De moedermelkmaffia

Door Mama-Ri – Bij het lezen van de titel zullen bij veel moeders de nekharen overeind gaan staan. Ik hoor in mijn hoofd ook meteen jullie gedachten: ‘Waar hoort zij bij? Team borstvoeding of Team kunstvoeding’ of ‘Daar gaan we weer, weer zo’n betoog over borstvoeding’. Nou nee hoor, ik houd meer van het schrijven van genuanceerde artikelen, die mensen aan het denken zetten of aan het lachen maken en dat dan met een kleine persoonlijke twist. En mocht je daar nou net zin in hebben, lees dan gerust verder over ons borst-/kunstvoeding avontuur…

Uiteraard hebben wij ons tijdens de zwangerschap voor laten lichten over van alles en nog wat. Zo dus ook over borst-/kunstvoeding. Volgens het kraamzorg bureau, volgens de verloskundige en volgens ieder baby uitzetlijstje dat ik heb gevonden, is het wel aan te raden om een pot voeding numero 1 in huis te hebben. Dus zo braaf als ik ben, heb ik dat geregeld. Flessen in alle soorten en maten, want ja, je weet het nooit hè. Al die moeders vertellen allemaal verschillende dingen en al die merken doen je denken dat zij ‘the one and only’, de allerbeste fles ter wereld verkopen. En je zal net zien dat mijn kind die ene fles niet pakt, nou dan hebben we nog twee andere merken klaar staan.

Achteraf gezien, totaal overbodig.

Van de 1001 keuzes die je voorafgaand aan en tijdens een zwangerschap moet maken, zal je ook na moeten denken over wat je wilt qua voeding. Sommige moeders zijn hierin heel resoluut, met alle respect, en kiezen er bij voorbaat voor om wel of geen borstvoeding te gaan geven. Om welke reden dan ook. Lars en ik zaten wat dit betreft gelukkig perfect op één lijn, wij hebben er altijd vrij neutraal over gedacht. Ik zou het zeker willen proberen, maar lukt het niet dan willen we er geen weken durende strijd van maken.

Onze dame…

Onze dame liet direct na de geboorte al weten, dat zij deze knoop ter plekke voor ons zou doorhakken. Ze wist meteen mijn borst te vinden, dronk alsof ze negen maanden in een uitgedroogde placenta was gegroeid en mijn twee grote vriendinnen produceerden zoveel melk, dat ik er een drieling mee had kunnen voeden. Ik had geen drieling dus het werd een vriezer la vol met ingevroren moedermelk en een nieuwe lingerie garderobe (en ja, helaas nadien weer een nieuwe). Dus heeft papa na een paar dagen wat moedermelk in een flesje gedaan, gewoon om te kijken of ze dat zou accepteren, voor het geval dat hè. Vol spanning zat ik toe te kijken hoe papa de speen voor haar mond hield, tegen haar lippen, wat zal ze doen, en HAP, als een piranha hapte ze die speen naar binnen en begon te drinken alsof het niks was. Nou eigenlijk, alsof het een behoorlijk pijnlijke borst vol stuwing was. Waar je je al zorgen over kan maken als newborn papa en mama…

Welk team?

Vanaf het moment dat ik zwanger was wist ik het trouwens al: ik hoor bij geen een Team. Ik wil geen onderdeel zijn van de moedermelkmaffia, ondanks het feit dat ik uiteindelijk negen maanden borstvoeding heb gegeven. Ik wil geen betweter zijn en ik wil geen moeders kwetsen die hierin geen keuze hebben gehad. En ik wil ook geen moeders kwetsen die wel een keuze hebben gehad, om het feit dat zij hebben gekozen wat voor hen het beste was. Liever respecteer ik iedereen in de keuzes die hij/zij maakt en hoop dat zij dit ook doen wanneer ik er voor kies om wél door te gaan met het (borst-)voeden van mijn baby ook al zijn de eerste weken allang voorbij.

Mijn motto wat dit betreft:
Leven en laten leven, of dat nou is met borst- of met kunstvoeding.

Mama-Ri schrijft blogs (met een grote knipoog) over de ouderschap in de breedste zin van het woord en is te volgen op Facebook: Mama-Ri en op www.Mama-Ri.blog.