De geboorte van Chiara
Vandaag is onze gastblogger Christa aan de beurt in de rubriek ‘De geboorte van’. Ze vertelt ons alles over de geboorte van haar dochter Chiara.
Mijn tweede zwangerschap
Ik was uitgerekend op 7 januari 2016 en ik moest en zou dan ook niet eerder bevallen dan 2 januari 2016, want ik vond het zielig als ons tweede kindje in de drukke feestdagen tijd geboren zou worden..
Laat ik voorop stellen dat ik een heel ander beeld had bij de zwangerschap van een tweede.
Waar ik verhalen hoorde dat je alles van je kindje veel eerder en beter zou voelen, was dat bij de zwangerschap van Chiara totaal niet zo.
Het duurde heel lang voor ik haar überhaupt voelde, ik was toen 24 weken. Om nou te zeggen dat dit ook direct aanvaardbaar was ? Nee absoluut niet. Écht goed voelen ging ik haar toen ik 27 weken was. Dit duurde tot week 33 ongeveer.
Te groot
Daarnaast waren ze bang dat ze te groot zou zijn. Wekenlang moest ik met regelmaat naar het ziekenhuis want: mijn kind was te groot. Ik had geen zwangerschapsdiabetes (op het randje), maar waardoor mijn kind dan wel zo groot was wisten ze niet. Een week voor ik beviel kwamen ze hier van terug. Het viel allemaal wel mee..
Vanaf 33 weken werd de onzekerheid steeds meer.. Wel of niet een groot kind, maar daarnaast ook de HAMvraag; waarom voel ik haar zo weinig? Regelmatig kon ik weer op consult komen bij de verloskundige omdat ik haar niet voelde en vervolgens werd ik dan weer doorgestuurd naar het ziekenhuis om daar vandaan weer naar huis gestuurd te worden met de mededeling: ‘ze doet het nog’.
Ik kan je vertellen dat ik van een sterke vrouw in een instabiele, grijze zwangere muts veranderde. Elke keer dat ik belde om te melden dat ik haar wéér niet voelde (en dat was al niet veel) voelde als te vaak. Tot ik er niet meer tegen kon..
Zaterdag 19 december
We hebben ’s avonds met vrienden afgesproken. We gaan pizzaretten. De hele dag heb ik haar wederom niet gevoeld en zodra we klaar zijn met pizzaretten besluit ik toch maar de verloskundige te bellen. Ze komt direct en hetzelfde verhaal wordt weer in gang gezet; we kunnen weer naar het ziekenhuis.
Onze vrienden passen op Ryan (die al de hele avond onrustig was, niet wilde slapen et cetera…). In het ziekenhuis aangekomen zien ze nog steeds ‘activiteiten’ op de echo, al is het niet heel veel. Ook de CTG is oké.
Het moment dat de dienstdoende verloskundige komt vertellen dat ik weer naar huis kan gaan breekt er iets in mij. Ik ben op dat moment 37 weken zwanger en ik weet niet hoe lang ik deze onzekerheid nog ga volhouden. Ik begin te huilen. De dienstdoende verloskundige luistert begripvol naar me en zegt te gaan overleggen.
Ze komt terug met de mededeling dat ik me morgenochtend om 11:00 weer opnieuw moet melden. Alsnog gaan we diezelfde avond naar huis, maar iets geruster.. Ik heb voor het eerst het idee dat er écht naar mij geluisterd wordt!
Zondag 20 december
Mijn schoonouders komen oppassen en ik vertrek met Rik naar het ziekenhuis. Ik word die dag ter observatie opgenomen. Wanneer het einde van de middag in zicht is, ga ik toch maar eens even aan de verloskundige vragen wat nu de bedoeling is..
Ze dacht dat ik dit al wist. Ik moet blijven. De activiteiten van de baby worden toch wel iets minder, dus ze willen me ook nu nog houden. Prima, dacht ik toen. Maakt mij niet uit.
Maandag 21 december
Ik ben al vroeg wakker en al snel komt er een dienstdoende verloskundige. Ze komt me vertellen dat ze overleg hebben gehad met de gynaecoloog. Mede door de afnemende activiteit van de baby en mijn gemoedstoestand (zo noemde ze het ook echt) hebben ze besloten dat de baby kan komen.
Ze is volgroeid (want: toch weer die grote groeicurven) en dus is er geen risico meer om haar te halen.
YES! Eindelijk luistert er iemand. Ik liet ineens al mijn ideeën over het bevallen voor de kerstdagen varen.. Het kon me allemaal niet meer schelen, ik wilde niet meer zwanger zijn.
Er werd gekeken of ik al enige ontsluiting had.. Jawel, 2 cm. Toch was de baarmoedermond nog niet rijp genoeg dus er werd een veter (propess) ingebracht. Dit kende ik nog van mijn eerste bevalling.
Bij Ryan kreeg ik 1 dag die veter in en werd ik de volgende dag moeder, ik ging er min of meer vanuit dat dit nu ook zo zou gaan.. Little did I know..
Mijn ouders kwamen nog even langs om te kijken hoe het ging. Ik was redelijk onrustig, kon niet goed stilzitten en ik liep dan ook constant rond. Gelukkig lag ik alleen op de zwangerschapskamer, want de persoon die er bij had gelegen was gillend gek van me geworden. Kort nadat mijn ouders weggingen, ging ook Rik weg. Hij zou thuis nog wat spulletjes pakken en even eten..
17:00 uur
Ik kreeg een vreemd onderbuikgevoel. Ik appte Rik dat hij maar gelijk moest komen als hij klaar was met eten, want ik voelde me vreemd. Ik gaf het aan bij de verpleegkundige. Tijdens mijn avondeten moest ik nog even aan de CTG, even kijken of de baby het nog volhield..
Hoe laat Rik er precies was weet ik niet meer, maar tegen 19:00 uur kreeg ik toch wel flink wat krampen. Ik besloot dat ik even lekker onder de douche ging staan.. ik bedoel zitten, want staan was dus écht niet fijn. Ondertussen regelde Rik dat Max thuis werd opgehaald door vrienden van ons die vlakbij het ziekenhuis woonde. Daar mocht Max wel even logeren.
Weeën
Ik heb geloof ik een halfuur à driekwartier onder de douche gestaan. Toen merkte ik toch echt wel dat ik serieuze weeën begon te krijgen. Om iets voor 20:00 uur kwam de dienstdoende verloskundige. Hee, is dat even toevallig! Het is dezelfde verloskundige die ik ook bij Ryan had!
Zij kwam weer even kijken hoe ‘ver’ ik was… 5cm. Ik mocht kiezen, verhuizen naar de verloskamer of hier nog even blijven. Ik koos voor het eerste. Er werd een kamer voor me klaargemaakt en al snel kon ik daar naartoe. Al snel kreeg ik meerdere en heftigere weeën.
Ik riep dat ik iets tegen de pijn wilde .. (ik schoot in de stress omdat ik bij Ryan zo volledig bedwelmd was van de pijn), ondanks dat dit veel beter ging dan de eerste keer, raakte ik toch lichtelijk in paniek. De verloskundige kwam weer, volgens haar ging het niet lang meer voor mij duren… HOEZO!? Ze ging weer voelen… 7cm, ze gingen mijn vliezen breken.
7 cm
Hoe kan dit? 2 cm in 10 min. Volgens de vk was ik nog maximaal een uurtje bezig… Het was 20:15, oké Chris, zet hem op! 21:15 is ze er !
Vraagje : waarom hangen er klokken op verloskamers?! Ik was constant op de tijd gefocust!
Of doen ze dat expres?
Lopen, zitten, staan, op m’n knieën aan de rand van het bed… Geen enkele positie was echt heel fijn, maar goed alles voor het goede doel. Ik begon te huilen, ik wist niet meer wat te doen, ik wilde niet meer! Op dat moment kwam de verloskundige binnen en ze zei alleen maar: ‘volgens mij krijg je zo persdrang…’
Persdrang
En inderdaad.. Niet lang daarna had ik dat bewuste gevoel weer: ik moest poepen. Ik zal verdere details besparen, want ik weet niet meer wat ik gedaan heb, maar goed de drang alleen zegt al genoeg!
Chiara!
Het ging vlotjes, het persen heeft heel kort geduurd.. Ik weet niet eens meer hoe lang. Maar om 20:44 uur is onze kleine meid geboren: Chiara Fay, 52 cm en 3960 gram. Toch wel wat aan de zware kant voor 37 weken…
Mijn placenta kwam niet direct los. Ik kreeg vervolgens weer wee opwekkers om hem los te halen. Uiteindelijk kwam ook dit eruit en was 1 oorzaak van het weinig voelen al gegeven.. Mijn placenta was 7cm dik en lag aan de voorkant van mijn buik.. Geen wonder dat ik haar niet voelde.
Glucose te laag
Ze werd bij mij op de buik gelegd een hele poos lag ze daar. Uiteindelijk mocht Rik haar aankleden en werd haar glucose geprikt.. Die was te laag. Ze zouden haar bijvoeden en kijken wat er dan gebeurde.. Ook toen bleef de waarde te laag.
Opname
Er zou met een kinderarts overlegd worden of ze moest worden opgenomen. De kinderarts kwam en deelde mee dat ze moest worden opgenomen. Ik ging me maar even douchen. We hadden in de tussentijd iedereen gebeld en mijn ouders zouden om 23:00 uur nog even langskomen.. Chiara werd toen net weggehaald, dus ze mochten even meelopen met Rik.
Nadat mijn ouders en Rik weg waren mocht ook ik even naar haar toe.. Omdat er geen rolstoel beschikbaar was werd ik met bed en al naar haar toe gereden. Ze lag aan allerlei slangetjes en een piepend apparaat.. Mijn kleine meisje.. Ze werd uit haar bakje gehaald en bij mij gelegd. Iedereen verliet de kamer.. Daar zat ik dan, met mijn pasgeboren kindje, waar ik niet bij mocht blijven.
Ik huilde.. ik kon alleen maar huilen en ik zeggen hoe erg het me speet dat ze hier lag in plaats van vertrouwd bij mama.
Die nacht kon ik niet slapen. Ik geloof dat ik twee uurtjes geslapen heb. Eenmaal weer wakker werd ik uiteraard gecontroleerd, ik had een geruime hoeveelheid bloed verloren en ik was dus ook wat licht in mijn hoofd. Chiara had het goed gedaan die nacht en ook haar waardes gingen langzaam aan omhoog. Ik mocht weer bij haar kijken.
Ook Rik kwam, daarna mijn schoonouders met Ryan. Ryan was zo trots als een pauw!
Woensdag 23 december
We mogen naar huis! Chiara haar waardes zijn op orde en we mogen naar huis. We kunnen thuis gaan genieten van onze kleine prinses!
Wil jij ook je bevallingsverhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.
Geef een reactie