De geboorte van Casper

Vandaag gaan we even terug naar 2008, het jaar waarin Casper werd geboren. Priscilla vertelt het verhaal vanaf de eerste wee tot de geboorte.

Voor het bevallingsverhaal van de geboorte van mijn zoon neem ik jullie mee terug naar de avond van 16 oktober 2008. Mijn vriend Martijn en ik keken via uitzending gemist naar een vage show op de laptop op bed. Ik weet nu niet meer welke het was, wellicht “Oma’s Keuken”, een kookprogramma over een Belgische en een Nederlandse “oma” – waar verder nooit iemand van gehoord heeft maar dat wij graag keken. Voor de miljoenste keer die week vroeg Martijn me of ik al weeën had. Ik was inmiddels 40+1 weken zwanger dus de bevalling zou niet meer zo lang op zich laten wachten. Ik zei hem dat ik nog geen weeën had maar op datzelfde moment begon ik toch te twijfelen.. wat was dat gekke gevoel ineens? Ik had geen idee want ik wist niet wat ik precies zou moeten voelen! In ieder geval nam Martijn het niet zo serieus want niet lang daarna viel hij in slaap.

Ik deed de hele nacht geen oog dicht. Want wat bleek? Ik had toch echt (lichte) weeën!

De volgende ochtend begonnen we ze te timen. Ze waren kort en onregelmatig dus stuurde ik Martijn gewoon naar zijn werk. Het was tenslotte vrijdag, een gewone werkdag. Onze nieuwe buren kozen juist deze dag, 17 oktober dus, om hevig te klussen. Ik weet niet wat ze precies deden maar het klonk alsof ze de hele dag met een drilboor aan de gang waren. Ik werd die dag dus niet enkel geplaagd door (voor) weeën maar ook geboor en gehamer van 8 uur ’s ochtends tot 8 uur ’s avonds.

Rond elf uur die ochtend kwam mijn moeder even langs. Toen ik haar vertelde over de weeën probeerde ze me er van te overtuigen dat ik Martijn naar huis moest laten komen en het ziekenhuis moest bellen. Ik wilde dat laatste zelf natuurlijk zo lang mogelijk uitstellen en begon zelfs een beetje te verlangen naar een thuisbevalling. Niet dat ik die keuze nog kon maken hoor want wegens een te hoge bloeddruk was ik onder begeleiding van een gynaecoloog en moest ik wel in het ziekenhuis bevallen. Ook vond ik het niet goed dat zij de hele dag bij me zou blijven dus ging ze maar weer naar huis.

Iets soortgelijks gebeurde er toen Martijn tegen de avond thuis kwam. Hij vond dat ik er veel te lichtzinnig mee om ging en was een beetje boos dat ik hem niet gebeld had zodat hij eerder naar huis had kunnen komen. Maar ik wilde zo lang mogelijk alleen zijn.

Die avond zorgde ik er voor dat de voer en drinkbakjes van Dixie (de kat) en Elmo (het konijn) vol zaten. Rond negen uur gingen we naar bed. Maar ik moest eerst natuurlijk nog even naar het toilet. Maar wat een enorme plas kwam er ineens uit! Tjonge!! Dat kan toch niet allemaal gewoon plas zijn? Nee dat kon inderdaad niet. Mijn vliezen waren gebroken terwijl ik op de wc zat. Ik opende de deur en riep vanaf het toilet tegen Martijn dat het toch tijd was om naar het ziekenhuis te verkassen!

Ik belde het ziekenhuis – zoals afgesproken met de gynaecoloog – en ondertussen lekte het als een gek. Ik werd steeds nerveuzer want ik realiseerde me dat er geen weg terug meer was! En dat terwijl het enige wat ik echt wilde doen slapen was! Als ik maar kan slapen, dacht ik, dan ben ik morgenochtend veel beter voorbereid op de bevalling.

Maar in plaats daarvan stapten we in de auto naar het ziekenhuis. Klots, klots.. overal water natuurlijk. Een spoor over de gallerij, over straat.. en een zwembad in de auto! Wauw wat een water!

In het ziekenhuis werd er een CTG gemaakt en de arts checkte of het inderdaad vruchtwater was wat ik verloor. Tsja.. wat zou het in vredesnaam anders kunnen zijn!? Alles was in orde, maar vanwege mijn verhoogde bloeddruk moest ik die nacht toch blijven. De volgende ochtend zou ik worden ingeleid. Ik moest eigenlijk heel hard huilen; ik wilde gewoon naar huis!! Gelukkig kreeg ik wel een kamer voor mijzelf. Op die kamer aangekomen was het eerste wat ik deed flink over mijn nek gaan.. in de wastafel wel te verstaan, die dus onmiddellijk verstopt zat. Ik ging op bed liggen en toen moest Martijn naar huis.

De nachtzuster was gelukkig erg vriendelijk. Ze gaf me een infuus en legde uit hoe ik moest puffen omdat ik inmiddels aan het hyperventileren was. En toen was ik weer alleen. Ik vroeg me af hoe laat het inmiddels was. Een uur of half twaalf misschien? Ik wist dat er een hoop andere vrouwen én baby’s in de andere kamers op de gang lagen maar ik hoor niets. Er was geen kind dat huilde en geen moeder die om hulp vroeg. Omdat er geen toilet bij mijn kamer zat moest ik telkens de gang over.. met mijn infuuspaal bots ik overal tegenaan. Ook handig; drempels waar ik dat ding telkens overheen moest tillen. Ik ging nog zo’n drie of vier keer naar het toilet waar ik nog een paar keer overgaf. Mijn zoon mag nu dan pas tien zijn maar de omstandigheden in het ziekenhuis deden erg ouderwets aan. Het ging twee maanden na de bevalling dan ook dicht en is gesloopt.

Toen drukte ik op het knopje en kwam er weer een zuster. Ik zei dat ik het niet langer trok. Het was zo rond half twee ’s nachts en ik ging naar de verloskamer. Zoals gezegd weet ik er dus niet veel meer van maar wat ik nog wel weet is dat deze vrouw mij dus weer zelf laat ploeteren over die lange gang met dat infuus. Ze lijkt zelfs haast met me te hebben. Wat ondersteuning had geen kwaad gekund. Helaas was ik toen nog veel te verlegen om er wat over te zeggen.

Op de verloskamer belde ik Martijn en ik zei hem dat hij weer naar het ziekenhuis moest komen. Met zijn slaperige kop vroeg hij waarom. OMDAT IK DAT ZEG!! Schreeuwde ik hem toe. Inmiddels werd ik weer aangesloten aan de CTG waardoor ik gedwongen werd te gaan liggen. Ik stond liever.. liggen voelde als een marteling dankzij de weeën. Na een poosje zei een zuster dat het nog drie weeën duurt voordat ik weer “los” mag.. maar ze liegt en het duurde veel langer. Nadat ze de band om mijn buik uiteindelijk weghaalde werd er een inwendige CTG geplaatst door de dokter. En toen kwam Martijn eindelijk weer terug. En we werden alleen gelaten.

Na wat een eeuwigheid leek was de dokter weer terug en ze deed een inwendig onderzoek. Ik had toen vijf centimeter ontsluiting en ze zei over twee uur weer terug te komen. Toen ze weg was vroeg ik de zuster om pijnstilling. Een ruggenprik was geen optie daar was ik me van bewust; het was weekend EN nacht en er was dus geen anesthesist aanwezig. Gelukkig is dat inmiddels anders, maar in 2008 was dat nog niet goed geregeld. Maar ik kon kiezen voor Remifentanil. Dit was een experimenteel alternatief vertelde ze, ik twijfelde geen seconde en zette mijn handtekening zo snel mogelijk op het formulier om mijn toestemming te geven. Het werd aangesloten op mijn infuus en ik kreeg een knopje in mijn hand. Zodra dit knopje oplichtte kon ik mezelf een dosis pijnstilling geven. Wat een ervaring! De pijn was bij lange na niet weg maar ik werd er extreem ontspannen van. Zo ontspannen dat er telkens een alarm klonk tussen de weeën door en Martijn me er aan moest blijven herinneren om door te ademen.

Of het twee uur later was weet ik niet – ik was het totale besef van tijd kwijt – maar toen de dokter weer terug was mocht ik gaan persen. Hiervoor moest ik wel van de pijnstilling af. Wat een hel! Ik wilde gewoon slapen en ik dacht niet dat het ging lukken om de baby naar buiten te krijgen. Ik was zo moe! Ik moest mezelf onder mijn knieën vastpakken, mezelf optrekken, inademen en duwen. Maar ik was veel te moe om mezelf op te trekken. En verdomme, die stomme zuster en dokter hielpen weer voor geen meter. Wat had ik inmiddels een hekel aan die vrouwen. Gelukkig ondersteunde Martijn me wel. Ik maakte enorm veel kabaal, je kent vast wel die gillende, grommende, schreeuwende vrouwen uit de films. Ja zo één was ik er ook! Maar ik mocht geen geluid meer maken van de zuster en dokter. In plaats daarvan ben ik enorm hard op mijn bovenlip gaan bijten. Zo hard dat ik er nog twee dagen uit zou zien als een eend.

Vlak voordat Casper eindelijk geboren werd, na vijf kwartier persen, werd ik – plaatselijk – verdoofd down there en ingeknipt. De zuster klom op het bed en ging achter me zitten. Ik had een enorm groot “WTF” gevoel maar ik was te ver heen om nog te protesteren. Bij de daarop volgende wee duwde ze keihard op mijn buik en werd Casper’s hoofdje geboren. Later leerde ik dat dat een fundus expressie heet. De navelstreng zat om zijn nekje en daarom ging het allemaal een beetje moeilijker. Ik had verwacht dat hij er zo uit zou glijden zodra het hoofdje geboren was maar ik moest nog een keer goed persen voordat hij er helemaal uit was. Een kwartier later kwam de placenta. Ik had destijds geen idee dat die dingen zo groot waren! En zo vies! De dokter wilde nog een uitleg geven over hoe hij van binnen had gezeten maar Martijn en ik werden allebei onpasselijk van dat ding en we hoefden hem verder niet te inspecteren.

Martijn knipte de navelstreng door en daarna werd de baby nagekeken en in bad gedaan. Ondertussen werd ik gehecht. Dit duurde best lang en het deed nog best pijn aangezien de verdoving daar uitgewerkt was. Casper werd geboren om 5:36 uur in de ochtend van 18 oktober 2008. Hij was 54 centimeter en woog 3690 gram. Jammer genoeg mochten we niet meteen naar huis. Met Casper ging alles prima maar vanwege mijn bloeddruk moesten we nog een nachtje blijven. Deze bleek al snel weer helemaal normaal en ik was enorm blij toen we die zondag eindelijk (weer) thuis waren.

Al met al vond ik het erg zwaar en riep ik ook direct dat ik het nooit nog eens zou doen, zo’n bevalling. En als ik er op terug kijk is het vooral een gevoel van eenzaamheid dat ik er bij krijg. Thuis vond ik het heerlijk om alleen te zijn maar zodra ik in het ziekenhuis was voelde ik me verloren en de dames die bij mijn bevalling aanwezig waren kon ik wel wat aan doen. Het voelde alsof ik er helemaal alleen voor stond al had ik gelukkig wel wat hulp van Martijn.

Inmiddels is mijn zoon een tiener. Met zijn geboorte is mijn leven compleet veranderd. Ik vond de bevalling verschrikkelijk en kijk er zeker niet met plezier op terug maar vanaf het moment dat ik hem voor het eerst zag was ik een ander mens. Ik wist niet dat je zoveel van iemand anders kon houden. En ik wist niet dat er ergens in mij toch een zorgzaam iemand kon schuilen. Pas toen hij er was besefte ik dat moeder precies dat was wat ik wilde worden.