draagdoek

Hoe een draagdoek zowel een vloek als een zegen was

Door Esther – Een paar dagen na Julia’s geboorte merkten we het al: Julia is een onrustige baby. Vele nieuwbakken ouders zullen dit wel herkennen: avond na avond rondlopen met je kindje om hem of haar rustig te krijgen. En maar wiegen en sussen. In het begin denk je: het hoort erbij. Ze is tenslotte net op wereld, alles is eng en koud en die stomme darmkrampjes helpen dan ook niet mee. Maar bij Julia bleef het langer aanhouden. De geijkte volgende stap is de osteopaat. Die ontdekte een kleine spanning in haar hoofd, verhielp die en warempel, het huilen werd iets minder… gedurende een paar dagen. Maar ja, toen kwam de sprong eraan, en de huilpiek. En nog steeds die <pieeeep> krampjes. Lang verhaal kort: onze oren werden aardig geteisterd in die eerste weken.

Dragen

We hadden een draagzak overgenomen van een kennis. Onze armen werden behoorlijk lam, dus dan die maar eens proberen. Julia was er nog veel te klein voor, maar desondanks vond ze heel fijn in dat ding. Wauw! Wat een rust opeens! Ik ben toen gelijk naar de winkel gegaan om een draagdoek te kopen, daar had ik positieve verhalen over gehoord. Na wat gestoei met knopen konden we los. Uren sliep Julia in dat ding, en eindelijk had ik letterlijk mijn handen vrij. Het huishouden, de honden uitlaten, alles deed ik met Julia in de draagdoek. Ondertussen probeerde ik haar wel ook in haar bedje te laten slapen, maar als dat niet lukte was de draagdoek mijn escape.

Leren slapen in bed

Mijn verlof vorderde en ik moest toch Julia leren wennen aan het slapen in bed. De gastouder zou echt niet de hele dag met haar rond gaan lopen sjouwen. Dus gingen we trainen (paar minuutjes alleen laten, troosten, speen en weer gaan en dat steeds herhalen). Maar in plaats van wennen aan het bedje, gebeurde het tegenovergestelde. Ze weigerde te slapen in bed, van gewoon huilen werd het krijsen. Het werd van kwaad tot erger. Onderhand hing ze de hele dag in de draagdoek, ik werd er gek van. Soms weigerde ik de draakdoek om te knopen, maar ik wilde haar ook niet laten huilen. Dus gaf ik maar weer haar d’r zin. Ik werd wanhopig, boos en verdrietig, voelde me machteloos. Ze claimde me zo, waarom sliep ze niet gewoon in bed? Ik werd ook onzeker. Had ik haar verwend of zelfs verpest door zoveel te dragen? Was dit mijn eigen schuld?

Verborgen reflux

Ik had natuurlijk wel gedacht aan lichamelijke oorzaken. Ik heb het internet afgespeurd en heb andere mama’s gevraagd naar ervaringen. Julia was ook wel een spugertje (nog steeds trouwens, ze is nu 6 maanden). Het kwam zelfs door haar neus naar buiten en dat was ook huilen. Verdikte voeding hield de melk wel grotendeels binnen. Verborgen reflux kon het niet zijn, dacht ik. Want ze groeide goed en ze dronk de flessen leeg. ‘s Avonds laat wilde ze wel gewoon slapen in haar bed. Bovendien hielden we haar na de fles een tijdje rechtop en stond haar bedje omhoog. Dus dáár kon ze geen last van hebben, toch? Wat was er dan? Koemelkallergie? Nee, dat paste ook niet bij haar symptomen. Ik stond voor een raadsel.

Mijn verstand zei dat ze gewoon graag bij ons wilde zijn. Mijn gevoel was anders: iets klopte er niet. En terecht. Heel geleidelijk kwamen er toch wel signalen: ze jammerde regelmatig tijdens de voeding, dronk onrustig of weigerde zelfs de fles, duwde hem weg. Daarnaast begon ze wat zurig uit haar mondje te ruiken en had ze vaak de hik. Tot slot ging ze ook ’s avonds ze steeds moeilijker slapen, alleen als ze écht uitgeput was. Om vervolgens hele nachten te krijsen. We waren op het laatst kapot en moesten apart slapen om nog een beetje nachtrust te krijgen. Gezelliger werd het er al met al niet op.

Het kwartje viel pas echt toen ze het weer eens op een krijsen zette in bed. Ik werd boos, maar was te moe om te troosten of om de draagdoek om te knopen. Dus ik legde haar op ons bed om er naast te gaan liggen tot ze zou slapen. Maar ze ging nog veel harder krijsen, kronkelen en overstrekken en had zichtbaar veel pijn! Ik schrok me rot en mijn boosheid verdween spontaan, om plaats te maken voor medelijden en een enorm schuldgevoel. Mijn kind had verborgen reflux die heel snel erger aan het worden was! En ik was er gewoon blind voor geweest! Ik zat razendsnel bij de huisarts, die gelukkig begripvol was en ranitidine voorschreef. Binnen 2 weken waren de symptomen weg, sliep ze steeds vaker ook overdag in haar eigen bedje en begon ze de nachten zowaar door te halen. Ze werd ontspannen en de rust keerde terug.

Lesje geleerd

Het gebruik van de draagdoek was een zegen, want hij bracht rust en ze kon slapen. Maar hij was ook een regelrechte vloek. Ik was hem behoorlijk zat door het ‘verplichte’ gebruik. Daarnaast duurde het langer voordat ik de signalen van de verborgen reflux opmerkte. Doordat ze veel rechtop hing kon de maagzuur haar slokdarm niet prikkelen. Waardoor het dus ook langer duurde voordat de slokdarm zodanig geprikkeld was dat ze de fles weigerde en compleet overstuur was door de pijn. Het was een heel geleidelijk proces. Natuurlijk speelt hier ook onze onervarenheid als ouders een rol. Bij een tweede zou ik het echt sneller opmerken. Desondanks mag de draagdoek wat mij betreft nooit meer slapen in bed/box/babynestje/kinderwagen/etc. volledig vervangen. Hoe fijn ik het ook vind om mijn kindje te dragen.

Ik heb heel veel geluk gehad met mijn huisarts. Ik ben later nog bij een vervangende huisarts geweest omdat de dosering te laag was en de klachten daardoor terug kwamen. Die nam mij totaal niet serieus (“Er is toch niets aan de hand? Kijk hoe rustig ze is!” Uiteraard op dat moment even wel ja, verdorie.) Ze durfde zelfs uit te spreken dat zij geen medicatie had gegeven als ik als eerste bij haar was gekomen. Ik vloog haar nog net niet naar de strot, zo kwaad was ik! Gelukkig kreeg ik gelijk van de kinderarts die ze heel verstandig in mijn bijzijn maar even opbelde voor raad.

Verborgen reflux is écht niet grappig.  Ik begrijp nu hoe machteloos ouders zich moeten voelen die hun kindje schudden (niet dat ik het goedpraat, absoluut niet!). Ik ben gelukkig zelf altijd zo verstandig geweest om gewoon even weg te lopen als het me teveel werd. Toen het beter ging heb ik nog een tijdje een trauma gehad als ze ‘gewoon’ begon te huilen, dan brak het zweet me alweer uit. Dat is gelukkig over. Sterker nog, als ze huilt van boosheid en frustratie moet ik eigenlijk vooral lachen om ons draakje. Soms draag ik haar nog wel eens voor de gezelligheid, maar eigenlijk wil ze het zelf niet meer. Lekker spartelen en rondkijken is veel leuker!

7 reacties

  1. Wat een verhaal, als ouder wil je graag dat je kindje de rust vindt, in bed of in de draagdoek. Ik snap wel dat het daarom lang onopgemerkt bleef. Fijn dat nu alles goed gaat

  2. Mijn dochtertje had hier ook last van. We merkten al snel dat ze veel pijn had en zijn meteen naar de huisarts gegaan. Die gaf gelukkig zelf aan dat ze last had van krampen én verborgen reflux. Ook bij ons heeft de draagdoek hier heel wat verlichting gebracht. Nu ze 12 weken is heeft ze overal minder last van, oef! 😀

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.