Mom guilt

Door Alice – Het ouderschap brengt een heleboel onverwachte dingen met zich mee. Zo had ik bijvoorbeeld nooit gedacht dat ik mijn kind zijn speen zou aflikken als hij bij de supermarkt op de grond valt, maar jawel hoor. Of dat je zijn zompige half opgegeten koekjes zelf maar op eet, omdat er geen prullenbak in de buurt is. Ik zag het mezelf niet doen (sterker nog, ik vond dat altijd behoorlijk ranzig), maar ik doe het dus toch. Nu zijn dit nog vooral voorbeelden uit de “gemak dient de mens” categorie, maar er zijn nog zoveel aspecten van het ouderschap die mij compleet hebben overvallen.

Mom guilt

Een van de heftigste dingen vind ik het enorm intensieve schuldgevoel, ofwel de mom guilt, die je er helemaal gratis en voor niets bij krijgt. Ik weet de eerste keer dat dit gevoel mij overviel nog zo goed. Julius was toen net een paar weken oud. Ik probeerde te koken en tegelijkertijd mijn baby te entertainen. Dat mislukte genadeloos (blijkbaar was ik lang niet zo vermakelijk als ik zelf dacht) en ik wou hem even uit zijn wippertje tillen om samen een dansje te doen. Het wippertje stond op het aanrecht, onder het keukenkastje. Waar dat arme kind vol tegen aan knalde, met zijn kleine hoofdje. Het ging niet eens zo hard, maar Julius zette het op een brullen. En ik ook. Ik heb mijn moeder, mijn ex en zelfs de huisartsenpost gebeld omdat ik compleet overstuur was. Zo bang dat ik mijn kind “kapot” had gemaakt en oh wat voelde ik mij rot. Hij had pijn en het was gewoon mijn schuld. Uiteindelijk was er helemaal niks aan de hand en zodra ik kalmeerde, deed Julius dat ook.

Huilend achterlaten

Ik heb er tegenwoordig niet heel vaak last van, schrik niet als Julius zich stoot of weer eens valt (gezien het feit dat hij mijn genen heeft, gebeurt dit verrassend weinig trouwens). Maar vandaag liep ik tegen zo een moment aan. Julius is niet helemaal lekker, er komt een kies door. Hij heeft dan ook een dikke rode wang en is wat hangerig, maar hij leek er voor de rest weinig last van te hebben. Toen ik hem echter vanmorgen bij de gastouder bracht, was het helemaal mis. Hij kroop echt helemaal in mij en wou absoluut niet dat ik weg ging. Hij was echt heel hard aan het huilen en ik mocht hem niet meer loslaten. Mede omdat Julius dit normaal echt niet doet (die zwaait meestal niet eens als ik weg ga, omdat hij dan al druk zit te spelen), was ik hier echt wel van ontdaan. Nou ja…. Ontdaan is zacht uitgedrukt, ik stond gewoon net zo hard te janken als hij.

Eenmaal op mijn werk heb ik dit gevoel ook echt niet meer van mij af kunnen schudden. Ik heb regelmatig geappt met mijn gastouder, waardoor ik wist dat hij inmiddels weer was opgevrolijkt en weer helemaal zichzelf was. Maar dat maakte niet uit. Het gevoel dat ik op de verkeerde plek zat, dat ik de deur uit moest rennen om mijn ventje op te halen en hem helemaal plat te knuffelen was echt zo groot. En de tranen hebben ook echt de hele werkdag hoog gezeten (nu ben ik sinds Julius geboren is echt een enorm zacht ei geworden, dus dat verbaast mij eigenlijk helemaal niks). Ik was dan ook blij toen ik hem weer kon halen en heb ons op een luie middag voor de tv getrakteerd. Ik had er nog steeds een rotgevoel van. En nu, een paar uur later, heb ik dat eigenlijk nog steeds.

Er zullen ongetwijfeld nog vele momenten als deze komen. Want ondanks het feit dat er over het algemeen niets aan de hand is met mijn relativeringsvermogen, is dat in dit soort situaties ver te zoeken. Ik weet dat ik niets verkeerd doe, dat het allemaal wel mee valt en dat Julius er echt niets aan over houdt. Maar hij had mij nodig en ik heb hem alleen gelaten. Niet echt natuurlijk, maar zo voelt het wel. Fucking mom guilt, you’re a bitch.

Alice is moeder van Julius, die pas 2 is geworden. Drie maand na de geboorte van Julius zijn Alice en Julius’ vader uit elkaar gegaan, en sindsdien neemt Alice het grootste deel van de zorg voor Julius voor haar rekening. Alice werkt op de administratie van een groentebedrijf. Verder heeft ze haar eigen blog en een kleine webshop.