Laurie’s zoon raakte geinfecteerd door GBS – deel 1

Door Laurie – Inmiddels heb ik een paar blogjes ingeleverd. Die waren vooral met veel humor en een knipoog op het moederschap geschreven. Maar nu een serieuzer onderwerp. Momenteel ben ik 35 weken zwanger van ons tweede kindje. Voor ons begint de spanning nu pas echt te komen. Waar de meesten zicht druk maken om de eerst 12 weken, wordt voor ons vooral de bevalling een spannend verhaal. Ik ben namelijk draagster van GBS (Streptokokken type b). Een bacterie die maar liefst 20% van de vrouwen bij zich draagt. Deze bacterie kan zeer gevaarlijk zijn voor baby’tjes. In het artikel van mijn collega blogger Ylisha konden jullie al meer lezen over wat GBS precies inhoudt. Zij is net als ik draagster van deze bacterie. Beiden wisten wij dit van tevoren niet, omdat daar in Nederland niet standaard op getest word. In veel andere landen gebeurd dit al wel. Hier komen ze er vaak per toeval achter, doordat dames die draagster zijn regelmatig blaasontsteking hebben in de zwangerschap. Dit had ik overigens niet. Er waren totaal geen aanwijzingen. Daardoor wisten ook wij van tevoren ook niet in wat voor ‘rollercoaster’ we terecht zouden komen na de geboorte van Vinz. Om hier meer bekendheid aan te geven vertel ik heel open en bloot ons verhaal.

(Laat ik er van tevoren even duidelijk bij zeggen dat Vinz een extreem geval is van de GBS ziekte. Niet alle kinderen die dit oplopen worden zo ernstig ziek. Maar dan nog, zo’n start wil je niet voor je kind. Naast Vinz en de dochter van Ylisha, zijn er nog 4 andere kindjes in mijn naaste omgeving die ook besmet zijn geraakt met GBS. Het komt dus wel degelijk veel voor.)

De zwangerschap

Ik had een redelijk probleemloze zwangerschap. Op een paar heftige koliekaanvallen en ziekenhuis opnames na dan. Maar dat had niks met de baby te maken toen ze er na de zwangerschap achter kwamen dat ik toch echt galstenen had. Dit vermoeden was er al, maar konden ze nog niet achterhalen tijdens de zwangerschap. Daarom viel ik vanaf dat moment onder de “medium risk”. Dit betekende dat ik in het ziekenhuis moest bevallen, maar dat wilde ik toch al. Ook werd ik twee keer getest op zwangerschapsdiabetes doordat ik erg veel vruchtwater had, maar daar kwam niets uit.

In de dagen voor de bevalling zagen ze dat de baby nog niet was ingedaald en ik werd er op geattendeerd dat als mijn vliezen braken, ik direct plat op de grond moest gaan liggen en de verloskundige of ambulance moest bellen. Ze wilden niet het risico lopen dat het kindje zuurstofgebrek zou krijgen doordat de navelstreng beklemt zou komen te zitten, ondanks dat de kans maar 10% is dat de bevalling begint met het breken van de vliezen.

De bevalling

Dit gebeurde uiteindelijk wel. ’s Nachts in bed, dus gelukkig lag ik al. Ik ben met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht, waar ik vervolgens kreeg te horen dat het waarschijnlijk een moeizame bevalling zou worden. De baby zou eerst het hele stuk nog moeten indalen, voordat we het überhaupt over ontsluiting hadden. Na een natuurlijke bevalling van 24 uur werd op 14 maart om 1.56 uur onze zoon Vinz van 3850 gram geboren. Hij zag er goed uit, krijste de hele boel bij elkaar, poepte en plaste de weegschaal nog even onder, en had een hoge apgarscore. In de tijd dat ze nog even met mij bezig waren, heeft hij bij mij gelegen. Terwijl mijn man onze ouders opbelde dat ze opa en oma geworden waren van een gezonde kleinzoon. Niet wetende dat hij ons aan het ontglippen was en het weken zou duren voordat we hem weer vast zouden mogen houden.

Ik was bijna 2 liter bloed verloren en zat tegen een bloedtransfusie aan, maar ik voelde me best goed. Daardoor wilde het ziekenhuis het toch nog even aankijken. Emiel (mijn man) was Vinz aan het aankleden en het viel hem op dat zijn borstkas wat raar introk. De verpleging was even weg, en ik wuifde zijn zorgen weg. Het mannetje was net op de wereld! Vast nog wat schrikkerig en net helemaal goed gekeurd.  Hij werd in het bedje gelegd en ik ben gaan douchen. Toen ik klaar was zagen we dat de verpleegkundige hem een saturatiemetertje had gegeven. Ze stelde ons gerust en zei ons dat we ons niet te veel zorgen moesten maken. Zijn hartslag daalde constant en ze dachten dat hij wat vruchtwater in zijn longetjes had gekregen. Dus wilden ze hem toch even checken en werd hij meegenomen. Ook wilden ze een GBS test bij mij afnemen. Op dat moment wist ik niet wat dit inhield en drong de ernst van de situatie totaal niet tot me door. Ik was moe, en de verpleegkundige was erg lief en geruststellend. Emiel sliep inmiddels en heeft hier niet eens wat van meegekregen.

Hard achteruit

Een uur later stond de kinderarts bij ons op de kamer. Het was inmiddels vroeg in de ochtend. Hij vertelde dat het foute boel was. Waarschijnlijk had Vinz longbloedingen, en hij ging zo hard achteruit dat ze niet wisten of hij het wel ging halen. We mochten even bij hem kijken en de artsen waren vanuit het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht al onderweg om hem op te halen. Wij zouden er met een ambulance achteraan gaan zodra er één beschikbaar was. Mijn man belde onze ouders om de situatie door te geven. Ik wilde heel graag mijn moeder bij me hebben, maar mijn man zei dat ze niet hoefden te komen. Voor hetzelfde geld waren we dan toch al weg. Gelukkig kwamen mijn ouders een kwartier later de kamer binnen stormen en hebben ze zelfs nog een glimp van hun kleinzoon op kunnen vangen toen hij op de brancard werd weggereden. Ook Emiel was toch blij met de afleiding van mijn ouders toen we tot 3 uur ’s middags op een ambulance hebben moeten wachten.

Onmacht

In Utrecht mochten we naar hem toe. Onze ouders waren ook naar Utrecht gekomen. Hier zagen mijn schoonouders voor het eerst hun kleinzoon.. aan alle bedrading. Het gevoel van onmacht is vreselijk. Ik had constant het gevoel dat ik hem mee moest nemen, hem moest knuffelen. Want in mijn buik had hij het immers goed gehad en was er niks aan de hand. Alleen Emiel en ik mochten hem aanraken. Niet aaien of kriebelen. Een hand rustig neerleggen op zijn armpje of voetje en meer kon het kereltje niet aan.

Weer naar een ander ziekenhuis

We waren net een paar uur in Utrecht en lagen net in bed toen de kinderarts die Vinz ’s ochtends uit Deventer had opgehaald in onze kamer stond. Vinz ging heel hard achteruit, en eigenlijk konden ze niks meer voor hem doen. Er was nog één laatste poging die ze konden doen om hem in leven te houden en dat was door hem naar Nijmegen te sturen voor de ECMO (Extra Corporele Membraan Oxygenatie). Een hart-longmachine waarmee je kunstmatig in leven wordt gehouden en je longen rust krijgen.  Daar zijn er twee van in Nederland, in Rotterdam en Nijmegen.  Als we Vinz nog wilden zien moesten we snel zijn, want ze waren hem al aan het voorbereiden voor transport. De verpleegkundige rende met mij in rolstoel over de gang, Emiel er achteraan. We kwamen op een hectische intensive care aan. Het eerste wat ze je daar leren is dat alles onder controle is zolang ze rustig blijven en niet rennen. Je hoort natuurlijk constant piepjes en alarmen af gaan. Nu stonden er 8 witte jassen om hem heen die hem niet stabiel konden krijgen en je zag dat de onrust en paniek ook bij de artsen toenemen. Ik brak. Een verpleegkundige omhelsde me en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Ze zei dat we hoop moesten houden en dat hij na de ECMO gewoon terug zou komen in Utrecht. Ik geloofde haar niet, want er rolden tranen over haar wangen..

Ik kreeg een slaapmiddel toegediend. De nacht voor de bevalling begon had ik niet geslapen en we waren 3,5 dag verder. Door de enorme adrenaline bleef ik maar wakker en voelde me ook totaal niet moe. Ik heb van de ambulancerit weinig meegekregen, hoorde alleen nog dat Vinz ook was aangekomen. Onze zoon was nog geen 24 uur oud en lag al in het derde ziekenhuis…

Omdat het verhaal erg lang is geworden, lezen jullie morgen het tweede deel.

 

Laurie is moeder van Vinz, die bijna 2 jaar is. Ze is zwanger van zijn broertje of zusje en ze is in februari uitgerekend. Laurie is 8 jaar samen met haar man, waarvan ruim 2 jaar getrouwd. Ook hond Snow woont gezellig bij haar. Verder heeft Laurie haar eigen babyproductenlijn en webshop; ByLauz.nl.