Papa’s kindje

Door Mama-Ri – Zoals ik al eens eerder heb laten doorschemeren, heb ik een aardige medische molen doorlopen voordat ik zwanger mocht raken van onze dochter. Voor degene die deze nare periode voorafgaand aan een zwangerschap bespaard is gebleven, ik ben blij voor jullie, ik vond het hels. Uiteraard ben ik super dankbaar dat de mogelijkheid bestaat, maar het was echt een aanslag op mijn hele ziel en zaligheid.

De medische molen

Tientallen hormoonspuiten heb ik mezelf toegediend. Voor hoeveel verschillende artsen, assistenten en laboranten ik met mijn benen wijd heb gelegen, kan ik op twee handen niet meer tellen. Een inwendige echo voor de termijnbepaling is misschien spannend, wekelijks inwendige echo’s om eitjes te tellen en hun groei te volgen is súperspannend. Waar moeder natuur ons de ene week weer zo enorm teleurstelde, raapten wij de moed bij elkaar om door te gaan met een volgende poging. Zij deed haar werk enkele weken later weer dusdanig goed dat deze volgende poging afgebroken werd in verband met, ik noem het maar, ontploffende eierstokken. Wanneer de echoscopist bij 7 eitjes in een eierstok stopt met tellen, zegt dat wel genoeg, toch? Overstimulatie, hoe dubbel wil je het hebben…

Naast het doorstaan van deze medische molen, heb ik 9 maanden (en veel langer) van alles voor haar gelaten. Ik heb een oerkracht in mezelf leren kennen, waarvan ik nooit had gedacht dat ik hem bezat. Ik heb pijn geleden, uren lang gepuft, gewiebeld en gesteund. Mijn lichaam zal nooit meer hetzelfde zijn.

En wat denk je? Ons wondertje is ‘een papa’s kindje’.

Uiteraard. Tijd voor een nuance.

Na een naar ziekenhuistraject, een heerlijke zwangerschap, een zeer hectische bevalling, is daar dan eindelijk het prachtige, kleine wondertje waar je alles voor hebt gedaan. Zo vliegen de dagen voorbij, daarna de weken en de maanden, haar eerste verjaardag en rond die tijd ook haar eerste woordjes. HA, daar won ik het dan wel weer van papa, ‘Mama’ ligt natuurlijk ook veel lekkerder in de mond, dat begrijp je. Maar goed, die schijn bedriegt en was maar van korte door want nu, na een maand of 20, is het papa voor en papa na.

De eerste vraag die ik tegenwoordig krijg, als ik mevrouw uit bed haal, is: ‘Papa?’

‘Papa!’

Mevrouw weigert dan ook steevast om, na een warme ochtendknuffel, direct aangekleed te worden. We moeten natuurlijk eerst kijken of Papa nog in bed ligt. Wat het antwoord op deze vraag ook is, hierop volgt óf een beteuterde ‘Papa…’ óf een blije ‘PAPAAAAA!!’.

Eenmaal beneden gekomen, doen we een soort verstoppertje. We moeten natuurlijk wel zeker weten dat papa echt naar z’n werk is en niet onder de tafel of achter de verwarming zit.

Mopperend eten we dan maar een ontbijtje, terwijl we bij elk geluidje, rondkijken of het misschien papa is, die thuiskomt. Uiteindelijk speelt ze wat, ze kijkt TV, roept wat abracadabra kreten die een kind van bijna 2 nou eenmaal roept en zo gaan we richting het middagslaapje.

Ja, ja, het middagslaapje waar ze voorafgaand nog even huilt om haar ‘Papaaahaaa’. En het middagslaapje dat wordt beëindigd met dezelfde vraag als vanochtend, namelijk: ‘Papa?’

We kijken nog even om de hoek van de slaapkamer, frommelen wat aan de dekens en komen tot de conclusie dat papa wéér niet in bed ligt.

Eenmaal beneden leggen we ons er maar bij neer dat papa er niet is vandaag en als de poortdeur dan dichtklapt rond een uur of 4, is alle geluk compleet. Eindelijk kom je thuis! Onze haan in het kippenhok: Papaaaaaaaa!