Onze kinderwens: van ‘nee’, naar ‘misschien’, naar ‘ja!’

Door Sasja – In mijn voorstelblog een aantal maanden geleden vertelde ik al van onze kinderwens.

Vorig jaar december hebben wij de knoop doorgehakt om in 2020 nog voor een kindje te willen gaan.

Tijdens en kort na de zwangerschap van mijn zoon had ik het gevoel compleet te zijn. Ik had een prima zwangerschap en bevalling. Maar zwanger zijn vond ik iets heel onzekers. En tevens hadden wij de hoop dat mijn stiefdochter na de komst van haar broertje misschien wel bij ons zou willen komen wonen.

Mijn man is altijd duidelijk geweest: voor mijn geen derde meer. Onze zoon is een druk en aanwezig kindje en we hebben het soms behoorlijk zwaar met hem. Hij is gescheiden toen zijn dochter twee jaar was, en heeft sindsdien alleen in de weekenden voor haar gezorgd. Fulltime papa zijn, viel hem dan ook zwaar. Het racen naar oma of de opvang en na werktijd weer de zorg voor onze zoon, was dan ook flink aanpoten. Tegelijkertijd merkte ik ook dat hij niet echt een babypapa is. Nu onze zoon ouder is, is hij veel meer betrokken en zie ik hun band groeien. Dit geeft hij zelf ook aan. En ik geniet er zo van als ik ze samen zie voetballen of stoeien.

Om ons heen was een enorme babyboom gaande. Vrienden en kennissen die van hun eerste of soms tweede kindje zwanger waren. Ik merkte dat ik bewust mijn gedachten over een dikke buik en kleine baby’s onderdrukte. Veel mensen in de omgeving vroegen wanneer onze tweede/derde eraan zat te komen. Ik antwoordde stellig: niet! Ik voelde me wel vaak verdrietig. Het gevoel dat mijn zoon veel te snel groot werd, ik niet genoeg had genoten van bepaalde fases en het idee dat hij al over een jaar naar de basisschool zou gaan, gaf me een heel verdrietig gevoel. Mijn stiefdochter kwam inmiddels minder bij ons, bouwde steeds meer haar leven op bij haar moeder en de hoop dat zij ooit bij ons wilde komen wonen, was weg.

Op een avond, nadat een vriendinnetje mij appte met een zwangerschapsaankondiging van hun tweede kindje, kwam het gesprek op baby’s en vroeg mijn man mij of ik ooit nog een kindje zou willen. Daarop vertelde ik hem dat ik daar niet heel erg over na durfde te denken omdat ik bang was dat als ik tot de conclusie zou komen van wel, ik misschien heel ongelukkig zou worden. Toen vroeg ik dezelfde vraag aan hem, en zei hij: ik weet het niet. Ik schrok en werd warm van binnen. De stellige “nee” had plaats gemaakt voor een “misschien”. Dit zag ik niet aankomen.

In de weken daarop lieten we het onderwerp rusten. Wel dacht ik er iedere dag over na en werd mijn verlangen sterker. Ik realiseerde me dat ik het gevoel en verlangen naar nog een kindje echt diep had weggedrukt. Op 1e kerstdag zaten we in de auto en voerden we een heftig en emotioneel gesprek. De conclusie was: we gaan ervoor! Mijn man wilde nog wel een jaar wachten, terwijl ik liever meteen de pil de deur uit gooide. Daarom besloten wij: januari 2020 gaat de pil de deur uit. Ik kan je vertellen, het jaar is heel langzaam gegaan voor mijn gevoel!

Drie maanden geleden haalde ik de pil bij de apotheek. “Wil je voor 3 of 6 maanden de pil?” “Doe maar 3!” zei ik, en mijn hart maakte een sprongetje. Nu 3 maanden later is de pil op. Op mijn telefoon heb ik een cyclus app gedownload waarin ik kan bijhouden hoe mijn cyclus is. Inmiddels heb ik mijn eerste menstruatie achter de rug en heb ik berekend de komende dagen in mijn vruchtbare dagen te zitten.

De 20 kilo die ik wilde afvallen, zijn niet gelukt. Ik ben blijven steken bij 5. Dit vind ik nog wel erg. Niet dat ik mij niet gezond en vitaal voel, maar omdat ik er nu alweer tegenop zie om bij de verloskundige op de weegschaal te moeten gaan staan. Maar zo ver is het allemaal nog niet. Voorlopig moeten we maar “klussen” de komende dagen…

Hopelijk wordt dit snel vervolgd!