Een naam aan de muur, een wond in ons hart

Door Kim – Ik heb nog niet zo lang geleden een blog online laten komen via een andere plek. Daarin werd het overlijden van mijn doodgeboren dochtertje wel uitgebreid uitgelicht, maar dit gebeurde vanuit het perspectief waarin deze blog ‘werkte’. Voor de mensen die dus beide blogs volgen, zal ik dus niet zo anoniem meer zijn 😉

Het was in december 10 jaar geleden dat dit gebeurd is, toch is het iets wat ik als litteken de rest van mijn leven zal meedragen. Het kind wat ik bijna 9 maanden heb mogen dragen was ik al kwijt, nog voor het ooit een ademteug heeft mogen slaken.

Maar goed, ik loop op de zaken vooruit. Laat ik bij het begin beginnen, ik was 18 jaar en hoogzwanger van een meisje. Na een wat lastig begin, waren we er helemaal klaar voor.

We hadden een geweldige kinderkamer en het was ons zowaar gelukt om het geslacht en de naam geheim te houden. Haar naam hing wel op haar kamer, maar daar hing doek overheen. Die zou er pas afgehaald worden als de kleine op de wereld was gezet.

Goede zwangerschap

Ik had mijn controles gehad en het ging eigenlijk heel goed met de baby. Ze was erkend en het zou de achternaam krijgen van haar vader. Haar vader had ook een kind met zijn ex, alleen die woonde dus in Friesland. Needless to say, dat hij dus regelmatig op een neer aan het reizen was.

Het was ’s avonds en ik zat alleen op bed, mijn vliezen braken. Ik heb het ziekenhuis gebeld, die logischerwijs gelijk een ambulance stuurde. En hup naar het ziekenhuis, mijn toenmalige vriend is toen ook naar het ziekenhuis gekomen.

Goede echo

Vervolgens is er daar meteen een echo gemaakt, met de baby ging alles goed. Een geruststelling ging als een golf door de ruimte heen. Nou toen was het na een aantal uur tijd om te gaan persen,
wij naar de verloskamer toe, waar de verloskundige en gynaecoloog aangaven dat ik mocht gaan persen.

Navelstreng om haar nek

Ik ben gaan persen, toen er ineens in de ruimte een blinde paniek uitbrak. Ons meisje had zich met het persen zo gedraaid, dat ze zich langzaam maar zeker op aan het hangen was. Voor een spoedkeizersnede bleek het al te laat te zijn. De gynaecoloog heeft alles gedaan om mijn kindje nog te redden, maar het was te laat. Ik moest bevallen, maar de kleine meid had zichzelf opgehangen in de navelstreng.

Ik wist dus dat ik een doodgeboren kindje op de wereld zou gaan zetten. Ik wilde niet meer, mijn hart was lamgeslagen. Ik was in augustus van 2005 mijn moeder verloren. Dit was meer dan mijn hart op dat moment kon verdragen. Met de vacuümpomp is ze uiteindelijk op de wereld gezet, mijn lichaam was lamgeslagen.

Doodgeboren

Nadat ik mijn lieve, maar doodgeboren kindje op de wereld had gezet, luisterde ik. Gepiep van het apparaat, het zachte gesnik van mijn toenmalige vriend, alles verdween naar de achtergrond. Het enige waarop ik zat te wachten was het eerste huiltje, van mijn eerste kind.

Een huiltje wat nooit zou komen

Een huiltje wat nooit zou komen, ze heeft namelijk geen ademteug op de wereld gelaten. Bij de gemeente kon alleen een akte van levenloos geboren kind worden opgemaakt. Had ze 1 ademteug op de wereld gehad, dan had ze bij de gemeente een naam gehad. Een geboorte datum, die dan wel gelijk stond aan haar sterfdatum.

En hoewel ze dan misschien geen naam bij de gemeente heeft, voor ons heeft ze die wel.

Caethlyinne Deasiree
An angel in the book of life
wrote down an infants birth
and cried as he turned the page
to beautiful for earth

Voor de mensen om ons heen was dit ook heel lastig. Geen geboortekaartje op de mat, maar een kennisgeving over het verlies van ons kind. Waarin ze toen pas de naam en het geslacht gehoord hebben.

Helaas heeft de relatie met mijn toenmalige vriend de dood van onze dochter niet overleeft, maar hij en ik zullen altijd haar ouders blijven.

En hoewel ik daarna moeder ben geworden van nog 2 mooie dochters, zal zij altijd mijn eerste kind blijven.