Stiefmoeder zijn is echt zo makkelijk niet

Van te voren hadden mijn man en ik wel afgesproken hoe wij de taken konden verdelen en zo beide kinderen aandacht konden geven. Maar ik kwam er al snel achter dat mijn man geen babyvader is. Als mijn zoontje huilde of een vieze luier had, gaf hij hem snel aan mij. Dan moest het spelletje dat ik met Lisa speelde, stoppen en later worden hervat. Kleine dingetjes zoals naar bed brengen, haar haren kammen of een broodje smeren, hadden niet de prioriteit. Ik was druk met poepluiers, melkflesjes en babybadjes. Ook vonden wij dat zij met de leeftijd van 10 jaar nu wel zelfstandiger mocht worden. Ik denk dat dit voor haar wel heel lastig was. En misschien zag ze haar broertje daardoor ook wel als oorzaak hiervan. Dat was natuurlijk ook zo. Voorheen kreeg zij alleen alle aandacht, en met zo een baby’tje in huis veranderde dat snel.

Er kwam veel onrust uit de kant van haar moeder. Rechtszaken om meer alimentatie, de zorgregeling en andere zaken, zorgde voor heel veel verdriet en boosheid bij ons. Wij probeerden om Lisa hier zo veel mogelijk buiten te houden, maar ook zij zag het verdriet en de boosheid bij haar vader. Avonden zaten we aan de keukentafel te bedenken welke strategie wij nu weer zouden aanpakken. En ook hoe we opnieuw aan geld konden komen. Want door al die rechtszaken hadden wij rekeningen van duizenden euro’s.

Ik merkte dat, hoe pijnlijk dat ook was, mijn man door de acties van zijn ex ook anders naar zijn dochter keek. Ik kan niet teveel in detail treden, maar haar moeder heeft heel wat fouten gemaakt in het verleden. Het steekt mijn man dan ook dat zijn dochter ondanks dat nog zo gek is op haar moeder. Een kind is loyaal aan zijn ouders en ik ben ervan overtuigd dat zij op een latere leeftijd wel zal inzien waar mijn man allemaal voor heeft gevochten voor haar.

Inmiddels werd Lisa steeds ouder en kwam ze in de puberteit. Hele dagen in haar bed liggen, op de bank hangen en niets ondernemen. Zo kwam zij de weekenden bij ons door. Haar broertje wilde graag met haar spelen, maar daar had zij nooit echt zin in. Voor de zwangerschap dachten wij dat zij misschien wel de keuze zou maken om bij ons in de buurt naar een middelbare school te gaan zoeken. Maar anderhalf jaar geleden koos zij toch voor een middelbare school in de buurt bij haar moeder.

Inmiddels zijn wij een paar jaar verder en zie ik dat de band met haar steeds meer verslechtert. Wanneer ik haar een berichtje stuur om te vragen hoe het gaat, reageert zij niet. Er komen steeds meer weekenden waarin zij bij haar moeder blijft. Haar leven bevindt zich daar en dat merken wij steeds meer.

Mijn man geeft ook aan dat hij soms niet meer weet wat hij ermee moet. Hij weet niets van haar leven en wat er speelt. Als hij ernaar vraagt, valt het gesprek snel stil. Eerst had ik erg het gevoel in de weekenden compleet te zijn. Nu heb ik steeds meer het gevoel door de weeks een compleet gezin te zijn en in de weekenden er een extra kind bij de hebben.

En ja daar voel ik mij vaak heel schuldig om. Het is voor Lisa denk ik ook heel moeilijk om zo in twee werelden te leven. Ik probeer haar net zoveel liefde te geven als haar broertje en ze gelijk te houden aan spullen en cadeautjes die zij krijgen. Ik merk dat Lisa ook veel bezig is met vergelijken. Laatst stond ze de broeken te tellen van haar broertje en kwam ze tot de conclusie dat hij wel veel kleding had. Het voelde alsof ik mij moest verantwoorden aan haar en dat deed ik ook. Haar moeder krijgt immers iedere maand heel veel geld om kleding te kopen en haar te “onderhouden”. Alle toeslagen gaan naar haar toe. En haar broertje moet 7 dagen de kleren aan en zij maar 1.

Stiefmoeder zijn is nog echt zo makkelijk niet. Maar ik ben ervan overtuigd dat onvoorwaardelijke liefde een hoop doet. Hopelijk komt er ooit een verandering in. Misschien ook niet en zullen wij haar nog minder gaan zien. De tijd zal het leren. En tot die tijd geef ik mijn onvoorwaardelijke liefde.