It’s okay not to be okay

Door Maartje – Zwangerschapshormonen? Stress? Een sleur? Ik weet het niet, maar ik zit de laatste tijd gewoon niet zo top in mijn vel. Mijn vriend zag het laatst aan me en ik ontkende het. Want ik ben moeder, en ik moet gewoon goed voor mijn kinderen zorgen. Ik kan me niet slecht gaan zitten voelen en ik wil ook niet dat ze het doorhebben, dus ik zette me er maar overheen. Of nou ja, dat probeerde ik.

Terwijl mijn kinderen op school en op de peuterspeelzaal zaten, gunde ik mezelf wat me time. Iets wat ik niet zo vaak doe. Vaak ben ik dan bezig in huis, maar nu ging ik op de bank zitten en ik zette Netflix aan. Ik kreeg de melding dat er een nieuwe serie online stond; 13 reasons why. Mocht je het gemist hebben; het is een serie over een meisje dat zelfmoord heeft gepleegd, en in 13 tapes vertelt ze wat haar daartoe heeft gezet. Misschien kan ik trouwens beter gewoon de trailer met jullie delen:

Vanaf de eerste minuut raakte het me. En dat terwijl het eigenlijk helemaal niet zo in mijn straatje ligt. Ik zit al een hele tijd niet meer op de middelbare school, maar toch.. Het was.. Ik weet niet, intens? Ja, ik denk dat dat het goede woord is. Ook al is de hoofdpersoon een totaal ander persoon dan ikzelf, ik herkende me in haar. Het verhaal sleepte me mee, en voordat ik het wist was ik verslaafd.

Een paar dagen later was ik klaar met kijken. De serie had een flinke indruk op mij gemaakt. Ik zal niet gaan spoileren, maar van deze serie heb ik geleerd dat het niet erg is om je niet goed te voelen, maar als je er niet over praat en alles op blijft kroppen (wat ik dus doe) wordt het alleen maar erger. En ja, blijkbaar was er een tienerserie voor nodig om tot dat inzicht te komen.

It’s okay not to be okay

Waarom doe ik dat eigenlijk, alles opkroppen? Oké, ik ga niet een potje zitten janken waar mijn kinderen bij zijn. Gewoon, dat wil ik ze niet aandoen en ik denk dat dat niet goed voor ze is. Maar tegenover mijn vriend zou ik me wat meer moeten openen. Als hij vraagt hoe mijn dag was, vertel ik hem eigenlijk alleen de positieve dingen. Of nou ja, niet alleen maar. Ik vertel het wel als het een drama dag was, waarin de jongste alleen maar boos is geweest en heeft gehuild (ik ben drie en ik wil het nie). Maar dat ik op de wc in tranen uitbarstte, laat ik achterwege.

Het lijkt soms gewoon allemaal een beetje teveel te zijn. De hormonen spelen natuurlijk mee (ik ben nu 7 weken zwanger), het gedoe met mijn ouders, de spanning van het eerste trimester, en weet ik veel wat nog meer. Ik hou ontzettend veel van mijn kinderen en daarom vind ik het moeilijk om het te zeggen, maar ze maken het me soms wel moeilijk. Mijn peuter is echt een draak op dit moment. Niks is goed, en sinds een tijdje wil ze ’s avonds niet meer slapen. Eerst had ik ’s avonds nog even tijd voor mezelf, maar ook dan ben ik alleen maar met haar bezig.

Maar ik heb besloten om het anders aan te pakken. Ik ga het niet meer ontkennen en opkroppen, ik ga er gewoon eerlijk over zijn. Dit blogje is daar het begin van. Want toen ik er eens serieus over nadacht, realiseerde ik me dat het helemaal niet erg is om je niet altijd goed te voelen.