De geboorte van Geeskes zoon

Geeskes zoon werd 9 weken te vroeg geboren. De bevalling en de aanloop daarnaartoe heeft een behoorlijke impact gehad op Geeske en vandaag vertelt ze daarover.

30 weken zwanger

Toen ik precies 30 weken zwanger was stapte ik ’s avonds in bed en voelde ik een zeurende kramp in mijn onderbuik. Ik dacht meteen: dit is niet goed, maar wuifde het weg door te denken dat het oefenweeën waren. Ook zei ik niets tegen mijn man.

De volgende dag voelde ik nog steeds wat kramp en besloot ik een warm bad te nemen, wat wel wat hielp. Toen ik daarna naar de wc ging zag ik dat ik de slijmprop was verloren. Meteen was ik gealarmeerd: dat klopte niet! In paniek belde ik mijn man op en probeerde ik de huisarts, waar ik onder behandeling was voor de zwangerschap, te bellen, maar ik kwam er maar niet doorheen. Mijn man was op zijn werk en stapte meteen in de auto. Eindelijk kon ik de huisarts bereiken en mocht ik meteen komen.

Weeënremmers

De huisarts stuurde me door naar het ziekenhuis, want hij vertrouwde het niet. Daar aangekomen mocht ik meteen naar een verloskamer, wat nogal confronterend was. Het bleek dat ik al 1 cm ontsluiting had en ik werd meteen aan een infuus met weeënremmers gelegd. De volgende 3 dagen lag ik in het ziekenhuis met dat infuus. Ik was zo bezorgd dat ik bijna niet sliep.

Eén keer per dag werd ik aan een apparaat aangesloten om te meten of ik weeën had en wat de hartslag van mij en mijn zoon was. Alles was binnen het normale spectrum, dus volgens de gynaecoloog en verpleging hoefde ik me geen zorgen te maken. Ook kreeg ik een steroïdeninjectie in mijn been, zodat mijn zoons longen meer zouden rijpen. Dit was nodig omdat hij nog niet volgroeid was.

Een paar uur nadat het infuus uitgezet was, voelde ik al dat ik weer weeën had, maar ze waren heel licht. Ik probeerde dat aan te geven, maar er werd gezegd dat de gynaecoloog geen tijd had om te komen kijken en dat alles toch wel in orde was. Een paar dagen later werd ik naar huis gestuurd.

In de ambulance

Hoewel ik opgelucht was dat ik naar huis mocht had ik heel erg last van mijn rug en lukte het thuis niet om comfortabel te zitten. Na wat gegeten te hebben ging ik even naar de wc en zag dat ik wat bloed had. Daar schrok ik erg van! Ik besloot meteen de afdeling verloskunde te bellen. Gelukkig had ik een heel intuïtieve verpleegkundige aan de lijn die zei dat ze het niet vertrouwde.

Een uur later lag ik weer aan het ‘weeënmeetapparaat’. Er was weinig op te zien en mijn zoons hartslag was ook goed. De gynaecoloog stond op het punt om mij weer naar huis te sturen, maar besloot toch een inwendig onderzoek te doen. Ik had al 8 cm ontsluiting!

Omdat in het ziekenhuis in Sneek, waar ik was, niet de juiste zorg voor premature baby’s was, moest ik met gillende sirenes in de ambulance naar het UMCG in Groningen. Mijn man mocht niet mee in de ambulance wat ik heel vervelend vond. Er zat een verloskundige naast mij die opgetrommeld was en zat te klagen dat ze met mij mee moest op zondagavond. Ik kreeg nog meer weeënremmers toegediend voordat we in Groningen waren.

De bevalling

Aangekomen in Groningen moest ik meteen naar een verloskamer. De weeën waren nog steeds licht en goed op te vangen. Gedurende de nacht werden ze wel iets sterker, maar het duurde allemaal erg lang. ’s Ochtends vroeg gaf ik aan dat ik het niet meer volhield, omdat ik zo verschrikkelijk moe was van alle dagen in het ziekenhuis en niet hebben kunnen slapen. Ik kreeg nu juist weeënopwekkers.

9 weken te vroeg geboren

Uiteindelijk kreeg ik persweeën en werd mijn zoon rond 11 uur geboren. Ik zag dat hij er wat blauw uitzag en dat hij niet ademde. Hij moest meteen mee met de kinderarts en kreeg zuurstof toegediend, waar mijn man en ik niet bij waren. Daarna werd hij in een aluminium dekentje gewikkeld en in een couveuse gelegd, waar ik hem heel kort kon zien.

Mijn zoon moest naar de afdeling neonatologie en ik moest nog wachten op de placenta, die maar niet wilde komen. Daarom moest ik geopereerd worden en was het pas uren later voordat ik mijn zoon echt kon bekijken. Nog een paar uren later mocht ik hem voor het eerst vasthouden, wat een hele onwerkelijke ervaring was.

Verwerking

Ik heb de hele bevalling en aanloop ernaar toe als heel traumatisch ervaren, omdat ik er totaal geen controle op had. Wat ik het ergste vond was dat ik mijn zoon niet meteen na de bevalling kon vasthouden. We mochten hem maar één keer per dag vasthouden, dus mijn man en ik wisselden elkaar af.

Ook vond ik het heel vervelend dat de artsen en verpleegkundigen niet luisterden toen ik aangaf dat ik de weeën weer voelde. Ik ben zelf heel intuïtief en ken mijn lichaam goed. Toch vind ik het moeilijk om dat aan te geven aan anderen. Zeker als anderen er niet naar luisteren.

Nu is mijn zoon een lange 15-jarige met veel vrienden en doet hij het heel goed op school. Je merkt helemaal niets meer van het feit dat hij 9 weken te vroeg is geboren. De verpleegkundige van de neonatologie-afdeling zei ook meteen dat het een vechtertje was. Er hadden allerlei complicaties kunnen optreden, maar mijn zoon heeft het heel goed gered.

Meer informatie

In mijn boek Dit is niet wie ik ben – Wat mijn depressies mij leerden vertel ik meer over wat er rond de geboorte van mijn zoon speelde. Op mijn website Geeskehogenhuis.nl vertel ik meer over hoe je intuïtief kunt leven. Je kunt mij ook volgen op Instagram.