De geboorte van Lucas

Bij bevallingen denk je al snel aan horrorverhalen. Maar gelukkig hoeft dat niet altijd zo te zijn. Vandaag deelt Esther haar bevallingsverhaal en ze als een fijne bevalling. Ben jij zwanger, huiverig voor de bevalling en op zoek naar positieve verhalen? Lees dan vooral verder!

Wauw, wat een fijne bevalling!

Bevallingen hoeven niet alleen maar horror, kommer en kwel te zijn. Het kan echt heel mooi en superfijn zijn! Na de bevalling van de eerste dacht ik net als zoveel anderen: dit nooit meer, leg er maar een knoop in vriend! Maar uiteindelijk wint dan toch die biologische drang tot gezinsuitbreiding. En zo werd ik begin vorig jaar zwanger van de tweede, Lucas.

Vals alarm

Ik had een goeie zwangerschap. Wel wat kwaaltjes (misselijk tot en met de dag van de bevalling, rugpijn) maar niets ernstigs gelukkig. Ik riep al weken dat ik op deze manier prima tot 42 weken kon doorlopen. Met 39+3 weken had ik een paar uurtjes flinke harde buiken gehad die ik zelfs moest wegzuchten. De enige keer in mijn hele zwangerschap dat ik harde buiken had! We troffen dan ook de nodige voorbereidingen: gastouder stand-by want die zou onze peuter opvangen en vroeg avondeten want het kon nog wel eens een lange avond worden. Maar toen stopte het weer. Vals alarm.

De uitgerekende datum (30 oktober 2019) ging in alle rust voorbij. De dag erna was het Halloween. Ik had eerder al eens gegrapt dat ik met Halloween wel eens even voor een bloederige toestand zou zorgen! Het prachtig mooi weer. Ik ben ’s ochtends lekker met de hond in het bos gaan wandelen en daarna moest ik op controle bij de verloskundige. Alles was weer goed en we spraken af dat ze de week erna op huisbezoek zou komen en eventueel zouden strippen als ik dat wilde. Tevreden ging ik weer naar huis.

Gebroken vliezen?

Een paar uur later zat ik thuis op de bank wat te kolven, dat deed ik sinds 37 weken al om zo het vertrouwen in de borstvoeding te krijgen. Bij de oudste was dit namelijk compleet mislukt. Precies na de kolfsessie, om 14.15 uur, werd het nat in mijn onderbroek. Bij de oudste braken mijn vliezen met een grote plons dus ik vloog van de bank af richting het toilet. Het was de slijmprop maar die ik was verloren. Maar terwijl ik op de wc zat liep er ook wat vocht wat volgens mij geen urine was. Het was maar zo weinig dat ik twijfelde. Alleen durfde ik niet van de wc af, bang voor de grote plons haha. Ik kantelde wat met mijn bekken, probeerde nog wat te plassen en kantelde daarna weer mijn bekken. Ja er liep echt vocht, wat ik niet kon ophouden. Toch maar even naar de keuken gesprint met het handdoekje van het fonteintje tussen mijn benen om een bakje te pakken. Ik ving helder vocht op met wat witte vlokken erin en het rook zoetig, niet naar urine. Dit was echt vruchtwater!

Onderweg naar het bakje had ik ook mijn telefoon meegegrist dus zittend op de wc belde ik de verloskundige, mijn vriend, mijn zus en appte de gastouder. Mijn zus mocht bij de bevalling aanwezig zijn dus die moest maken dat ze naar me toe kwam aangezien ze ver weg woont. De verloskundige stelde wat vragen en vroeg me om een uurtje rond te wandelen om te kijken of de beetjes vocht die ik verloor meer werd. Ze wilde natuurlijk zeker weten dat het vruchtwater was. Maar van wat ik haar vertelde dacht ze van wel.

Ik ging eerst maar even douchen en schone kleren aantrekken. Daarna onder het genot van een serie gaan rondlopen en heupwiegen om de boel op gang te helpen. Al gauw kwamen er hele scheuten vruchtwater uit en langzaam kreeg ik ook wat krampjes, vergelijkbaar met lichte menstruatiekrampen. De verloskundige weer gebeld en we spraken af dat ze aan het einde van de middag even langs zou komen. Ik verplaatste me naar de bank en ging lekker verder met series kijken. Mijn vriend zou tot ongeveer 18.30 werken als hij niet eerder naar huis hoefde te komen. Er gebeurde toch nog niet veel. Om 16.45 uur kwamen de weeën echter op gang en moest ik ze langzaamaan weg zuchten. Toch maar gebeld dat hij naar huis moest komen. Hij moest namelijk ook nog even de koffer van onze dochter naar de gastouder brengen.

De bevalling zet door

De verloskundige kwam om 18.00 uur langs. Door die afleiding vielen de weeën weer weg. Ze wilde me niet toucheren omdat nog niet zeker was of dit door zou zetten en er dan kans is op infecties. Het was allemaal nog veel te licht. We spraken af dat we contact zouden houden over de  voortgang en ze vertrok weer. Daarna gingen mijn vriend en zus koken en vroegen of ik ook wat wilde. Ja, dat wilde ik wel. Maar nog tijdens het koken verging mijn eetlust compleet. Ik werd zelfs wat misselijk van de kookgeuren. Van de soep die ze voor me neerzette heb ik welgeteld 1 hap gehad, meer hoefde ik echt niet. Ik bedacht dat ik liever naar boven ging, even ontspannen onder de douche. Maar ik kwam maar niet van die bank af. De weeën kwamen sneller en werden steeds heviger. Ik kon ze prima aan, maar dit ging ineens best wel hard… Ik durfde ook niet meer naar boven, bang dat ik niet meer goed beneden zou komen met weeën. Mijn vriend vroeg of hij de verloskundige weer moest bellen. Ik twijfelde… ze was net weg! Maar van de snelheid waarmee de weeën toenamen schrok ik wel een beetje. Ik wilde nog naar het ziekenhuis en had geen zin om onderweg te bevallen. Bovendien pufte ik de weeën niet goed weg waardoor ik wat ging hyperventileren en ik wist even niet hoe ik dat op moest lossen. Dus toch maar gebeld.

Naar het ziekenhuis

De verloskundige kwam even later weer terug en zag gelijk dat ik er heel anders bij zat dan pakweg een uurtje geleden. Nu wilde ze wel even voelen en ik zat toen op 3 a 4 centimeter. Ze hielp me om de weeën goed weg te puffen en belde met het ziekenhuis. Er was plek dus we mochten komen. Gauw alles inpakken en go! Tijdens de rit van ongeveer 20 minuten gingen de weeën rap omhoog in intensiteit. Ondanks dat het pittige weeën waren, waren ze nog steeds prima te hebben. Ik was eigenlijk wel in mijn element, ondanks dat ze uiteraard pijn deden. In de auto kreeg ik mijn eerste echt zware wee, een teken dat het einde van de bevalling naderde. Mijn zus zei nog: oeh die was wel heel zwaar he! Ze kon het horen aan hoe ik hem weg pufte. Jep, dus rij maar gauw door!!!

Persen

We waren rond 20.30 uur in het ziekenhuis. Ik zat een poosje op bed toen de verloskundige me vroeg me om onderuit te gaan liggen. Ze kon ze de ontsluiting beter voelen en ze wilde mijn vliezen verder breken. We dachten tot dat moment namelijk dat ik alleen een hoge vliesbreuk had en ze wilde de weg vrijmaken. Dit was het enige moment tijdens de hele bevalling die ik wat lastig vond. Doordat ik onderuit moest gaan liggen terwijl de weeën steeds sneller en sneller kwamen, raakte ik heel even de controle kwijt. Gelukkig coachte de verloskundige me hier goed doorheen zodat ik bij de tweede poging wel kon liggen. En dat was eigenlijk ook prima, ik hoefde niet meer te zitten. Alleen de beweging om onderuit te zakken was even moeilijk.

De vliezen bleken al compleet gebroken en ik zat inmiddels op 7 centimeter. De verloskundige belde gauw de kraamzorg voor begeleiding tijdens de bevalling. Ze vroeg me of ik al wat druk voelde, want Lucas lag al heel erg diep. Ja, die druk voelde ik inderdaad al een tijdje. Ze zei dat ik vast wat kon mee drukken zodat de ontsluiting wat sneller zou gaan. Eerst deed ik dit voorzichtig, maar toen de verloskundige me aanmoedigde om te stoppen met zuchten en te starten met persen, ging ik volle bak! Waar ik bij de oudste het persen echt hel vond (ik had het gevoel dat ik in het niets aan het persen was, voelde niet wat ik deed), was het persen nu hemels! Ik had volledig de controle, was helemaal zen en perste de pijn min of meer weg. De verloskundige zei dat Lucas er bijna was. Mijn antwoord: “dat is z’n geraden ook!   HNNNNNNGGGGGGG!”

Lucas!

Een kort persverhaal nog veel korter: ik heb over de laatste 3 centimeter ontsluiting, persen en het bevallen zelf uiteindelijk 10 minuten gedaan. Mijn zus riep: ‘Es! Doe je ogen open! Hij is er al!” En inderdaad voelde ik hem tot mijn eigen verbazing al naar buiten glibberen. Wauw, dat ging lekker vlot! Om 21.32 uur, een uurtje nadat we in het ziekenhuis waren aangekomen, is Lucas geboren. Zonder pijnstilling, zonder hulpmiddelen en de verloskundige heeft me nauwelijks aangeraakt sinds die 7 centimeter. Ik kan ook niet zeggen hoe vaak ik nou eigenlijk heb geperst. Voor mijn gevoel was het één grote perswee, met heel even zuchten toen het hoofdje stond. Maar verder ben ik in één keer doorgegaan, ook tussen de persweeën door.

Een minuutje of 10 na de geboorte kwam de kraamzorg binnen gerend. Te laat, haha! Ikzelf had alleen een klein schrammetje en hoefde geen hechtingen. Ik was ook nauwelijks bloed verloren. Ook was het even de vraag of er een stukje placenta was achtergebleven. Met een paar man hebben ze uitgebreid mijn placenta bestudeerd tot uiteindelijk de conclusie was dat dat waarschijnlijk niet het geval was. Maar ik moest het maar zelf even in de gaten houden de komende dagen.

Gebroken sleutelbeen

Lucas had zijn sleutelbeen gebroken (oeps, dat ging iets te vlot!). Dit klinkt zieliger dan dat het uiteindelijke was. Hij heeft alleen de eerste dagen zijn armpje bij zich gehouden maar heeft er nooit een kik om gegeven. Na een paar dagen lag hij al lekker ontspannen met zijn beide armpjes omhoog te slapen. Met 4 weken was het helemaal genezen. Hij hoefde geen gips of mitella en ook niet langs de kinderarts. Wij moesten alleen voorzichtig zijn met aan- en uitkleden.

Na de bevalling voelde ik me ontzettend fit en opgewekt. Ik ben dan ook lekker gaan douchen en rond 23.30 uur keerden we huiswaarts. Mijn vriend en ik grapten eenmaal thuis op de bank dat het net was alsof we gewoon uit eten waren geweest. Ik heb de dagen erna wel wat last van naweeën gehad, maar eigenlijk alleen maar tijdens de borstvoeding dus ook dat mag geen naam hebben. Al met al een hele prettige bevalling. Het is dat wij niet meer kinderen willen, maar op deze manier zou ik er prima nog 10 doen!

Wil jij ook je bevallingsverhaal met ons delen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.