De geboorte van Amy

De moeder van Amy was nog niet eens 30 weken zwanger toen ze weeën kreeg. Het was een spannende tijd, waar ze vandaag meer over vertelt aan jullie.

Weeën, maar veel te vroeg!

Ik was nog niet eens 30 weken zwanger toen ik weeën kreeg. Het begon met harde buiken die een beetje voelden als krampen. Dat ging weer over, maar een dag later waren ze er weer. Een dag later weer, en zo ging het door. Ik besloot de verloskundige te bellen en ze zei dat ik het rustiger aan moest doen. Zo gezegd, zo gedaan.

Maar dat hielp niet. De krampen werden telkens erger en het ging over in weeën die steeds sneller achter elkaar kwamen. Ik liet de verloskundige komen en ik moest naar het ziekenhuis. Het bleken inderdaad weeën te zijn en terwijl er overlegd werd wat ze gingen doen, namen ze opeens af. Ze werden minder pijnlijk, er zat steeds meer tijd tussen… En uiteindelijk waren ze helemaal verdwenen!

Telkens weer weeën

Helaas was dat niet de laatste keer. In de weken daarna ben ik vaak in het ziekenhuis geweest met weeën. Soms was ging het al over voordat ik in het ziekenhuis was, soms ook niet. Maar telkens nam het weer af, en niemand snapte waar dit nou allemaal door kwam.

Ik kreeg als advies om het rustiger aan te doen, maar veel minder kon ik niet doen. Ik lag de hele dag op de bank of in bed, maar de weeën bleven komen. En telkens durfde ik het er niet op te gokken dat het weer over ging, want stel dat ze nu toch echt geboren zou worden…

36 weken zwanger

Toen ik 36 weken zwanger was, werd ik weer wakker met krampen. ‘Daar gaan we weer’, dacht ik. Ik besloot voor de zekerheid maar weer te bellen en we gingen weer naar het ziekenhuis. Ik dacht nog dat het wel weer zou stoppen, maar deze keer was dat niet waar. In het ziekenhuis bleek ik al 5 centimeter ontsluiting te hebben en de bevalling leek nu echt begonnen te zijn. Of toch niet?

Vier uurtjes later had ik 8 centimeter ontsluiting. En toen namen de weeën opeens weer af. Ze werden steeds minder pijnlijk, er ging meer tijd tussen zitten en ik dacht ‘Oh nee, en nu?!’. Ik drukte op het knopje zodat er iemand zou komen en ik vertelde dat de weeën afnamen. Dat zag ze ook op het scherm en ze zou gaan overleggen wat we moesten gaan doen.

Persen

Ze was net weg en toen kwam er een flinke wee. Daarna nog één, nog één, nog één… Ze kwamen steeds sneller, ze deden weer veel pijn en toen voelde ik opeens persdrang. ‘Ze komt er nu uit!’ riep ik tegen mijn vriend. In paniek rende hij de gang op, ondanks dat ik al op het knopje naast mijn bed had gedrukt. Ik hoorde hem roepen dat er meteen iemand bij me moest komen.

Snel kwamen er mensen de kamer binnen en toen ik vertelde dat ik persweeën had, zei één van de mensen tegen mijn vriend dat hij daar niet zo’n ophef over te hoefde maken. Achteraf vond ik het wel heel grappig. Mijn ontsluiting werd gecheckt en ja hoor, ik had 10 centimeter ontsluiting en bij de volgende wee mocht ik mee persen.

Dat ging wat minder makkelijk dan ik had gehoopt en na een half uur persen vroeg ik waarom het zo lang duurde. Volgens hen duurde het niet lang, maar was het normaal. Daarna duurde het niet zo lang meer en een paar persweeën verder werd ze geboren!

Amy!

Officieel was ze prematuur en daarom moest er anders gehandeld worden dan wanneer ik een week later zou bevallen. Maar Amy deed het heel erg goed. Ze woog 2800 gram en de enige reden waarom we in het ziekenhuis moesten blijven, was de termijn waarbij ze geboren was. Maar ach, ik was allang blij dat het zo goed met haar ging.

Toen we eenmaal thuis waren, deed Amy het nog steeds heel goed. Ze was lekker rustig en we hadden een heerlijke kraamtijd!

Wil jij ook je bevallingsverhaal met ons delen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.