Mijn zwangerschap

Door Ilona – Zoals ik bij het voorstellen al zei, ik wil jullie graag vertellen wat een postnatale depressie met mij gedaan heeft, maar vooral wil ik de taboe doorbreken. Ik wil geen medelijden, en ik wil al helemaal niet vertellen hoe een postnatale depressie is. Dat heb ik het afgelopen jaar wel geleerd. Er zijn zo veel soorten en ieder beleeft het op haar manier. Of op zijn manier, want laten we niet vergeten dat ook mannen een postnatale depressie kunnen krijgen. En als we toch taboes gaan doorbreken is dit er net zo goed 1!

Mijn zwangerschap

Na ons trouwen besloten Frank en ik al snel dat we aan kinderen wilden beginnen als het ons gegund zou zijn. Dus ik stopte met de pil en we kochten wat zwangerschapstesten. Al snel vertelde ik het aan mijn ouders dat we bezig waren en zij waren reuze enthousiast.

Na 3 maanden waren we al zwanger, ik kon me geluk niet op. De eerste test was van de Action en binnen 10 seconde gaf die al aan dat ik zwanger was. Dat kon toch nooit zo snel? De test was vast stuk. Dus op naar de Albert Hein voor een dure test. Binnen 1 min moesten we het weten, en weer binnen 10 seconde wisten we het. Het klopte, we waren in verwachting! We hadden ook gelijk de digitale test gehaald om te zien hoeveel weken. We waren 4 a5 weken volgens de test.

De maanden voor de zwangerschap was ik al gestopt met het drinken van alcohol en ook lette ik op wat ik at, dus daar hoefde ik niet veel aan te veranderen. De mensen dicht om ons heen hebben we het al snel verteld en iedereen was heel blij voor ons.

Naar de verloskundige

We hebben de maandag na het weekend gelijk de verloskundige gebeld en die zelfde week konden we al terecht voor een intake gesprek. Wat een enorm lief iemand was dat bij ons eerste gesprek. Bij de verloskundigenpraktijk wisselde je tussen de verloskundige dus we kregen geen vaste verloskundige. Dat vond ik geen probleem want ze waren allemaal even lief.

De eerste echo

Met 8 weken kregen we onze eerste echo en luisterde we naar het hartje. Met mooiste wat ik ooit gezien en gehoord had! Alles was goed. Ik kreeg allen de tip wel op te letten hoeveel ik at. Ik ben vrij vors van me zelf en met het aankomen wat je doet in een zwangerschap was het niet aan te raden ook nog veel te gaan eten. Gelukkig heb ik in de hele 9 maanden geen zwangerschapscravings gehad, dus dat ging prima.

Geen beweging

Met ongeveer 6 maanden voelde ik geen beweging meer, na het 2 dagen te hebben aan gekeken hebben we toch de verloskundige gebeld. We konden de volgende dag terecht. Met lood in mijn schoenen ben ik naar binnen gegaan. Ze hebben eerst zonder echo naar het hartje proberen te luisteren, maar ze konden niets vinden. Dus hup een spoed echo en ja hoor daar was die! Ik heb geloof ik in me leven nog nooit zo hard gehuild, ook kregen we daar gelijk te horen dat we een jongen kregen! Wat een geweldig nieuws alles was goed en het werd een jongen, ik kon me geluk niet op.

Onzeker

Maar ik werd ook bezorgder, hoe kwam dit? Waar kwam het zo op eens vandaan? Kon dit vaker gebeuren? Deed ik iets niet goed? En ga zo maar door, ik werd hier nog voorzichtiger door. Ik ondernam minder en zou alles maar doen in het teken van die kleine man die in me buik zat. Dat was ook het punt dat ik samen met de gynaecoloog besloot minder te gaan werken, onder anderen door mijn astma, want aan meer medicatie was geen optie.

Ik liep vanaf 4 maanden ook bij de gynaecoloog in het ziekenhuis in verband met mijn astma, en omdat ik naar binnen droeg werden onder andere mijn longen verder in elkaar gedrukt met gevolg meer last van me astma enzovoort. Dus ik moest aan andere medicatie en daarom ook de gynaecoloog.

Een groot kind

Zo wel bij de verloskundige en bij het ziekenhuis zeiden ze na de metingen steeds dat we een groot kind zouden krijgen. En daar waren we volledig op voorbereid, achteraf was het omgekeerde waar. Maar daar vertel ik jullie meer over in mijn volgende blogs.