De geboorte van Skylar

Nadat er PCOS was geconstateerd, raakte Kimberly gelukkig toch zwanger. Op 2 januari 2018 beviel ze van haar dochter Skylar en vandaag deelt ze haar bevallingsverhaal met ons.

PCOS

Vorig jaar ontdekte ik en mijn partner dat ik zwanger was. Ik heb het psos (polycysteus ovarium syndroom) wat inhoudt even kort gezegd dat je hormonen niet werken zoals zo moeten, en de kans op natuurlijk zwanger worden minimaal is. Wat een enorme klap was toen ik deze diagnose kreeg.. mijn droom was vanaf kleins af aan een gezin met kinderen te hebben. Die droom word op dat moment in één keer weggevaagd..

Jaren lang heb ik anticonceptie pillen geslikt en uiteindelijk overgestapt naar de Implanon. Tot het staafje 2 jaar geleden was verlopen en ik het wel goed vond om even geen anticonceptie te gebruiken. Aangezien ik toch maar een kleine kans had om zwanger te worden..

Negatieve testen

Als je het pco syndroom hebt houdt dit ook in dat je bijna tot niet menstrueert. Ondanks dat je dit weet en graag een kindje zou willen heeft dit me honderden euro’s aan zwangerschapstesten gekost die tot mijn teleurstelling iedere keer negatief waren.. Keer op keer die toch wel teleurstelling ook al zou het misschien toch niet zo goed uitkomen. Tot het moment dat ik me er bij neer legde, dat het gewoon niet weg gelegd was op de natuurlijke manier, en we wel veder zouden zien wat we in het ziekenhuis zouden kunnen bereiken mochten we besluiten om zwanger te gaan worden.

Twee streepjes!

En toen… Een aantal maanden later was daar de dag waar ik al jaren op hoopte.. Ik was misselijk moe en kreeg uit het niets migraine aanvallen… Waarvan ik dacht, het zal wel een griepje zijn.. Ergens wilde ik toch zeker zijn, en deed ik wéér een zwangerschapstest. Ik weet nog goed dat ik de test nonchalant op tafel gooide omdat het resultaat toch altijd negatief was… Ik ging de was toen en na een paar minuutjes liep ik naar de test en zag tot mijn verbazing dat er twee streepjes stonden en meer dan 4+ zwanger. De tijd stond even stil, duizenden gevoelens en gedachtes gingen door me heen.. ik stond te shaken en pas na een kwartier kwam de blijdschap naar boven met daarbij de tranen. Ik was zwanger!! Wat een wonder! Met een trillend stemmetje belde ik mijn man en vertelde dat de test positief was. Hij was net zo blij als ik en kwam gelijk van z’n werk naar huis. Uren hebben we elkaar aangekeken met stralende ogen. Ouders en familie net zo blij natuurlijk.

De eerste echo

Een paar weken later was daar de allereerste echo.. Hoelang was ik al zwanger? Klopte het hartje nog steeds? Vragen die door mijn hoofd spookte namen het over van het enthousiasme om de kleine te zien op de echo. Samen met m’n man, moeder en schoonmoeder liepen we de kamer in. Na een hele vragenlijst was daar dan het moment… Ge gel kwam op m’n buik en de verloskundige begon te zoeken naar de kleine. Daar is de baby zei ze.. Tegelijkertijd hoorde ik het hartje kloppen en kon ik alleen maar huilen van blijdschap.. Zo klein nog, maar al zo mooi! Ik was al bijna 10 weken zwanger.. Pff.. Dacht ik nog 2 weken en dan zijn we het onzekere stadium voorbij.. De dagen en weken streken voorbij en gelukkig was op iedere echo, en controle  alles goed.

Wat was ik trots op m’n buik die steeds harder en harder begon te groeien.. De eerste schopjes, plopjes en bewegingen het was zo speciaal, zo mooi!

Uitgerekende datum

27 december 2017 was mijn uitreken datum hoewel je weet dat er maar een hele kleine percentage bevalt op die datum hoop je toch dat je op die dag bevalt.. Op de een of andere manier kijk je uit naar die speciale dag.. Ondertussen weten we wel dat de kleine bepaalt wanneer ze wilt komen.

Vrijdag 29 december.. De uitgerekende datum zijn we voorbij.. Helaas nog steeds geen baby’tje. Die dag had ik een controle afspraak bij de gynaecoloog. Buiten om harde buiken en voorweeën was er nog niet veel gebeurd.. Althans…

Strippen

Na inwendig onderzoek bleek ik toch al wel 3 cm ontsluiting te hebben, en vroeg de gynaecoloog wat ik wilde.. Na bijna 41 weken zwangerschap, een behoorlijk zware buik en slapeloze nachten wilde ik toch wel graag gaan bevallen.. En natuurlijk ons kleine meisje ontmoeten. Het was natuurlijk een paar dagen voor oud en nieuw, en dus was het geen optie om diezelfde dag nog ingeleid te gaan worden.. Dus werd er gekozen om te strippen. Mocht dit de bevalling niet opwekken dan moest ik me 2 januari melden om ingeleid te worden.

Eenmaal terug buiten realiseerde ik me dat het nu toch allemaal wel heel dichtbij kwam, ondanks dat ik de tranen wilde tegen houden kwamen ze er toch met bakken uit… Spanning en blijdschap vulde m’n gedachten. Binnen nu en een weekje hebben we een klein baby’tje waar we de verantwoordelijkheid over krijgen… Eigenlijk is dat best wel eng… Kan ik dat wel?? En de pijn van de bevalling en de weeën? OMG kan ik nog terug naar 20 weken zwanger? Na wat gesprekjes en troosten van m’n man kwam ik terug tot rust en had ik besloten het allemaal maar op me af te laten komen.

Helaas gebeurde er niet veel na het strippen, ik bleef wel oefenweeën houden maar zo onregelmatig dat het geen ontsluitingsweeën waren. Oud en nieuw verstreek, en daar was 2 januari. Met m’n stomme kop had ik op internet opgezocht wat het inhoudt als je ingeleid word.. De meeste vrouwen waren er niet over te spreken omdat je sneller kans hebt om een weeënstorm te krijgen.. En dus geen rust meer hebt om ze op te vangen.. Ik vertelde tegen m’n partner, moeder en schoonmoeder dat ik daar toch wel bang voor was.. Ze stelde me gerust en het zou allemaal wel goed komen!

Inleiden

Eenmaal in het ziekenhuis werd ik eerst gecontroleerd alvorens ze begonnen met de toedienen van de medicijnen voor het opwekken van de weeën. We hadden afgesproken eerst de vliezen te breken en te kijken wat m’n lichaam zelf zou doen.. Er was geen haast en zolang het goed ging met mij en de baby zou het gewoon op mijn eigen tempo gedaan worden. Ik werd aangesloten op de apparatuur zodat ze de baby in de gaten konden houden en de intensiteit van de weeën. M’n vliezen werden gebroken en toen kwam het moment van wachten en kijken wat het zo gaan doen.

Nog steeds zat ik op 3 cm ontsluiting. Na een half uurtje voelde ik de eerste “echte” pijn.. Ik zei nog volgens mij is dit de eerste wee en zijn we begonnen. Ze kwamen nog wat onregelmatig maar goed ik was nog maar net bezig.. Na een uur kwam de verloskundige en zei dat het allemaal nog te onregelmatig was en dat ze de medicatie gingen ophogen.. Prima dacht ik… Zoals ze nu zijn kan ik ze wel aan. Na het verhogen van de medicijnen kwam daar een half uur later waar ik zo bang voor was.. De WEEËNSTORM.. Ze volgenden elkaar zo snel op en stopte niet meer..

Buikweeën, rugweeën en beenweeën

Buikweeën, rugweeën en beenweeën ik had ze alle drie.. Wat ervoor zorgde dat ik op geen enkele manier nog kon staan, lopen, zitten of liggen van de pijn.. Tot ieders grootte verbazing vonden de verloskundige nog steeds dat het onregelmatig was en verhoogde ze weer de medicatie.. Na 4 uur was ik helemaal gesloopt.. En had ik nog nog maar 4 cm ontsluiting. Ik heb toen om een ruggenprik gevraagd omdat ik de helse pijn niet meer aankon en in paniek raakte. Ik was de volledige controle kwijt en wist niet meer waar ik het zoeken moest.. Uiteindelijk werd er na een uur een ruggenprik gezet… Wat een opluchting!! Ik kon weer praten en lachen.. De weeën waren nog steeds voelbaar maar niet meer zo pijnlijk.

Met grote bewondering voor mijn partner zei ik sorry tegen hem.. Dit moet zo zwaar zijn om naar je vrouw te kijken die alleen maar schreeuwt van de pijn, en je kunt niks doen dan alleen maar toekijken en steunen.. Ik zou in zo’n situatie misschien zelf ook wel in paniek geraakt zijn..

Een keizersnede?

Nadat de ruggenprik gezet was kon ik rustig liggen, en wachten tot de ontsluiting op 10 cm was. Na een uurtje vertelde de verloskundige dat de baby niet zo blij was omdat het hartje alle kanten op klopte.. ze zouden het nog even een half uurtje aankijken en anders werd er besloten om een keizersnee te doen.. Ik raakte daarvan enorm verdrietig.. ik had mezelf zo voorgenomen om geen ruggenprik of iets degelijks te gebruiken.. Ons lichaam is hiervoor gemaakt.. Vroeger deden ze niet anders.. Ik moet dit ook kunnen.. Maar helaas… Het voelde als falen.. Al is het dat natuurlijk niet maar zo voelden het!

Persen

Gelukkig had ik een kwartier later 10 cm ontsluiting en mocht ik gaan persen! Ze zouden kijken hoe de baby erop reageerde en het proberen om op de natuurlijke manier te laten komen. Wat ik in m’n hoofd had was ik pers even een paar keer en floep daar is ze!! Nou.. No way.. Daar kwam ik toch effe hard op terug.. Al die verdomde bevallingsseries waarin het allemaal zo mooi vertoond wordt.. De realiteit is heel anders! Na bijna anderhalf uur persen, kwam er geen beweging in en was er nog steeds geen hoofdje te zien.. Ik was bekaf.. Er werd overlegd met de gynaecoloog en die zei “ik ga m’n spulletjes erbij pakken en dan kom ik en handje helpen met de verlostang” Oh nee dacht ik.. Ook daar nog eens hulp bij… Ik wil het zelf doen.. Niet dit ook nog eens.. Die ruggenprik was al erg genoeg..

Het hoofdje zit vast

Het hoofdje van onze kleine meid zat vast achter m’n schaambeen, vandaar dat ze er niet makkelijk uit kwam. Gelukkig besloot de verloskundige toch maar om in te knippen en na 2 keer persen was daar ons mooie knappe prinsesje! Ik was zo gelukkig! Zo blij! Dit is het mooiste moment wat je in je leven kunt meemaken! Alles was ik vergeten hoe cliché ook maar het is waarheid!

Achteraf terug kijkend wil ik nooit meer op deze manier bevallen maar gewoon m’n lichaam zelf laten bepalen wanneer het tijd is dat de kleine geboren gaat worden. Des al niet te min.. Zou ik het zo weer doen!

Onze meid is alweer bijna 6 maandjes en we genieten nog steeds ieder moment van ons kleine wonder!