De geboorte van Julia

Vandaag heb ik weer een bevallingsverhaal voor jullie. Deze keer vertelt gastblogger Esther over de geboorte van haar dochter Julia.

De uitgerekende datum

Maandag 17 juli, de dag dat ik uitgerekend ben. En er gebeurt… niets! Geen enkel voorteken, noppes, nada. Ik moet die dag nog op controle bij de verloskundige. En ook zij zegt dat het nog erg rustig is in mijn buik. De volgende dag gaan mijn vriend en ik samen nog even flink klussen. Ik sta tot ’s avonds nog volop kasten in elkaar te schroeven. Want ja, voorlopig gebeurt er toch nog niets en rustig aan doen, dat kan ik niet! Dus lekker moe maar voldaan gaan slapen.

Gebroken vliezen

Om 3 uur ’s nachts word ik wakker om te plassen. Op de wc voel ik iets glijden en het valt met een *plons* in de pot. Huh? Wat was dat? De slijmprop? Maar ik zie geen bloed (want dat hoort toch?) Ik blijf nog even vertwijfeld op de wc zitten, maar er gebeurt verder helemaal niets. Dan maar weer naar bed. Eenmaal in bed lig ik te piekeren: moet ik niet toch voor de zekerheid even een kraamverbandje in doen? Dan voel ik iets knappen in mijn buik. Oh oh, was dat de kleine, of… Toch maar gauw opstaan om weer naar de wc te lopen. Maar die kan ik al niet meer bereiken. Met de deurklink van de slaapkamer in mijn handen komt al het water er in één keer uitzetten. Ik vloek zachtjes, waar mijn vriend eindelijk wakker van wordt: wat doe je allemaal? Ehm, dat waren mijn vliezen! Nadat alles weer schoon is ga ik richting bank en stuur ik mijn vriend nog maar terug naar bed. Dit kan nog wel even duren.

De eerste weeën

Het duurt inderdaad een paar uur voordat de weeën voorzichtig op gang komen. Pas ’s ochtends vroeg voel ik af en toe een lichte wee. Ik ga de honden uitlaten en wil de was opruimen, maar ik kan mijn draai niet vinden. Iets zegt me dat ik gewoon rustig op de bank moet gaan zitten en me moet concentreren op de weeën, zodat ze regelmatiger en sterker worden. Zodra ik in mijn eigen wereld zak gebeurt dat ook. In de loop van de ochtend kan ik tijdens de weeën niet meer praten, hoewel ze dan nog niet super sterk zijn. Wel voel ik af en toe pijn in mijn rug en hoop vurig dat ik geen rugweeën krijg.

Rugweeën

Rond de middag ga ik even douchen omdat dan inderdaad de rugweeën doorbreken, verdorie! Wat doen die krengen zeer! Later op de middag kan ik niets anders meer dan zo stil mogelijk op de bank blijven zitten met mijn eigen vuisten in mijn rug om die rugweeën op te vangen. Tegelijkertijd heb ik ook buik- en beenweeën dus ik weet soms niet meer hoe ik het heb. Dit ga ik niet trekken, dus ik wil naar het ziekenhuis voor een pijnpompje. De verloskundige komt kijken, ik heb 5 centimeter en we mogen inderdaad naar het ziekenhuis. De buren even ingelicht zodat zij op de honden kunnen passen, spullen pakken en go! Eind van de middag gaan we op pad.

Naar het ziekenhuis

De weg naar het ziekenhuis is… onprettig, laat ik het zo maar omschrijven. Ik voel elk hobbeltje en bochtje en dat versterkt de weeën alleen maar. Ik zit regelmatig tegen het plafond van de auto! Wat ben ik opgelucht als we er zijn zeg. Maar dan duurt het nog een uur voordat ik eindelijk aan de pijnstillers zit. Wat voelt dat hemels! Ik ben heerlijk high. De weeën voel ik nog wel, maar ze zijn goed te doen. Bovendien komen ze wat minder vaak, maar ze zorgen wel voor voldoende ontsluiting. Halverwege de avond zit ik op 7 cm.

Maar dan werkt de pijnpomp ineens niet meer! De weeën komen er keihard doorheen zetten, hoe wanhopig ik ook op die knop voor de medicatie druk. Dus ik mag keihard aan de bak om te proberen die weeën op te vangen, weer alle soorten weeën door elkaar. Uiteindelijk voel ik ook een druk. Ik zit dan op 9 cm en moet van de verloskundige op mijn zij de laatste centimeter wegpuffen. Dat is dus niet te doen! De handen van mijn vriend knijp ik helemaal tot moes en ik smeek of ik niet terug naar mijn rug mag. Maar ze is streng… Uiteindelijk duwt ze het laatste randje met haar vinger zelf weg. Dat hebben ze aan de andere kant van de stad ook gehoord… Auw!

Persen

En dan mag ik gaan persen. Maar dat gaat voor mijn gevoel heel plotseling en ik herken de persweeën niet zo goed, ondanks dat ik wel de druk voel. Ik doe eigenlijk maar wat, hoewel ik goed probeer te luisteren naar de verloskundige. Maar het wordt wit voor mijn ogen en ik word misselijk en raak een klein beetje in paniek. Ik roep dat er niets gebeurt en dat ik het niet kan. Ik heb het gevoel dat ik tegen niets aan het persen ben, dat het zinloos is.

Ik pers ook verkeerd, naar boven toe in plaats van naar beneden. Maar de verloskundige en verpleegkundige verzekeren me dat er wel degelijks wat gebeurt, mijn meisje komt er echt aan. De verpleegkundige pakt een spiegel erbij om me te laten zien dat het hoofdje al zichtbaar is. Dat geeft me vertrouwen en samen met de uitstekende begeleiding van de verloskundige ga ik weer vol goede moed persen. Dat werkt, want ineens gaat het snel en moet ik zelfs even inhouden omdat de baby anders gelanceerd wordt!

Julia!

Na een uur persen is ze daar dan eindelijk, onze Julia! Doodmoe, met een hoofd vol spikkels van het persen en zeiknat van het zweet, maar ik heb het gefikst. Mijn meisje ligt op mijn borst en is prachtig!

Ondanks de helse pijn, die ik nu ruim 5 maanden later echt nog niet vergeten ben, kijk ik heel positief terug op de bevalling. Het was gewoon heel goed gegaan. Ik hupste na een uurtje alweer uit bed om te douchen (tot verbazing van de verpleegkundige, haha!) en hechtingen had ik nauwelijks. Ik heb er ruim 20 uur over gedaan, om 23.19 uur werd Julia geboren met een gewicht van 3640 gram en 51 cm. En ik zou het zo weer doen! Maar dan graag zonder rugweeën.

Wil jij ook je bevallingsverhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.