Even voorstellen: gastblogger Rianne

Toen Rianne zag dat onze blogs door meerdere bloggers worden geschreven, vertelde ze me dat ze wel deel uit wilde maken van ons bloggersteam. Hartstikke leuk natuurlijk, en vandaag stelt ze zich aan jullie voor!

Rianne

Ik heet Rianne en mijn vriend heet Lars. Oh nee, sorry, mijn verloofde, die heet Lars. Zoals ik na een jarenlange (hele goeie) vriendschap nogal moest wennen om Lars voortaan voor te stellen als MIJN vriend, i.p.v. EEN vriend, moet ik nu nog even wennen aan het feit dat we niet alleen meer vriendje en vriendinnetje of papa en mama zijn, maar nu dus ook nog verloofden. Het klinkt als nogal wat. Het is ook nogal wat en het is vooral heel leuk! En aangezien ik blij wil worden van het schrijven, zal ik vast over een tijdje ook schrijven over het onderwerp: huwelijk.

Goed, Rianne is geboren in 1989, Lars, de jonge god in 1990. Mijn jeugd is kort samengevat erg rommelig geweest. In een van mijn volgende blogs komt er vast wel eens iets ter sprake, maar voor nu vat ik het heel graag kort samen. Rommelig dus. Op mijn 20^e verliet ik het moederlijk huis en ging ik samenwonen met mijn toenmalige vriend. Ik volgde de opleiding SPW4 (Sociaal Pedagogisch Werk, niveau 4) en liep stage bij mijn huidige werkgever in een woonzorgcentrum voor ouderen. De beëindiging van mijn relatie verliep, ook dat vat ik heel graag kort samen, ietwat rommelig. In tijden van recessie wordt de afhandeling van een koophuis met je ex een enorm blok aan je been, je bent blij dat je de rekeningen in je huidige leven allemaal kunt betalen als begin twintiger, ook fijn dat je een dak boven je hoofd hebt en zo nu en dan nog een beetje kunt ontspannen, tussen de jankbuien door zeg maar.

Gelukkig hebben wij een kleine clown met vleugels in huis, die zorgt voor de nodige lachbuien. Een Lori (soort kleine papegaai) die we vanaf een week of 4-5 met de hand hebben grootgebracht en die dus zo tam is als wat. Een vogel zo tam dat ie mee gaat onder de douche,  je eten van je bord steelt, zo nu en dan een beetje hormonaal is en je aanvalt als je iets verkeerd doet (en je doet nogal wat verkeerd in de ogen van een vogel) en verder vooral overal bij wil zijn, je nalacht, gedag zegt en kusjes geeft. Een kleurrijk sprankeltje positiviteit in de tijd die verder gevuld werd met veel negativiteit. Ik zou deze periode graag omschrijven als een heel groot leermoment.

Een Leermoment met de hoofdletter L.

Toen Lars en ik al deze ellende achter ons konden laten, hebben wij samen een huis gekocht en je voelt hem waarschijnlijk al aankomen, we kregen een kindje. Nou die kregen we niet hoor. We kregen vooral heel veel vragen:

• ‘Helemaal klaar met klussen? En, dan nu zeker gestopt met de pil?’
• ‘Zo, gesetteld, halverwege de 20, moet je niet eens aan kinderen gaan denken?’
• ‘Huisje: check.
  Boompje: nou de tuin was niet echt onze  prioriteit.
  Beestje, allang check. Ben je al zwanger?’

Super leuke vragen als dat allemaal niet vanzelf gaat. Als je meerdere keren per week in het ziekenhuis te vinden bent en strak staat van de hormonen die je dagelijks in je donder spuit. Echt heel fijn, om publiekelijk in janken uit te barsten, zo fijn…

En dan nu: de positieve flow!

Gelukkig is al die moeite niet voor niets geweest. Toen ik er letterlijk HE-LE-MAAL doorheen zat, toen Lars mij ziek heeft moeten melden omdat ik geen zinnig woord meer uit kon brengen, toen ik alle hoop op zo ongeveer al het moois in het leven op begon te geven. Toen was ik opeens zwanger. Serieus… Het sprookje waar mensen mij moed mee probeerden in te praten, tijdens dat vreselijke ziekenhuis gedoe, werd ons eigen sprookje!

Onze zwangerschap verliep vlekkeloos, het geluk lachte ons weer toe, soms met een beetje maagzuur erbij, maar ik kan me vervelendere zwangerschapskwaaltjes voorstellen. Ook al durfde ik in de eerste periode helemaal niets te geloven van al die positiviteit, we kunnen terugkijken op een fijne zwangerschap met een nog fijner resultaat. Eind 2017 is onze dochter geboren, na een voor mij typische, ietwat rommelige bevalling. (Ja, joh, iets met bijna thuis bevallen en dan toch naar het ziekenhuis moeten, de ambulance die er 20 minuten over doet terwijl je met je vluchttas klaar staat bij de voordeur, persweeën opvangen als je vastgesnoerd ligt op een brancard en niet puffen maar een heel noodteam dat tussen je persweeën door van alles van je wil, ja leuk…)

Inmiddels is ons kleine meisje anderhalf, mogen wij over de weg naar een zwangerschap toe best wel klagen, maar mogen wij over de rest niet heel veel zeggen. Onze dame slaapt vanaf 6 weken de nachten door, eet bijna alles wat je er in stopt, dronk meteen uit de borst (hoppa, 2 cupmaten erbij! Maar voor hoelang…), is mega makkelijk in de omgang, heeft geen last van: ‘het is 7 uur ik moet naar bed en anders ben ik morgen niet te genieten’. Is gewoon, echt waar, een mega makkelijk meisje. En daar zijn we trots op. Enorm.

Dat was dat… Dus…

Ook al hebben we nog veel meer meegemaakt, eigenlijk is dit wel het punt waar we nu staan, het punt vanwaar ik wil starten met het schrijven over alles wat mij bezighoudt als moeder. Vanaf nu hoop ik iedere week iets met jullie te kunnen delen. Iets leuks, of niet, iets wat ons bezig houdt, of juist de hele wereld bezighoudt, maar ons niet. Gewoon… Van alles over het ouderschap, ouder worden en ouder zijn.

Hopelijk tot de volgende keer!

Wil je meer lezen van Rianne? Kijk dan ook eens op haar eigen blog; Mama-ri!