Anouks vriend moet terug naar Afghanistan
Even een heel ander verhaal in de rubriek ‘lezers vertellen’, maar dit is iets wat ik graag wil delen. Anouk werd 12 jaar geleden verliefd op Omed en inmiddels hebben ze samen twee kinderen. Maar Omed moet terug naar Afghanistan, en dat is natuurlijk niet wat ze willen. Daarom is Anouk een petitie gestart en vandaag vertelt ze haar verhaal.
Verliefd
Het begon allemaal 12 jaar terug, ik werd verliefd… Heel erg verliefd op de man waarmee ik al 5 jaar bevriend was. Ik heb Omed leren kennen via een vriendin maar ik wilde nooit meer van hem. We hadden altijd al een klik maar ik was nog zo jong dat ik daar verder niet mee bezig was. Uiteindelijk op mijn 18de ben ik lekker in de weekenden gaan stappen en ik kwam Omed ook steeds vaker tegen. Toen sloeg de vonk over ik werd tot over mijn oren verliefd. Na wat daten en wat gesprekken werd het serieus en kregen wij echt een relatie.
Terug naar Afghanistan
Uit eindelijk zijn wij na 4 maanden al gaan samen wonen het eerste jaar was best wennen allemaal. Ik was net 19 en hij 25. Wat vooral moeilijk werd is dat we te horen kregen dat Omed terug moest naar Afghanistan. Mijn wereld storten in, wat moesten we nou doen?! Van de een op andere dag mocht hij niet meer werken en kwam alles op mij terecht. Ik deed het met liefde maar wat was het zwaar.
Een paar maanden later werd er om half 12 ‘s morgens aangebeld, de vreemdelingen politie stond daar of mijn vriend thuis was. Geloof mij, dan sta je wel even met je mond vol tanden. Ik zei ook nog heel stoer ‘Nee die is niet hier hoor’. Ze wilden toch even kijken… Hoe dom ook, ik liet ze binnen en je raadt het al; ze vonden hem onder het bed en namen hem mee. Mijn wereld storten in alsof de grond onder je voeten vandaan werd gehaald.
Vanaf toen ging alles als een roller coaster. Ik mocht hem 1 keer per week 1 uurtje zien. Ik heb zo ontzettend veel gehuild, alles was moeilijk; eten, slapen noem het maar op. Ik leefde in een roes, op naar mijn werk gaan en elke dag wachten tot dat hij mij weer belde.
Vormfout
Na 2,5 maand kwam hij vrij door een vormfout, toen zijn we een midweek ertussen uit geweest.
Intussen zijn wij doorgegaan met ons leven en ondertussen bleven wij procederen. Ongeveer 1,5 jaar later heeft hij weer 5 maanden in een uitzetcentrum gezeten en is weer door een vormfout vrijgekomen. Inmiddels had Omed zich ingelezen in het oude en nieuwe testament en voelde zich daar fijn bij.
Hij vertelt altijd dat je het geloof vanuit huis mee krijgt en dat je je goed moet voelen bij een geloof en dat hij dat niet deed. Hij vond zijn steun in het christelijke geloof en heeft zich na zich er goed in verdiept te hebben zich laten dopen. Wij waren ondertussen doorgegaan met procederen en het leven ging ‘gewoon’ verder.
Kinderen
Na een heftige zwangerschapsvergiftiging werd er in 2011 onze liefde verzegeld met een prachtige dochter! En in 2016 hebben wij er een zoontje bij mogen krijgen. Nu kan je denken wat egoïstisch om aan kinderen te beginnen in zo een situatie als dit, maar ik denk dat het leven gewoon doorgaat en te kort is om altijd maar stil te staan, dat wij zonder de kinderen allang gek waren geworden. En laten we eerlijk zijn kinderen geven zoveel liefde en zoveel moois in je leven.
De staat vindt dat wij met hem mee kunnen naar Afghanistan. Ik zelf ben blank en mijn leven is niet zeker daar. Onze kinderen spreken de taal niet, onze dochter zit hier op school. Geloof me, ik heb alles al wel uitgezocht. Trouwen… Ander EU land, maar het is allemaal niet zo simpel als dat het lijkt.
Mijn vriend heeft een inreisverbod voor 10 jaar. Wat alles behoorlijk lastig maakt. Daarom ben ik een petitie gestart om zoveel mogelijk handtekeningen te verzamelen ik hoop dan ook als jullie mijn verhaal hebben gelezen, dat het jullie raakt en dus op de link willen drukken en de petitie te tekenen en zoveel mogelijk te delen! Want ik wil zo graag dat de liefde van mijn leven hier mag blijven met ons. Op mijn petitie lees je ook weer wat meer over de situatie. Ik heb zoveel mogelijk mijn verhaal proberen te vertellen maar het is echt moeilijk om 12 jaar in 1 verhaal te beschrijven.
Geef een reactie