Ik had geen kinderwens

Door Kim – Het is een onderwerp waar ik al wel wat over heb geschreven. Ik heb voor een andere blog het al beschreven in combinatie met het overlijden van mijn oudste dochter, nu ga ik er wat dieper op in.

In deze blog zal het dus voornamelijk gaan over het ontbreken van een kinderwens. Gedeeltelijk heb ik dit al in die andere blog belicht, maar omdat ik wil dat mijn verhaal zo veel mogelijk gelezen wordt, heb ik de keuze gemaakt om hem hier ook te delen.

Ik heb in totaal 2 levende kinderen en zoals jullie hebben kunnen lezen, heb ik een dochtertje verloren op 34 weken zwangerschap. Het heeft voor mij altijd als een straf gevoeld, vanwege het ontbreken van mijn wens om moeder te worden..

Laat ik bij het begin beginnen. Ik ben al vanaf heel klein dol op baby’s en kleine kinderen. Het ontbreken van de wens om moeder te worden, heeft dus niks te maken met het feit dat ik niet van kinderen zou houden.

Eén van de redenen voor het ontbreken van de wens, is het feit dat ik Borderline heb. Mijn moeder en oma hadden het ook. Borderline is een persoonlijkheidsstoornis die erfelijk is. Nu is het niet zo, dat iemand met een erfelijke belasting per definitie borderline krijgt. Wel is het zo dat als je een dochter krijgt, de erfelijke belasting nog groter is. Dit heb ik altijd een heel eng gevoel gevonden.

Nu ben ik eigenlijk alle drie de keren moeder geworden, terwijl ik hier eigenlijk helemaal niet aan toe was. De eerste ben ik verloren, de tweede en derde niet. Maar in alle drie de gevallen had ik geen stabiel nest.Ik spreek bewust niet van ongelukjes, want ik weet dat als je seks hebt, je zwanger kan raken. Alleen is het bij mij niet zo dat ik onveilige seks heb gehad. In alledrie de gevallen niet.

Bij mijn overleden dochter hadden we een condoom gebruikt en was ik aan de pil, toen ik zwanger werd, stortte mijn wereld eventjes in. Hij woonde in Friesland, ik in Brabant. Niet echt een stabiel iets om een kind in op te voeden. Wel heb ik mijn verantwoordelijkheid genomen. Helaas mocht dit meisje, mij nooit ECHT moeder maken.

Bij de oudste dochter ben ik door het spiraal heen zwanger geraakt. Ik was werkelijk compleet in shock, ik woonde net samen in Groningen en een kind was nou niet echt wat handig was,

Helaas mocht die relatie niet blijven duren en voedt ik haar nu alleen op (daarover een andere keer meer) .

Bij mijn jongste dochter werd ik ook door het spiraal heen zwanger, terwijl mijn verloofde dacht dat hij onvruchtbaar was. We waren nog maar net samen en het er werd er nou niet stabieler door dat ik ineens zwanger was.

Zijn exvrouw had hem namelijk verteld dat hij onvruchtbaar was. Hij was al jaren met haar samen, zij werd niet zwanger. Ze zijn naar arts toegegaan voor vruchtbaarheidsonderzoek, en zij kreeg omdat ze getrouwd waren de uitslag. Zij heeft hem verteld dat hij onvruchtbaar was, terwijl hij eigenlijk zeer vruchtbaar was. Ze werd alleen niet zwanger omdat ze stiekem de pil door bleef slikken, alleen was ze dat detail vergeten aan hem te vertellen.

Maar dat is uiteindelijk ook goed gekomen. Maar goed, het ontbreken van mijn kinderwens. Een andere reden is omdat ik gewoon dat moederlijke gevoel niet zo had, opgroeiend met alleen een vader (en een stiefvader) heb ik nooit een echte moeder gehad. De enige moeder die ik had, is/was een vrouw die een schoolvoorbeeld was van hoe het NIET moest.

Ik voelde dus helemaal geen noodzaak om een kind op de wereld te zetten. Intussen ben ik gesteriliseerd, voor mij de allerbeste keuze. Een kind erbij zou ik niet aankunnen, plus ik vind dat ik verantwoordelijkheid moet nemen voor de kinderen die ik al wel heb.

Ik ben me heel erg bewust dat niet iedereen kinderen kan krijgen en ik heel erg makkelijk kinderen heb gekregen. Ik heb dus wel altijd meegedaan aan moeders voor moeders en ik zit er aan te denken om mij sterilisatie terug te draaien om draagmoeder te kunnen zijn. Juist omdat ik zelf geen kinderen wens heb, maar het een ander zo ontzettend gun.