een jongen!

Omdat je in de winkels tegenwoordig niet veel neutrale kleding meer hebt hangen en ook mijn nieuwsgierigheid een grote rol speelde, wilde ik graag een geslachtsbepaling doen. Bij 15 weken hadden wij de echo, maar ons kindje hield het graag nog even voor zich. Met 75% kans op een jongen werden wij naar huis gestuurd en een nieuwe afspraak werd gemaakt. Bij 16 weken nogmaals gekeken en er werd bevestigd, jullie krijgen een jongen, maar wacht nog even met inkopen doen tot de 20 weken echo. De 20 weken echo was daar, spannend. Je kindje wordt van top tot teen nagekeken en deze echo is spannender dan diegene hiervoor. Dit was nog spannender. Na de check nog even een extra check op het geslacht. “Mijn collega had het goed gezien, jullie krijgen een jongen”. Een echofoto van het geslacht werd gemaakt en meegegeven. “Absoluut een piemeltje, jullie kunnen gaan shoppen”.

De weken gingen voorbij en het shoppen was ook begonnen. Super leuk om zelf al kleding en dergelijke te kopen voor jouw kindje. Het kamertje werd ook al aangekleed en gestyled. Een stoere jongenskamer.

Oma wilde ons nog een pretecho geven, deze kregen wij met 27 weken. Beiden oma’s gingen mee (goddank). De echoscopiste vroeg of alles in beeld mocht en dat werd bevestigd met een “ja hoor, niets is geheim”. “Wat een leuk kindje, deze doet allemaal grappige dingen” gaf de echoscopiste aan. Met een peace teken op de foto bv, maar er volgde nog meer. Ik hoor het haar nog zo zeggen “Wat leuk dat jullie een meisje krijgen”.

Een meisje?!

“Een meisje? Mevrouw wij krijgen een jongen”. De echoscopiste begon hard te lachen. “Lieve schatten jullie krijgen een meisje, kijk maar” Ik voelde de tafel onder mij vandaan glijden, kreeg het warm en de zenuwen waren te horen in mijn stem. Ik pakte de vrouw vast “Nu moet je geen grapjes maken, want ik word hier heel nerveus van” Op dat moment werd de echo stil gelegd en had zij door dat wij geen grapje aan het maken waren. Ik kreeg de opdracht om te gaan plassen. Plassen?? Je moet toch altijd een volle blaas hebben voor een echo?

Zeker weten dat ik terug kom van het toilet en iedereen zegt “Grapje!”. Dit gebeurde alleen niet. “Mag ik een inwendige echo maken?” Uiteraard dit mag en ook toen werd bevestigd, jullie krijgen een meisje. Ik zag het ook op de echo, maar wist even niet meer wie ik nu moest geloven. De eigen verloskundige heeft toen ook nog een check gedaan en ook zij gaf aan “Jullie krijgen een meisje”.

Uiteraard geldt als het maar gezond is en het geslacht maakt echt helemaal niets uit. Wat wel zonde was, was alle spullen die wij al hadden aangeschaft en hadden gekregen. Maar de gedachten hierom heen speelde een hele grote rol “Hoe deskundig is er gekeken bij de voorafgaande echo’s?”(15,16 en 20 weken, die buiten de eigen verloskundigenpraktijk om werden gemaakt) “Hoe deskundig waren deze mensen eigenlijk” De eigen verloskundige begreep onze zorgen en en heeft voor ons nog extra gecheckt, maar een fout als deze mag natuurlijk niet 3 keer gemaakt worden. Nou zijn wij beiden gezond, maar wat als een zwangerschap af wordt gebroken doordat je bepaalde erfelijke ziektes over kan dragen op een jongen? Dit had hele kwalijke gevolgen kunnen hebben. Uiteraard ben ik hier wel mee aan de slag gegaan, maar laat ik voor nu even achterwege.

Onzekerheid

De weken gingen voorbij en mijn buik begon steeds groter te worden. Dit was voor mij de extra bevestiging, mijn kindje was goed aan het groeien. Het schoppen kon ik nu ook steeds beter voelen, dit vond ik erg fijn en ook dit was een extra bevestiging. Wat niet veel vrouwen zullen toegeven maar echt wel zo is, is dat zwanger zijn eigenlijk iets heel onzekers is. Het is heel bijzonder en je bent intens gelukkig als het je gegund is, maar leuk? Nee het is niet leuk, je leeft 9 maanden in onzekerheid en je kan niet wachten tot het moment dat je, je kindje gezond in je armen hebt. Dit is het enige waar je naar uit kijkt. Je kijkt naar elke echo uit en naar elk schopje. Het liefst ga je de hele dag met je handen op je buik zitten, om te voelen of je kindje nog beweegt.

Stuitligging

Mijn kindje lag in stuit, waardoor een keizersnee werd gepland. In het ziekenhuis werd ik richting een stuitbevalling gepraat, maar hoe dan? Een bevalling is 1 ding, laat staan een stuit. Hoe ga ik dat dan doen? Een keizersnee werd gepland, ik wist tot wanneer ik zou door lopen en wanneer mijn kindje gehaald zou worden.

Geplande keizersnede

Ik zag dus een stuitbevalling  totaal niet zitten en koos voor een keizersnee. En ook hier hebben mensen wat over te zeggen. Sommige spreken het nog net niet uit, omdat ik ze net voor kon zijn. Een keizersnee is gemakkelijker dan een bevalling. Dat klopt, het herstel is langer (Lees; 6 weken rustig aan doen en niet kunnen tillen, bukken of autorijden. Wat ook inhoudt dat ik niet meteen lekker kan wandelen met de kinderwagen, zelf mijn kindje niet in bad kan doen, een fikse buikwond, veel hechtingen en hulp die ik 6 weken lang MOET aannemen, terwijl ik alles graag zelf wil doen.) De eerste 2 dagen in het ziekenhuis kon ik niets, mijn man was er nog niet en de verpleegkundige leven op de tijd.

Dit zorgde ervoor dat mijn kindje voor het eerst in bad werd gedaan door hen en niet door de ouders. Doordat ik zelf nog onder de medicijnen zat, dacht ik hier later pas echt over na en kon ik op dat moment er nog niet veel van zeggen. Ook de eerste week kon ik niet veel en mijn dochter aankleden en verschonen lukte mij pas na een week. Inmiddels ben ik drie weken verder en gaat het elke dag een beetje beter.

Een keizersnee gemakkelijk?!

Maar mensen die zeggen dat een keizersnee gemakkelijk is, hebben het mis. Beide is geen pretje. Dat een keizersnee bestaat is alleen wel echt super en de mensen die je hierin begeleiden zijn echt geweldig. Er werden tijdens de operatie foto’s gemaakt en alle verpleegkundige en artsen waren allemaal heel lief en vertelde goed wat er ging gebeuren. Het was fijn dat de verpleegkundige foto’s hebben gemaakt van de operatie, het ging allemaal heel snel. 1,5 uur later lag in alweer “fris” in mijn bed.

Na de keizersnee

De dagen na de keizersnee veranderde ik van een zwangere vrouw naar Fiona uit Shrek. Door het infuus en het liggen, hield ik veel vocht vast. Dit raakte ik wel weer kwijt toen ik thuis was. De dag na de operatie moest ik voor het eerst uit bed en dit deed behoorlijk pijn. Oma van 92 liep nog harder op dat moment dat ik, met aan beiden kanten een zuster om mij te ondersteunen. Ondanks dit echt even pijn deed, moest ik hier doorheen en werd de pijn echt minder in de loop van de dag. Wat ik alleen nog niet helemaal onder controle had, was mijn blaas. Wanneer ik voelde dat ik moest plassen, moest ik meteen actie ondernemen, voordat ik bij de wc aan zou komen was ik namelijk al even verder. Dit zorgde er vaak voor dat ik eenmaal bij de wc vaak te laat was en iemand mij moest helpen om mij nieuwe kleding aan te trekken. Doordat ik zelf mijn benen de eerste dagen nog niet helemaal op kon trekken, lukte dit mij zelf even niet.

Borstvoeding

De dagen na de keizersnee waren even pittig. Niet alleen qua visite wat ontzettend veel energie kostte,maar ook de voeding. Lees; borstvoeding. Voor de bevalling zei ik “ik wil borstvoeding proberen maar het moet wel leuk blijven”. Ik had veel melk, maar doordat ik van Fiona naar Pamela Anderson transformeerde, lukte het voor mijn kindje niet goed om aan te happen en koste het voeden erg veel tijd.

Dit zorgde ervoor dat ik 1,5 uur bezig was en mijn kindje totaal overstuur was. 1,5 uur later begon het feest weer opnieuw en het zat mijn eigen herstel in de weg. Ondanks dat ik voor de bevalling zei dat het wel leuk moest blijven,heb ik nog een week doorgezet. Ik vond het erg belangrijk dat mijn kindje borstvoeding zou krijgen en ik had genoeg melk.

Overstappen naar kunstvoeding

Toch heb ik na een week de keuze gemaakt om over te gaan op kunstvoeding. Na deze keuze gaf dit zowel mijn kindje als mij veel meer rust. Na deze keuze kon ik mijn kindje pas voor het eerst aankleden en verschonen. Dit lukte mij de dagen hiervoor namelijk niet, omdat ik dat lichamelijk niet meer trok. Nu kon ik pas echt van haar genieten en groot met de fles zal ze ook worden.

Inmiddels zijn we drie weken verder en gaat het goed met mijn kindje en mij. Ik hoop dat ik met dit verhaal naar voren heb kunnen brengen hoe een zwangerschap kan zijn. Veel vrouwen zullen niet alles eerlijk vertellen en voor de buitenwereld zich beter voor doen, dan dat het gaat. Ik had voor mijn zwangerschap ook altijd een grote mond, maar ben nu pas in gaan zien dat het echt een zware klus kan zijn. Niet iedereen ervaart het zo, maar ik heb nog meer respect voor de vrouwen gekregen.

Schaam je niet!

Petje af! En beste dames, jullie hoeven je niet te schamen voor hoe je bent tijdens de zwangerschap of na de bevalling. Vele zwangere vrouwen hebben hun kringspieren niet goed onder controle, waardoor je die ene scheet wel in kan proberen te houden maar laat hem lekker gaan want hij komt er toch wel uit en dan liever eerder zodat je, je broek nog schoon kunt houden. En na de bevalling meteen je lingerie weer aan kunnen trekken, die mannelijke boxers zitten veel lekkerder in het begin. Schaam je hier niet voor en maak het jezelf niet te moeilijk.

Zwanger zijn is heel mooi en een wonder, maar ook erg zwaar. Dit hoef je niet voor de buitenwereld te verbloemen. De meeste vrouwen hebben last van kwaaltjes en het is misschien niet charmant om te vertellen, maar in je broek plassen, lekkende borsten en geen controle meer hebben om een scheet in te houden dat hoort er nou eenmaal bij en mag best gedeeld worden vind ik. Niets om je voor te schamen of om voor je te houden. Wees trots op jezelf dames en geniet van je kleine mini me!

Wil jij ook je verhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.