Ik werd op het matje geroepen omdat mijn kleuter niet meer in Sinterklaas gelooft

Door Evy – Toen mijn oudste laatst met zijn buurjongetje had gespeeld, kwam hij opeens helemaal druk binnen. ‘Mama weet je wat ik heb gehoord? Sinterklaas bestaat niet en jullie doen de cadeautjes in de schoen!’. Oh oh, dacht ik. Het bleek dat het buurjongetje, die 7 jaar oud is, aan mijn zoon had verteld dat Sinterklaas niet bestaat. Hij had het tot in detail verteld en mijn zoon wist al helemaal hoe het zat. Erg jammer, vond ik. En om het nog even wat erger te maken, moest ik hiervoor ook nog op het matje komen bij zijn boze juf!

‘Mama, Sinterklaas bestaat helemaal niet!’

Ik probeerde het nog te sussen en ik zei ‘Ach natuurlijk wel, je hebt hem toch zelf gezien?’. Maar er was al geen redden meer aan. De buurjongen had alles verteld en alle vragen van mijn zoontje beantwoord. Hij vertelde me dat Sinterklaas verkleed was, dat de Pieten geschminkt zijn, dat de papa’s en mama’s de cadeautjes in de schoenen doen en zelfs dat het schoencadeautje wat mijn zoon op school had gekregen, er door de juf in is gedaan.

Sussen had geen zin, daar werd hij alleen maar boos van. ‘Jij liegt!’, riep hij. Dat was niet de bedoeling. Oké, ik leg het wel uit, dacht ik. Ik vertelde hem hoe het zit en ik vertelde hem ook dat hij het op school, en voor zijn broertje, wel geheim moest houden. Dat zou hij doen, zei hij.

‘Kan ik jou even spreken?’

Toen ik mijn zoon van school haalde, kwam de juf naar me toe. ‘Kan ik jou even spreken?’ Oh oh, dacht ik. ‘Eh, ja hoor.’ Ik liep met mijn zoontjes naar binnen en meteen zei ze ‘Je zoon vertelde mij dat hij weet dat Sinterklaas niet bestaat. En dat is natuurlijk niet de bedoeling.’ Daar stond ik, met een peuter van 2,5 op mijn arm, die Sinterklaas voor het eerst echt bewust meemaakt. ‘Maar ehm, hij weet dat nog niet!’, zei ik.

‘In de kleuterklas horen ze nog in Sinterklaas te geloven!’

Ze keek een beetje bedenkelijk, en toen ging ze verder. ‘In de kleuterklas horen ze in Sinterklaas te geloven. En als ze dat niet doen, verpesten ze het voor de rest.’ Ik vroeg haar of mijn zoon er iets over had gezegd tegen de andere kinderen, maar dat bleek niet zo te zijn. ‘Maar, wat is het probleem dan precies…?’, vroeg ik. Ik snapte namelijk niet hoe hij het voor anderen kon verpesten als hij er niks over zei.

‘Deze nieuwe trend…’

De juf vertelde me dat het een trend leek te worden om kinderen al heel vroeg te vertellen hoe het zit met Sinterklaas. Dat ouders niet meer willen liegen tegen hun kinderen en dat ze daardoor steeds meer kleuters in de klas heeft die niet in Sinterklaas geloven en het dan verpesten voor de andere kinderen. En dat dat natuurlijk niet de bedoeling is.

‘Dat begrijp ik, maar hij heeft toch niks gezegd?’ ‘Nee, nog niet…’ Ik legde uit dat we hadden afgesproken dat hij er niks over zou zeggen en dat ik er vanuit ging dat hij dat ook niet zou doen. ‘Maar hij is 5 en hij kan geen geheimen bewaren.’ Ik stond met mijn mond vol tanden, en realiseerde me dat de juf nu boos op me was om iets wat andere kinderen in het verleden hadden gedaan.

‘Los het maar op’

Ze ging nog even verder. ‘Dit kan zo niet en los het maar op.’ Ehh… Ik probeerde uit te leggen dat het niet de bedoeling was dat hij niet in Sinterklaas geloofde, maar dat zijn buurjongen het had verteld. ‘Ja, maar dan had je niet hoeven te zeggen dat dat klopt, toch?’ ‘Eh, nou ja, hij wist al helemaal hoe het zat…’ ‘Jij bent zijn moeder en ik ga er vanuit dat hij jou gelooft, en ik ga er vanuit dat je dit zelf oplost.’

Daar liet ze het bij, en stomverbaasd verliet ik het klaslokaal. Was het nou echt zo fout van mij om te vertellen dat het buurjongetje gelijk had? Had ik moeten liegen en moeten proberen om hem nog te overtuigen? Of was de juf nou toch best onredelijk tegen me?